Brunch

-Έλα, καλημέρα!
(Η ανυπόμονη φωνή της Σέβης στο κινητό!)
-Καλημέρα!
(Εγώ έντρομη για την καταδίωξη που με περιμένει!).
-Τι κάνεις τώρα;
-Έχω δουλειά!
-Παράτα τα κι ετοιμάσου!
-Για πού να ετοιμαστώ; Μάς παίρνουν φανταρίνες;
-Όχι, παιδί μου, μάς έχει καλέσει ο Σ. στο σπίτι του!
-Άγρια χαράματα έχουμε πρωινιάτικα καλέσματα; Στέκεις καλά;
-Έχει brunch! Θα γιορτάσει με τους φίλους του για το νέο του loft!
-Το νέο του loft; Γιατί είχε και παλιό; Απ' ό,τι ξέρω σε απλό διαμέρισμα έμενε!
-Δεν θα κολλήσουμε εκεί τώρα! Άσε τα λόγια και ετοιμάσου!
-Παιδί μου, έχω δουλειά κι εξάλλου είναι ακόμα 10:30!
-Σε τρία τέταρτα να περάσεις να με πάρεις!
-Εγώ;
-Ναι, το αυτοκίνητο είναι στο συνεργείο!
-Ρε συ, βαριέμαι τέτοιες βλακείες πρωί, πρωί! Δεν γίνεται να μην έρθω;
-Ούτε με σφαίρες! Ο Σ. μού τόνισε να έρθεις όπωσδήποτε!
-No is not an option, I guess?
-You guess right! Άντε τελείωνε, να μην αργήσουμε!
-Δεν θα πρέπει να τού πάρουμε κάτι, καινούργιο σπίτι γιορτάζει ο άνθρωπος!
-Θα σκεφτούμε στο δρόμο! Έχεις καμιά ιδέα;
-Όχι, θα σκεφτούμε στο δρόμο! Και πού είναι το loft, δεν μού είπες!
-Πίσω από το Γκάζι! Έχω τη διεύθυνση.

...............................

Μετά από μιάμιση ώρα, έξω από το κτίριο, με μία γλάστρα στην αγκαλιά της Σέβης!
Μοντέρνα κατασκευή, μέταλλο, γυαλί και αλουμίνιο-καταστάσεις! Super design-άτη φάση!
Η γειτονιά το γνωστό Γκάζι, με τάσεις να γίνει το Bronx της Αθήνας!

Ανεβαίνουμε, χτυπάμε το κουδούνι, μάς ανοίγει ο Σ. με ένα χαμόγελο μέχρι τ' αυτιά!

-Ελάτε βρε κορίτσια, αργήσατε!

Μάς φιλάει σταυρωτά, η γλάστρα προσγειώνεται στην δική του αγκαλιά και μετά παίρνει τη θέση της στην είσοδο, δίπλα σε μια κατασκευή από plexiglass.
Ευχές για το σπίτι, "πολύ ωραίο Σ. μου", "καλορίζικο",
ευχαριστίες, αβροφροσύνες, μάς περνάει στα ενδότερα!

Ο χώρος πολύ άνετος, λειτουργικός, με σοφά διαχωριστικά, πολλές μεταλλικές κατασκευές, και πλάι στην τεράστια τζαμαρία του καθιστικού ένας κατάμαυρος άνετος καναπές! Καμμιά 15αριά φίλοι του Σ. τρώνε και πίνουν!

Ένα μακρόστενο, επίσης μαύρο τραπέζι με καθαρές μινιμαλιστικές γραμμές είναι φορτωμένο με απίστευτα εδέσματα, καφέδες, τσάι και όλα τα συμπαρομαρτούντα ενός πλούσιου πρωινού που τείνει να μετατραπεί σε λουκούλλειο γεύμα!
-Μπράβο ο Σ.! Φοβερές ετοιμασίες! Θάχει καμιά οικιακή βοηθό!
Λέει η Σέβη με γουρλωμένα από την έκπληξη μάτια!

-Catering θα είναι παιδί μου!
Λέω εγώ η ανεπρόκοπη!

Πέντε καφετιέρες στη σειρά, κι ένα coffee-boy,να ετοιμάζει ό,τι καφέ θές!
Τύφλα νάχουνε τα Starbucks!

-Φίλτρου με γεύση βανίλια παρακαλώ!
Παραγγέλλω.

Παίρνω τη λευκή πορσελάνινη κούπα και κατευθύνομαι στον καναπέ,
δίπλα στη τζαμαρία!

-Δεν θα φας κάτι;
Ρωτάει η Σέβη.

-Μπα, είναι νωρίς για μένα, αργότερα κανένα γλυκάκι!

Το loft είναι τέταρτο όροφο, θέα απέραντη, πιάτο η Αθήνα, μουντός και γκρίζος ο ορίζοντας!
Με πιάνει ξαφνική μελαγχολία!
Παντού κτίρια, παντού τσιμέντο, πράσινο ούτε για δείγμα!
Πανάσχημη πρωτεύουσα!
Σε πόσο αντιαισθητική πόλη ζούμε!
Φέρνω στο νου το υπέροχο πράσινο, τους διαυγείς ορίζοντες και το καθάριο ποτάμι της Χαϊδελβέργης και αρχίζω να νοσταλγώ!

Χαμογελώ μάλλον θλιμμένα, όταν ακούω την φωνή του Σ. πολύ κοντά στ' αυτί μου.
-Λοιπόν;
-Τι λοιπόν;
-Πώς σού φαίνεται; Το loft εννοώ!
-Ναι, το κατάλαβα! Πολύ ωραίο, φανερώνει λεπτό γούστο! Μόνος σου το διακόσμησες;
-Μπα, λίγα πράγματα έκανα εγώ! Τα περισσότερα είναι δουλειά του αρχιτέκτονα και του διακοσμητή!

-Ξέρεις, (συνεχίζει μετά από 1-2 λεπτά)
έλεγα στη Σέβη, ότι δεν έρχεσαι στη παρέα!
-Ναι, ε; Πώς έτσι;
-Όσες φορές τής είπα να έρθετε μαζί, έλεγε ότι είχες να πας κάπου αλλού!
Έτσι είναι;
-Μάλλον! Για να το έλεγε...
-Τής το είπα όμως πολλές φορές! Ρε παιδί μου καμία φορά δεν έτυχε να μπορείς;
-Ε, μπορώ τώρα!
-Τώρα δεν πιάνεται!
-Γιατί δεν πιάνεται; (έχω σκάσει στα γέλια με το ύφος του!)
-Ε, επειδή είναι μεσημέρι κι έτσι!

Κάποια λεπτά σιωπής!

-Θες άλλο καφέ;
-Ναι, ευχαριστώ!
-Να φέρω κάτι άλλο;
-Όχι, ευχαριστώ πολύ, Είμαι οκ! Πού είναι η Σέβη;
-Κουβεντιάζει με τον Κ. Γιατί; Μη μού πεις ότι θα φύγετε!
-Όχι, αλλά σε λίγο θα πρέπει να...
-Α, όλα κι όλα! Θα μείνετε μέχρι το βράδυ!

Κάτσε καλά παιδί μου, άγριες διαθέσεις βλέπω!
Φεύγει, γυρίζει με το καφέ μου.

-Ξέρεις...
-....... (τον κοιτάζω με περιέργεια)
-Έχω εισιτήρια για το 2. Θα πάμε;
-Αχ, δεν μού τόλεγες νωρίτερα; Έχω ήδη κλείσει για το 2!
-Ναι, για πότε; (φανερή απογοήτευση!)
-Δεκέμβριο.
-Εγώ έχω για τη πρεμιέρα! Δεν θες να έρθεις, και ξαναπάς, δεν τρέχει τίποτα!
-Μωρέ, δεν ξέρω! Κρίμα είναι εγώ να το δω δύο φορές και άλλος που θέλει να μη το δει καμία!
Δεν λες στη Σέβη;
-Μπα, άστο. Καλά.... πάντως σκέψου το. Θα χαρώ να πάμε!
-Τι να πω; Θα το σκεφτώ!
-Να προτείνω κάτι άλλο;
-Για λέγε.... (ουφ, τι θα προτείνει πάλι; Δε λέω μια χαρά παιδί είναι αλλά δεν κολλάμε!)
-Να πάμε στο "Γάλα". Θέλω πολύ να το δω!
-Το είδα την περασμένη σεζόν! Δεν το ξαναβλέπω! Άσε που μού ήρθαν και οι εφημερίδες στα μούτρα! Α, πα πα! Πάντως φοβερή πατάσταση! Μη τη χάσεις!
-Έλα, ρε! Πώς σού ήρθαν οι εφημερίδες στα μούτρα; Χτύπησες;
-Εντάξει, μη τρελαίνεσαι! Ήταν οι πρώτες παραστάσεις και οι σκηνοθετική φόρμουλα δεν είχε τελειοποιηθεί! Όταν ο ένας υιός εκτοξεύει τις εφημερίδες στον άλλον υιό, αντί ο ηθοποιός, δηλαδή ο Παπαχρόνης να κινηθεί προς το βάθος της σκηνής και οι εφημερίδες να κατευθυνθούν προς τα μέσα, αυτός τρέχει με τη πλάτη στο κοινό!
Εγώ καθόμουν πρώτη σειρά, το ύψος των καθισμάτων ακριβώς στο ύψος της σκηνής κι έτσι...τις τρώω στα μούτρα!

Με κοιτάζει αποσβολωμένος!

-Δεν ξέρω τίποτα! Βρες κάτι που δεν τόχεις δει και θα πάμε! Δεν θα πεις όχι!
-Καλά, κάτι θα βρω!
-Σίγουρα;
-Σίγουρα!
-Πότε;
Του Αγίου ποτέ (λέω από μέσα μου)
-Σύντομα (λέω απ' έξω μου...)

Μερικές φορές είμαι απαίσια!
Και φρικτή!
Και αντιπαθέστατη!
Και καθικάκι!

Τον καημενούλη!
Τελικά, εντάξει, κάτι θα βρω να πάμε!
Κάτι σε thriller!
Κάτι σε Lady in the Water σκέφτομαι!

Εκτός κι αν....

Οι καφέδες και τα τέια, έρεαν ποτάμι, ήπια 3-4 κούπες, έφαγα κι ένα σουφλέ σοκολάτας, ακούσαμε μουσικές latin jazz, acid jazz και lounge, κατάλληλες για την περίπτωση,
χαζογελάσαμε, μάθαμε όλα τα νέα της παρέας, κουτσομπολέψαμε, έταξα ξανά μανά στον Σ. ότι θα πάμε να δούμε θέατρο ή έστω ταινία, με φόρτωσε ένα κουτί γλυκά, να τα τρώω το πρωί με το καφέ, "γιατί δεν έφαγα τίποτα εκεί", ο καλούλης μας(!!) και μού έδωσε και τα δύο κινητά του συν το νέο σταθερό του!

Πω πω, λάφυρα!
Τι άλλο θέλω!


Σκέφτομαι τώρα τι να δούμε μαζί...

Βρε, μήπως να δω το 2 δύο φορές....;;