Ενδοχώρα

Βαθύσκιωτα ρουμάνια
Καταπράσινα πλατάνια
Απάτητες πλαγιές
Είναι η ενδοχώρα της καρδιάς σου
Και πώς να ξαποστάσω
Μέσα της λαχταρώ
Να γείρω, ν’ αποκοιμηθώ
Τα βλέφαρα που η οχλοβοή βαραίνει
Να σφαλίσω
Με πράσινα βοτάνια
Φύλλα, καρπούς
Αχ, τις πληγές να ήταν μπορετό
Να κλείσω
Που στο κορμί μου
Έχει ανοίξει το άνυδρο πηγάδι
Αυτό που τόσα χρόνια
Στον πάτο του με κλεί
Και τυραννιέμαι
Χωρίς σκοινί
Χωρίς το φως
Των λυπημένων σου ματιών

Μα η ενδοχώρα μακρινή φαντάζει
Κι εγώ κατάρα έχω πάρει
Ποτέ να μην τη φτάσω

Σε παραλία μονότονη
Μονάχη παραδέρνω
Βυθίζοντας τα πέλματα
Βαθειά μες τα χοχλάδια
Που δέσμια με κρατούν

Αντικριστά μου τα ψηλά βουνά
Τα σμαραγδιά ρουμάνια
Οι καστανιές και οι οξιές
Μόνο χαμογελάνε
Μα να με φτάσουν δεν μπορούν
Στη μοίρα μου μ’ αφήνουν

Κι είναι η μοίρα μου αυτή
Από καημό φτιαγμένη
Και είν’ αυτός ο θάνατος
Μακριά απ’ την ενδοχώρα,

Ψυχή μου,

Της Ψυχής σου

Lucy 2006

Alan Parson
Fall Of The House Of Usher