Ψυχανεμίζομαι τα άλυτα τα λόγια
Δεμένα στα δικά μου
Κόμπος το μαντήλι
Κρατάει μυστικό πορφύρας και καημού
Το γλυκοφιλημένο το χείλι σου πικράθηκε
Χαρά μου
Χαμόγελο δεν σκάει τα μάτια να φεγγίσει
Καρδιά μου
Τα γόνατα λυγίζεις
Σε ξόβεργα παγίδα νιόβγαλτο πουλί
Αιχμάλωτο σε μαστιχόδεντρο που κλαίει
Πληγές κι αυτό κρατάει σαν τις δικές μου
Σαν δειλό ξεπεταρούδι στον ώμο μου καθίζει.
Τα λόγια δένω σε λευκό μαντήλι
Χίλιους κόμπους
να μη λυθούν και φύγουν
Και τότε τι θα γένω;
Τρεμάμενο κοτσύφι
Σε λυγαριάς κλωνάρι
Πάντα σε ξόβεργες πιασμένο
Λόγια θα κελαηδώ και κλάμα
Και μυστικά τραγούδια
Από ατλάζι και βελούδο
Ψυχή μου
Να ψυχανεμιστείς
Τους χίλιους κόμπους
Που άλυτοι θα μείνουν
Που
Άλυτοι
Θα μείνουν
ΠΟΥ
ΑΛΥΤΟΙ
ΘΑ
ΜΕΙΝΟΥΝ
2006 © Lucyluce
6 comments:
Μια παραζαλη στο ξημερωμα της Παρασκευης...
Τι γλυκό σχόλιο!
Καμιά φορά αξίζει να γράφω για κάτι τέτοια σχόλια!
Καλό ξημέρωμα Παρασκευής...
καλη η απορια "που αλυτοι θα μεινουν", μου βγαζει μια αισθηση ξεφρενης ελευθεριας
kala pou mas dineis kobous gia na mas painei to megalexandristiko mas kai na tous kovoume!
@αννούλα,
ή μελαγχολίας και συνειδητοποίησης.
Πολύ ωραίο το "ξέφρενη ελευθερία"!
:-)
@ταξιδευτά μου,
ό,τι δεν επιδέχεται λύσης
κόβεται με την σπάθαν! Ε;
Σωστός!
:-)
Post a Comment