Friday, October 6, 2006

Ψυχανεμίζομαι

Ψυχανεμίζομαι τα άλυτα τα λόγια
Δεμένα στα δικά μου
Κόμπος το μαντήλι
Κρατάει μυστικό πορφύρας και καημού
Το γλυκοφιλημένο το χείλι σου πικράθηκε
Χαρά μου
Χαμόγελο δεν σκάει τα μάτια να φεγγίσει
Καρδιά μου
Τα γόνατα λυγίζεις
Σε ξόβεργα παγίδα νιόβγαλτο πουλί
Αιχμάλωτο σε μαστιχόδεντρο που κλαίει
Πληγές κι αυτό κρατάει σαν τις δικές μου
Σαν δειλό ξεπεταρούδι στον ώμο μου καθίζει.

Τα λόγια δένω σε λευκό μαντήλι
Χίλιους κόμπους
να μη λυθούν και φύγουν
Και τότε τι θα γένω;

Τρεμάμενο κοτσύφι
Σε λυγαριάς κλωνάρι
Πάντα σε ξόβεργες πιασμένο
Λόγια θα κελαηδώ και κλάμα
Και μυστικά τραγούδια
Από ατλάζι και βελούδο
Ψυχή μου
Να ψυχανεμιστείς
Τους χίλιους κόμπους

Που άλυτοι θα μείνουν

Που
Άλυτοι
Θα μείνουν

ΠΟΥ
ΑΛΥΤΟΙ
ΘΑ
ΜΕΙΝΟΥΝ

2006 © Lucyluce

6 comments:

ΠΡΕΖΑ TV said...

Μια παραζαλη στο ξημερωμα της Παρασκευης...

Loreley-lucyluce said...

Τι γλυκό σχόλιο!

Καμιά φορά αξίζει να γράφω για κάτι τέτοια σχόλια!
Καλό ξημέρωμα Παρασκευής...

onlinehelp said...

καλη η απορια "που αλυτοι θα μεινουν", μου βγαζει μια αισθηση ξεφρενης ελευθεριας

"Δημήτριος ο Ταξιδευτής" said...

kala pou mas dineis kobous gia na mas painei to megalexandristiko mas kai na tous kovoume!

Loreley-lucyluce said...

@αννούλα,
ή μελαγχολίας και συνειδητοποίησης.

Πολύ ωραίο το "ξέφρενη ελευθερία"!
:-)

Loreley-lucyluce said...

@ταξιδευτά μου,
ό,τι δεν επιδέχεται λύσης
κόβεται με την σπάθαν! Ε;
Σωστός!
:-)