Los Olvidados

Los Olvidados του Luis Buñuel.

Οι ξεχασμένοι, οι λησμονημένοι από θεούς και ανθρώπους, αγγέλους και δαίμονες, από την ίδια τη ζωή, αφημένοι στη λάσπη, στις παραγκουπόλεις, στη μοίρα τους. Και είναι η μοίρα ανελέητη. Όχι, δεν είναι η μεταφυσική μοίρα, δεν την έχει ορίσει κάποια θεία σύμπασα αρμονία, δεν την έχει εγκρίνει κάποιος ανώτερος εγκέφαλος για την επίτευξη ενός υπέρτατου σχεδίου.
Οι Λησμονημένοι (Los Olvidados), είναι οι φτωχοδιάβολοι, τα χαμίνια, τα «αλητάκια», οι μικροαπατεώνες και μελλοντικοί τρόφιμοι των φυλακών, οι olvidados είναι οι παραπεταμένοι, αυτοί που υπάρχουν για να ολοκληρώνεται η «κοινωνική διαστρωμάτωση», αυτοί που κλέβουν, σκοτώνουν, εκδικούνται, αυτοί που ποτέ δεν πάνε μακριά. Πάνε μόνο μέχρι το θάνατο. Φλερτάρουν μαζί του, τον σκορπάνε απλόχερα και το ίδιο απλόχερα τους προσφέρεται. Σαν το ύψιστο δώρο.
Η ταινία του Luis Buñuel, την οποίαν παρακολούθησα απόψε σε Αθηναϊκό κινηματογράφο είναι γυρισμένη το 1950. Θα μού πεις: Ε! Σιγά! Έχουν περάσει πενήντα τόσα χρόνια από τότε! Ο κόσμος έχει αλλάξει,
υπάρχει πολιτισμός και αφθονία αγαθών !



Ναι, ο κόσμος έχει αλλάξει. Αλλά οι φαβέλλες ζουν και βασιλεύουν! Η παιδεραστία στις τριτοκοσμικές χώρες ανθεί. Ευυπόληπτα μέλη των δυτικών κοινωνιών πηγαίνουν διακοπές σε χώρες του τρίτου κόσμου, συνδυάζοντας το τερπνόν μετά του ανηλίκου, που κάνει τα πάντα για λίγα κέρματα!
Ναι, ο κόσμος άλλαξε, αλλά η παιδική εκμετάλλευση συνεχίζει να ανθεί και να βασιλεύει!
Ναι, ο κόσμος άλλαξε, αλλά η Αφρική και η λατινική Αμερική εξακολουθούν να μαστίζονται από φτώχεια και ασθένειες, και χούντες…χούντες…χούντες!
Η ταινία του Buñuel, είναι αριστουργηματική, όχι μόνο για το θέμα της-κι άλλοι πολλοί προσπάθησαν να μας τα πουν, χωρίς τόση επιτυχία-αλλά κυρίως για τον τρόπο γραφής της.
Ο δημιουργός δεν καταφεύγει ούτε μία στιγμή στον διδακτισμό, ούτε μία φορά δεν νοιώθεις να σου κουνά το δάκτυλο υποδεικνύοντας. Δεν βλέπεις μέσα από τα μάτια των ηρώων, βλέπεις τους ήρωες να κινούνται με προδιαγεγραμμένες κινήσεις, δεν τους προσεγγίζει με συμπάθεια, δεν παίρνει το μέρος τους, δεν σού υποθάλπει ενοχές, στα πετάει όλα στα μούτρα έτσι ψυχρά και με δεινή χειρουργική ακρίβεια. Μέσα σε 80 λεπτά μας πετάει στα όμορφα καλογυαλισμένα μούτρα μας όλη τη λάσπη και τη βρωμιά, όλη την εξαθλίωση και το αδιέξοδο, όλο το υποβόσκον σκουπίδι!



Δεν χαρίζεται σ’ αυτήν την κοινωνία των ζωντανών-νεκρών, δεν τους χαϊδεύει, δεν φαίνεται καν να τους δικαιολογεί. Είναι κι αυτοί συνένοχοι στην αδιαφορία, στην έλλειψη αγάπης, στην χλεύη, στο φόβο, στην απόκρυψη του εγκλήματος.
Ο Luis Buñuel σαν δεινός χειρουργός, στο τέλος αυτής της ταινίας, μας παραδίδει ένα κοινωνικό πτώμα, το οποίο έχει υποστεί νεκροτομή και αρχίζει να σήπεται.
Το οποίο όμως δεν έχει καν μπει στη φορμόλη.
Γιαυτό αγαπώ το σινεμά verite, γιατί μετά την γροθιά στο στομάχι, αισθάνομαι πιο ζωντανή!

Βλέποντας αυτήν την ταινία και κάνοντας όλες αυτές τις σκέψεις, ένα τραγούδι των doors καρφώθηκε στο μυαλό μου, ίσως φανεί άσχετο, αλλά ποιός μπορεί να αποφύγει τους συνειρμούς;

Love Me Two Times
by The Doors

Love me two times, baby

Love me twice today

Love me two times, baby

I'm goin' away

Love me two times, baby

One for tomorrow

One just for today

Love me two times

I'm goin' away

Love me one time

Could not speak

Love me one time

Yeh my knees got weak

love me two times, baby

Last me all through the week

Love me two times I'm goin' away

Love me two times I'm goin' away

Oh, yes

Love me two times, baby

Love me twice today

Love me two times, baby

I'm goin' away

Love me two times, baby

One for tomorrow

One just for today

Love me two times

I'm goin' away

Love me two times, baby

Love me twice today

Love me two times, baby

I'm goin' away

Love me two times, baby

One for tomorrow

One just for today

Love me two times

I'm goin' away

Love me two times

I'm goin' away

Love me two times

I'm goin' away.

Lucy 2006

Κρανίου τόπος

Στο περβάζι του παράθυρου
Ακουμπισμένο το χαμόγελό σου
Διαστέλλεται στη ματιά μου
Κι αλλάζει χρώματα
Ιριδισμοί καλειδοσκοπικοί
Από σπασμένους πέτρινους υάκινθους.
Μεσ’ το αμφίβολο περίγραμμα
Της πιο τραυματικής κίνησης
Δυναμωμένης με βιταμίνη Β
Και σκόνη ραδιενέργειας
Προτείνονται τα σχέδια και οι λύσεις
Για φυγή
Στο κατακερματισμένο σου χαμόγελο
Λύνονται όλα τα πολύπλοκα
Κι οι πόλεμοι
Χάνονται
Και τα όπλα
Κομματιάζονται
Και συ
Κείτεσαι νεκρός
Με το ραδιενεργό χαμόγελο
Ακουμπισμένο
Στη ρίζα
Του κρανίου τόπου.

Lucy 2006

Hologram

Ανασαίνω τις υπεριώδεις αχτίνες
Της ολογραφικής σου αδιαφορίας
Γελάω με τα όργανά σου
Που παραδέρνουν στην πάνω πόλη
Θυμίζοντάς μου να δυναμώσω τη φωνή μου.
Δεν νοιώθεις την άσφαλτο που τρέμει
Κάτω απ’ τα πέλματά σου
Αθώε μου ήρωα ταινίας μελό
Σήμερα είναι η μέρα σου.
Θα μπεις από την ίδια πόρτα
Θα κάτσεις στην ίδια καρέκλα
Θα πεις τις ίδιες κουβέντες
Πόσο σε σιχαίνομαι!
Γιατί μού θυμίζεις πως πρέπει
ΝΑ
ΔΥΝΑΜΩΣΩ

ΤΗ

ΦΩΝΗ

ΜΟΥ.
Αύριο θα είναι η μέρα μου
Μια πόρτα γκρεμισμένη
Μια καρέκλα ξεχαρβαλωμένη
Άδειες κουβέντες χωρίς αντίκρισμα.
Αύριο θα θυμηθώ μόνη μου
Τι πρέπει να κάνω,
ΝΑ
ΔΥΝΑΜΩΣΩ

ΤΗ

ΦΩΝΗ

ΜΟΥ.

Lucy 2006

Heroes smaller than Life

Matrix…Neo, Morpheus και λοιποί χάρτινοι ήρωες,
μονοδιάστατοι,
smaller than life, τόσο προβλέψιμοι και τόσο βαρετοί!

Οι ταινίες αυτού του είδους τα blockbusters τα εύπεπτα,
τα αποχαυνωτικά, τα προορισμένα να καταναλωθούν
με άδεια κρανιακή κάψα και ναρκωμένο βλέμμα,
να υπνώσουν τους νέους, το target group
που πάντα φοβόταν το σύστημα,
το κομμάτι εκείνο του ενεργού πληθυσμού
που σκάει από ζωτικότητα και επαναστατικότητα
και δυστυχώς μάλλον έχει ζευτεί για τα καλά
κάτω από την επίφαση της ψευτοκουλτούρας
και της ανυπόφορης αμερικανιάς,
της παραφιλολογίας και του δήθεν υψηλού προβληματισμού
περί το γελοίον, αυτά λοιπόν τα κατασκευάσματα,
έχουν καταφέρει το στόχο τους.




Μπουζουριάζουν τους νέους στα multiplex,
για να τους σερβίρουν το εύκολο και ανώδυνο θέαμα,
και να τους ξαμολύσουν μετά έτοιμους για την διαδικασία
της ξέσαλης κατανάλωσης.
Γυαλιά τύπου Νeo, δερμάτινα ρούχα, design- άτα μαραφέτια
(τα gadgets επί το ελληνικότερον) και ό,τι άλλο
μπορεί να φανταστεί κανείς, το οποίο συνοδέυει
όλη αυτήν την φιλμική παραγωγή.

Ας μη μιλήσουμε για την δεύτερη καριέρα των ταινιών αυτών
σε video και dvd! Ατέλειωτα κέρδη στις τσέπες των εταιρειών.
Αθέμιτος ανταγωνισμός. Οι μεγαλοεταιρείες καταπίνουν
τις μικρές, ανεξάρτητες αλλά απείρως αξιολογώτερες παραγωγές!

Αξίζει να σημειωθεί, ότι το φανατικό κοινό του Woody Allen
δεν είναι το αμερικανικό, αλλά το ευρωπαϊκό!

Στην χώρα του δεν τυγχάνει και μεγάλης υπόληψης.
Τελικά όλοι αυτοί οι μονοδιάστατοι χαρακτήρες,
οι απίστευτα καλοί, που θα σώσουν τον κόσμο
(βρε ο κόσμος δεν σώζεται από υπερ-ήρωες, αλλά θέλει δουλειά πολλή - "για να γυρίσει ο ήλιος"...κλπ, που λέει κι ο αγαπημένος ποιητής -
και από πολλούς ! ! )
και όλοι αυτοί οι απίστευτα κακοί,
που αν δεν μας σώσουν απ’ αυτούς οι καλοί, θα μας καταστρέψουν
(εδώ γελάνε και μάλιστα τρανταχτά,
άντε γεμίσανε πάλι οι αποθήκες των βιομηχανιών όπλων,

(Judge Dredd και αυτοδικία ! ! ! )

κάπου πρέπει να βρούμε να τα καταναλώσουμε, ρίχνοντας μερικές μπομπίτσες
τελευταίας τεχνολογίας

όπως μας υπέδειξε η πολύ καλή μαθήτρια

της σύγχρονης Αμερικής Κοντολάιζα),
είναι τόσο fake,

τόσο ανύπαρκτοι, όσο και ο τρόπος που γυρίζονται
αυτά τα ισοπεδωτικά films!
Μπροστά στην περίφημη άδεια blue screen,
και κατόπιν προστίθενται ψηφιακά οι χώροι
και όλα τα υπόλοιπα.
Όλα λοιπόν είναι κατασκευάσματα ψεύτικα και ανώδυνα,
όπως ανώδυνα θέλουν να μας περάσουν
την καθημερινή πνευματική εξαθλίωση
και την έκπτωση των αξιών.
Όπως θέλουν να μας παραπλανούν
και να μας βγάζουν από τον δρόμο των διεκδικήσεων
και να μας βάζουν σ’ ένα δρόμο τεχνητής matrix ζωής.

Απ’ αυτήν την άποψη τελικά, ναι οι περισσότεροι ζουν στο matrix,
αυτό που τους έχουν κατασκευάσει και τους έχουν κλείσει,
κι αυτοί σαν καλά παιδάκια μπήκαν μέσα χωρίς πολλές ερωτήσεις
και με άδεια κρανιακή κάψα.
Άντε και καλό matrix!

Υ.Γ. Αυτό το post δημιουργήθηκε με αφορμή συζήτηση στο blog του ΝΔ για τις θεωρίες συνομωσίας.
Lucy.

Da Vinci Code
Τίποτα πράγματι απ' όσα αναφέρονται στο DaVinci Code δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, κι αυτό έχει ήδη αποδειχθεί από μελέτες που δημοσιεύθηκαν μετά την κυκλοφορία του Κώδικα, οι οποίες σαφώς απαντούν αποδεικνύοντας, ότι όλα αυτά είναι αποκυήματα της φαντασίας του Dan Brown. Πρόσφατα είδα, παρασυρμένη από το trailler, αλλά και από περιέργεια το V for Vendetta, σε σενάριο των αδελφών Wachowski, που υπογράφουν την τριλoγία Matrix (επειδή το αναφέρετε). Μία εντελώς ανερμάτιστη ταινία, έχουν μπει στο μίξερ
ιδέες από άλλες ταινίες(θεωρίες συνομωσίας, πολεμικές τέχνες και αρκετό splatter) κι έχει βγει ένα κατασκεύασμα με target group το κοινό του pop-corn και της coca-cola, ας μην το προσδιορίσω ηλικιακά, αλλά πνευματικά κάτι σε 16άρηδες μού κάνει...Στον ίδιο κύκλο ταινιών τοποθετώ και το Matrix, το οποίο κι εγώ είδα και στις 3 ανατριχιαστικές εκδοχές του, αλλά, θα την πω την αμαρτία μου, πήγα για τα μάτια του Keanu..Lol! Στην περίπτωση του κώδικα, επέλεξαν ένα αγαπημένο των USA, ο οποίος έχει το χρίσμα και του ποιοτικού, αλλά και του ηθοποιού που προσελκύει τα πλήθη, για να δώσουν στην ταινία ειδικό βάρος. Μελετημένα πράγματα, σίγουρο το blockbuster, και οι εταιρεία παραγωγής αλλά και οι ανά τον κόσμον διανομείς τρίβουν από τώρα τα χέρια τους και τις τσέπες τους μπορώ να πω! Βέβαια την ίδια περίοδο από τις ελληνικές αίθουσες πέρασαν καταπληκτικές ταινίες, όπως η ταινία Cache, Κρυμμένος, (λείπει ο τόνος από την λήγουσα), και το Syriana, μια φοβερά αποκαλυπτική ταινία για τα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ του ανθρώπου και τις βρώμικες συναλλαγές της Αμερικής για τα πετρέλαια! Κι όμως αυτές τις ταινίες τις έφαγε το μαύρο σκοτάδι, γιατί ο κόσμος ήθελε διακαώς να πληροφορηθεί πως ο Guy Fawkes θα....επιστρέψει...να πυρπολήσει την βουλή της Αγγλίας....από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλλα...καρφωμένα κεραμίδια...ξεκάρφωτα σανίδια...

Να κι ένα κειμενάκι-ποιηματάκι about, για να γελάσει ο κάθε πικραμένος, όπως γελάει με πολλά σήμερα!



Remember, remember, the fifth of November,
The gunpowder treason and plot.
I know of no reason why gunpowder treason
Should ever be forgot.
Guy Fawkes, Guy Fawkes,'Twas his intent
To blow up the King and the Parliament.
Poor old England to overthrow.
By God's providence he was catch’d
With a dark lantern and burning match.
Holloa boys, holloa boys, let the bells ring.
Holloa boys, holloa boys,
God save the King!
Hip hip hoorah!
Hip hip hoorah!
A penny loaf to feed ol' Pope,
A farthing cheese to choke him.
A pint of beer to rinse it down,
A faggot of sticks to burn him.
Burn him in a tub of tar,
Burn him like a blazing star.
Burn his body from his head,
Then we'll say ol' Pope is dead.
Hip hip hoorah!

Hip hip hoorah

Υ.Γ. Kαι αυτό to post έγινε για τον ίδιο με τον παραπάνω λόγο,
κι επειδή θεωρώ ότι το θέμα της συνομωσιολογίας έχει ιδιαίτερη
και βαρύνουσα σημασία.
Lucy

Πιστεύεις;

Διαλλειπτική παρουσία

Παρουσία μόνιμης αναζήτησης

Δικαιωμένη, τελειωμένη

Διαγράφει τροχιές σε χώρο άπειρο

Τώρα μετουσιωμένο

Σε στρατικοποιημένη κουλτούρα

Τώρα σε αναγνωρισμένη παγίδα

Τώρα σε φάσμα

Πρισματικών αντανακλάσεων.

Λέξη από πέτρα και διάστημα

Επιτυχία πληρωμένη

με μάταιη προσμονή.

Γελάν τα κίτρινα μάτια σου

Σ' ατέλειωτο φως

Πίνακας ορθολογιστικού διαμετρήματος

Στην καρδιά μου.

Πιστεύεις - ρωτάω - πιστεύεις;

Αύριο θα ψάχνεις την καινούργια κοιλάδα

Αύριο θα γίνεις ποτάμι

Αύριο θα γίνεις αστραπή.

Το περιμένω.

Πάνω στην τροχιά σου

Το παλιό σύνθημα, τό ίδιο πάντα

Μονολιθικό

Λέξη καρφί

Λέξη καταλύτης για μάς.

Για μένα φως

Για σένα σκιά

Παράνομη τοποθέτηση

Σε μακροπρόσθεσμη ευημερία

Σε αρχέγονη παρουσίαση του ονείρου

Σε αδιάπτωστη συνειδητοποίηση

Των αποστάσεων.

Αύριο το περιθώριο

Της μονοδιάστατης αποκάλυψης

Θα σού χαμογελάσει.

Πιστέυεις - θα σε ρωτήσω

Π Ι Σ Τ Ε Υ Ε Ι Σ;

Θα μ' απαντήσεις ΝΑΙ.

Λέξη καρφί στο καρανίο μου

Λέξη εξουθενωτικής ισχύος.

Αύριο μια χαμογελαστή εικόνα

Απ' τα μάτια σου

Θ' αφήσει κόκκινα αποτυπώματα

Στα εγκεφαλικά μου κύτταρα.

Αύριο - στο υπόσχομαι-

Η επανάσταση

Θα γελάει.

Lucy 2004

Άγονο

Κοιτάζω τον πλαστικό σωλήνα

που ενώνεται με την τραχεία σου

καθώς το χειρουργικό νυστέρι

σού ανοίγει μια τρύπα

μια τρύπα χωρίς τέλος

μια τρύπα στο κρανίο.

Μέσα στον πλαστικό σωλήνα

θρεφτική οχιά

αργοσαλεύει η τροφή σου.

Σε βλέπω να κείτεσαι

με άδεια μάτια

ναρκωμένος στην παγίδα

της άγονης ευημερίας.

Πέρυσι ήσουν στον Έπαχτο

κι άγγιζες με τα στήθεια σου

τη θάλασσα.

Τώρα βλέπω τα πόδια σου

φυτρωμένα στην

άσφαλτο.

Λούσυ 2004

Χωρίς πνοή

Σε περίμενα χωρίς πνοή


στα παγωμένα χέρια μου


βαστούσα την υπόστασή σου


και βύθιζα στη σάρκα σου


το νου μου.

Δεν ήρθες.


Η ψεύτικη θωριά σου


δεν κράτησε το λόγο της.


Τα πυρωμένα κρόταλα


της μάχης που έδωσες εκεί


δεν με πληγώσαν.


Μόνο τα χέρια μου κοπήκανε


κουράστηκαν να σε βαστούν...


Λούσυ 2005

broken toy

The broken toy

She has been played with

and has been thrown away

but it's not to be forgotten

she is the mistress of

the

game

Infernos Zest

In the vacuum skull
Memento mori
Breezing whispers
Icy glances
Tortured hell
Flaming heaven
Your cross is on fire
You are double-crossed
Perpetuous lamentation
In ardent stillness
Sentiment flowing on black satin
Shroud of illuminated visions
Pieta on broken marble
Embracing thorns
Synchronizing vulgar myths
Teardrops on profound purple

Vigorous souls on sepient serpent
Sleepless treason
In creepy orchid garden
Sentinels afar
Non promising noughts
Fragmented scepters
No more
Fragments
Lost shadows
No more
Losing
Infernos zest
No more

Lucy 2006

Tο Δείλι

Το ροδοδείλι αφουγκράζεται
τον στεναγμό στα βάθη
τον τεντώνει απαλά σαν χορδή
με τρυφερή σκληράδα τον εκτοξεύει
πάνω στης θάλασσας την ακινησία.
Σε adagio η θλιμμένη ηχώ
τα όνειρά μου νανουρίζει
κι εγώ στο δείλι που αίμα στάζει
τι ν' ατενίσω;
Τα βράχια του Φτελιού θαμπώνουν
απ' το βασίλεμα του ήλιου
κρατάω σφιχτά στη φούχτα
το φιλντισένιο κοχύλι
που μια νυχτιά μού χάρισες
κι αστράφτανε τα μάτια σου.
Η θάλασσα αμόλυντη αγάπη
γλυκειά μου λησμονιά
αφουγκράζεται τη σιωπή
και ριγεί
ξαποσταίνει μεσ' τη νηνεμία.
Η λειτουργιά ρίχνει τα μύρα της
μεσ' τη ψυχή μου
το στεναγμό καταλαγιάζει
σιγεί η πνοή
απ' τη γαλήνη της νυχτιάς
αλαργεύει το αντάριασμα
κοντά στη φύση τη ξομπλιάστρα.
Κράτησέ με ακόμα εδώ
μη με διώχνεις μακριά
κάπου ανάμεσα σε δείλι
θάλασσα και ουρανό
θαρρώ
πως θάρθει η λήθη.
Lucy 21 Απρίλη 2006

Νοσταλγία

Νοσταλγία

για όσα ήταν και δεν είναι,

για όσα δεν θα ξαναείναι ποτέ,

για όσα έχουν ανεπιστρεπτί χαθεί.

Andrei Tarkovsky's Nostalghia


Προσμονή

για όσα πρόκειται να έρθουν,

αλλά δεν είναι όλα καλοδεχούμενα,

μόνο τα ονειρεμένα

κι αυτά μετά από αίτηση

and please mind they are stamped,

or else they'll be rejected.

Brazil II

What I see beyond, over the valley, up in the sky,
I can reach....I can fly....


152 EXT. BEAUTIFUL VALLEY DAY 152

Half hidden in the heart of the valley is the truck with the house on its back. Creepers and wild roses have grown up over the truck and some of the house. A curl of smoke rises from a makeshift chimney which has been attached to one of the walls. A small piece of ground around the truck has been cleared and made into a pretty garden with a vegetable plat. There is also a pretty cow, and some chickens. JILL appears looking like CRUSOE carrying a basket of eggs.

153 INT. HOUSE MORNING 153

SAM is in the bed, just waking up. He opens his eyes, looking calm. Off screen we hear the door opening.
JILL (off screen)
Morning. Sleep well?
SAM nods his head slightly, on the pillow.
SAM (quietly)
I don't dream anymore. (he embraces her)

154 EXT. HOUSE AND GARDEN MORNING 154
A high shot. Everything in the garden is definitely lovely.The music tells us. The music swells and the camera slowly pulls back, and back. It's a happy ending. And then, in the foreground, TWO HUGE HEADS appear looking straight at the camera.

It is MR HELPMANN and JACK. They both shake their heads.
MR HELPMANN
He's got away from us, Jack.
CUT to their POV.

155 INT. INFORMATION RETRIEVAL ROOM DAY 155

Sam is sitting in the IR chair. He is strapped in.
His eyes are open but miles away.
His face is wreathed in a benign and very happy smile.

JACK
I'm afraid you're right, Mr. Helpmann. He's gone.

A wide shot of the room shows us
HELPMANN and LINT turn away and leave.
SAM is left alone. He is humming..
The camera pulls back and back.
The Information Retrieval room with
SAM in it floats away into the most beautiful glorious sky ever.
SAM's humming into a full orchestra, and we hear ......




"Brazil, where hearts were entertained in June,
We stood beneath an amber moon,
And softly murmured 'Some day soon'
We kissed and clung together,
Then, tomorrow was another day.
The morning found me miles away,
With still a million things to say,
Now, when twilight beams the sky above,
Recalling thrills of our love,
There's one thing I'm certain of,
Return, I will,

To old Brazil."

THE END

Brazil

Κάποτε είχα φτερά...κάποτε μπορούσα να πετάξω...


INT. MOTHER'S FLAT NIGHT 56

SAM steps inside, where the flunky proceeds to search him. The place is full of sleek people - smartly but less formally dressed than SAM. It is an elegant baroque room - lavishly appointed but still violated by the ubiquitous Central Service ducts that thrust through antique tapestries and gilt mirrors with little regard for aesthetics or the interior decorator's feelings.

SAM (bewildered)

Mother? Is that you?

MOTHER (taking his arm - looking slightly askance at his clothes)

Of course. Isn't it wonderful? The bandages came off this afternoon. Come and join the fun.

Everybody's here.

SAM

Is Mr Helpmann here?

MOTHER

Yes he is - he wants to talk to you.

SAM

I want to talk to him.

SAM pushes away the FLUNKY who is by now passing a metal detector over him.

MOTHER

It seems you're the first person ever to turn down a promotion. He thinks you should see a doctor.

SAM

Actually, I've decided ...

DR JAFFE hoves into view.

MOTHER

Oh, Louis! You know Sam.

DR JAFFE is no longer suave. He has been transformed by drink and success. Mostly by drink.

DR JAFFE (as high as a kite)

Can you believe it?! Just me and my little knife! Snip - snip - slice - slice - Can you believe it?

SAM (repelled)

Congratulations ...

DR JAFFE

And this is just the beginning!!

SAM

Really?

DR JAFFE

Chirst yes, you've seen her with her clothes off. Faces are a doddle compared to tits and arse. (explains) No hairline.

MOTHER (primly)

Really, Louis.

A handsome young piece of BEEFCAKE delivers a drink to MOTHER.

BEEFCAKE

I've been looking everywhere for you, Ida.

The BEEFCAKE takes MOTHER away.

DR JAFFE

Ah, dear boy ... And what do you think of your mother now?

VOICE (off camera)

It will never last.

SAM and DR JAFFE turn to see who is speaking. It is DR CHAPMAN a tall, pipe-smoking, professional-looking gent.

DR JAFFE (a trifle haughtily)

Excuse me, Dr Chapman, did you say something?

DR CHAPMAN

That technique ... I've tried it. A nice effect. But highly unstable. In six months she'll look like Grandma Moses.

SAM wishing to escape from this bitchery turns away but suddenly freezes - the reflection in the large wall mirror next to him is not that of the party guests - but of the GREY PRISONERS in his dream - they are massed in the room looking pleadingly towards him.

DR JAFFE (unsuave again)

Now see here, Chapman. At least mine don't look like they've been mugged. Through the GREY PRISONERS pushes MRS TERRAIN.

MRS TERRAIN (calls)

Sam!

SAM turns around to see her pushing through the party guests.

MRS TERRAIN is limping and is even more heavily swathed in bandages than the last time. DR CHAPMAN hastily moves away as MRS TERRAIN comes up. She claims SAM, taking his arm.

SAM (looking at her worriedly)

Whatever happened to you?

MRS TERRAIN

There was a slight complication. Dr. Chapman says it often happens with a delicate skin like mine. Nothing to worry about. He's promised me I'll have these bandages off in a ...

SAM (trying to disengage)

Actually, there's someone I want to meet ...

MRS TERRAIN (roguishly)

I know, I know ...! She drags SAM through the party and we arrive at her daughter, SHIRLEY, who is, of course, a wallflower.

MRS TERRAIN

Here we are! I'm going to leave you two lovebirds in peace.

SAM

I ... uh ...

But he is alone with SHIRLEY, standing at the entrance to his MOTHER's embarrassingly rampant boudoir style bedroom. In amongst the diaphanous curtains enclosing the bed

MOTHER is playing hide and seek with a YOUNG STUD.

Ναοί και Βωμοί

Ζητάς μια λύτρωση που δεν έρχεται
από απαύγασμα καινούργιου ορίζοντα.
Ζητάς το στερνό φως μιας μετανοημένης μέρας
στο προσκεφάλι του θανάτου σου
προσπαθώντας να νοιώσεις ακόμα μια φορά
την αδιάφθορη αστραπή
της αμετακίνητης κοιλάδας.
Ζητάς κι εγώ σού τ' αρνιέμαι, ψυχή μου,
που παραδέρνεις σε κορμί μαστιγωμένο
από ερινύες και καταματωμένο
από μέδουσες και γοργόνεια.
Σε βρίσκω πάλι κορμί, αιχμάλωτο
σε αόρατους θεσμούς και μύθους
προϊστορικούς και τρισκατάρατους.
Μαζί σου έχω ζήσει, κορμί, τόσα χρόνια
κι από την αποξένωσή σου
συντρίφτηκα και φυτεύτηκα βαθειά
σε γκρίζα πέτρα, σκαλισμένη
σε ανέλπιδο γκρεμό.Μαζί σου έχω πεθάνει κορμί,
κυλισμένη σε αναίμαχτο βωμό
μ' έναρθρους κυματισμούς,
αφήνοντας την άδεια μέρα στη μοίρα της
χωρίς προσπάθεια για μεταφύτευση
των απύθμενων αντανακλάσεων
χωρίς εξηγήσεις για τη μοναδικότητα
της αμόλυντης ιέρειας
στην χώρα του μη όντος.
Η προσπάθεια της φωτιάς
να ματαιώσει το σιδερένιο σου
κυτταρικό μίασμα
η προσμονή του καρφωμένου τοπίου
να μιλήσει με νότες διονυσιακές
σε μολυσμένο ξόανο παλιάς θεότητας
η απάρνηση των όντων
από όλα τα όντα της χαμένης λατρείας
η θυμέλη του Βάκχου στο κέντρο
της αρχαίας πίστης, χωρίς σπονδές πια
με μια λύρα από νεκραναστημένα μουσικά κατάλοιπα
όλα στο κορμί μου, χωρίς συνοχή
και συνέχεια χωρίς τέλος.
Μουσική της άφθαρτης μονάδας
κλειδοκύμβαλα και σαντούρια
ρίζες μονοδιάστατες
χωνευτήρι πολυδιάστατο το μυαλό μου.
Περιμένει τη λύτρωση
που γεννάει λύτρωση ή θάνατο.
Περιμένει τις μαινάδες
και τους σάτυρους
στο αστραπόβροντο
και τα ξεντεριασμένα είδωλα
να σέρνονται στο χώμα.
Περιμένει τον αρχαίο μύθο και την αρχαία λατρεία
περιμένει την πάροδο και την έξοδο.
Πίστη νεκρή παραδαρμένη στο χάος
η ματιά της αόρατης πτώσης
ναοί και βωμοί γκρεμισμένοι απ' το χέρι μου
είδωλα και θεοί δοσμένοι στη φθορά
φορώντας πήλινα πόδια,
κρατάω μαστίγιο στη ματιά μου
εξαπολύω τα πυρά της ακαταμάχητης θέλησης
για το μη όν, για το μη γίγνεσθαι.
Ξέρω την απολυτοσύνη της ύπαρξής μου
που δεν κατασκευάζει καθαρτήρια
μαντεύω την μοναδικότητα της ορμής μου
που δεν παύει να μονοπωλεί το τραγικό και το παράλογο.
Συνειδητά καταποντίζω τα νυχτωμένα
θεατρινίστικα αγναντέματα
ρουφώντας τη μυστική παρηγορήτρα όαση
που τάχει όλα δεχτεί.
Η θεμελιακή πέτρα των μυστικών διαμερισμάτων
έχει κυλήσει στα πόδια μου
κατανικημένη απ' τη δική μου μαγνητική επέμβαση
στο απεγνωσμένο της πρόσωπο.
Απορριμμένες όλες οι ιδέες
στο ιλιγγιώδες τους φέξιμο
ακουμπισμένες κοντά στην παλιά σύνεση
που σπαρταράει στις τελευταίες της αλκυονίδες
που ποτέ δεν γυρίζουν για ό,τι έχουν χαθεί.
Χαμένες αλκυονίδες για μένα πάντα γυρνάτε
κρατώντας κάθε φορά το χρυσό ρυτό
για την ατέρμονη σπονδή του νου,
για τον απίστευτο ανασασμό της άδολης πορείας.
Για την αδιάφθορη πίκρα του καινούργιου χαμού σας.
Όλη η γη μια απέραντη κολασμένη παγίδα
κι εγώ προχωράω ανάμεσα σε πρόσωπα απολιθωμένα
σε τοξωτές στοές και μαυσωλεία ένδοξων ηρώων.
Και τα συντρίβω καθημερινά
και με συντρίβουν καθημερινά.
© Lucy

Κρυμμένα μυστικά

Αγαπημένο μου blog…κατά το αγαπημένο μου ημερολόγιο…Σε ασπάζομαι! Αλήθεια πώς ασπάζεται κανείς ένα blog; Εντάξει, το ημερολόγιο μπορείς να το ασπασθείς, να το σφίξεις στο στήθος, να το φυλάξεις σε απόκρυφα συρτάρια, σε ρομαντικά σεκρετέρ, κάτω από το πουπουλένιο μαξιλάρι, ειδικά αν περιέχει το πολύτιμο όνομα του αγαπημένου…Όχι βέβαια, ότι είχα ποτέ μου ημερολόγιο, με την κλασσική του μορφή, ξέρετε εκείνο το χαριτωμένο τετράδιο, με τις καρδούλες, τα περιστεράκια και τα άλλα συναφή γλυκερά, αλλά πάλι και πότε ήμουν εγώ ένας κλασσικός τύπος κοριτσιού για να έχω κάτι τέτοιο; Και βέβαια έγραφα και παραέγραφα μάλιστα! Με ένα μολύβι κι ένα τετράδιο ήμουν συνέχεια, το μεγάλο μου φετίχ ήταν τα παντός είδους μολύβια, τεχνικά και συμβατικά, εδώ και χρόνια δε, διατηρώ πλούσια συλλογή από στυλό, όλες οι μάρκες και όλα τα πιθανά και απίθανα χρώματα την κοσμούν, σαν φοιτήτρια μάλιστα το αντικείμενο του πόθου μου ήταν μια χρυσή πέννα parker, την οποίαν απέκτησα μετά από οικονομίες αρκετών μηνών! Έγραφα λοιπόν όπου αλλού φανταστεί κανείς, εκτός από κλασσικό ημερολόγιο. Στα περιθώρια των σχολικών βιβλίων, σε παράξενα τετράδια, σε εξειδικευμένα pads, το αγαπημένο μου μάλιστα ήταν ένα με ριζόχαρτο! Έγραφα σε χαρτιά, χαρτιά, χαρτιά, συσσώρευα ατέλειωτα φύλλα χαρτιού, που τώρα όλα μαζί είναι φυλαγμένα σε ένα χοντροδεμένο καφέ τετράδιο. Αυτό λοιπόν είναι το αγαπημένο μου ημερολόγιο, το καφέ μου τετράδιο! Καθόλου ρομαντικό, καθόλου κοριτσίστικο! Καθόλου κομψό! Φυλαγμένο όμως με απόλυτη μυστικότητα σε διπλοκλειδωμένο συρτάρι, αόρατο για όλους, αυτή άλλωστε είναι και η μυστηριακή γοητεία του.

Πάντα με γοήτευαν τα κλειδιά! Με τραβούσαν σαν μαγνήτης. Ήθελα να αποκτήσω ό,τι κλείδωνε! Έτσι πριν μερικά χρόνια απέκτησα ένα έπιπλο σεκρετέρ! Τα μαγικά Chinese boxes που κλείνουν ερμητικά και ανοίγουν μόνον μετά από ευφυή έμπνευση ή από σύμπτωση (;;;) είναι το επόμενο ζητούμενό μου! Το γλυκό μου σεκρετεράκι δεν έχει κάποιον πολύπλοκο μηχανισμό, ανοίγει απλά με ένα μπρούτζινο κλειδί. Θα ήθελα να διπλο-τριπλο-κλειδώνει και να παιδεύει τους με την φαντασία καλπάζοντες και τους επίδοξους παραβιάζοντες… Πριν 2-3 χρόνια έπεσα πάνω σ’ ένα έπιπλο ισπανικής κατασκευής, ένα πραγματικό κομψοτέχνημα-αντίκα. Είχε άπειρα μικρά συρτάρια, όλα με τα σκαλισμένα κλειδάκια τους και πίσω από το πρώτο εκείνο επίπεδο, υπήρχε ένα άλλο με μυστικές θήκες και πορτούλες. Η φαντασία μου άρχισε να οργιάζει! Ποιος ξέρει πόσα κρυφά ερωτικά ραβασάκια δεν κρύφτηκαν σε εκείνες τις μυστικές κρύπτες, πόσοι ερωτικοί στεναγμοί δεν χάιδεψαν το τριανταφυλλένιο ξύλο του πολύτιμου αυτού επίπλου! Αχ, να μπορούσα να το αποκτήσω! Ούτε στα πιο τρελλά μου όνειρα, φυσικά! Η τιμή του ήταν απαγορευτική κι εκείνη τη στιγμή έκανα τη φριχτή σκέψη, ότι με τα πολλά, τα πάρα πολλά λεφτά, ακόμα κι αν δυστυχείς, μπορείς να το κάνεις με στυλ! Θα μπορούσα να δυστυχώ από έρωτα για μια εβδομάδα - όχι δεν είμαι εγώ για περισσότερο! - και να πνίγω τον πόνο μου ανοίγοντας τα συρταράκια και κρύβοντας μέσα σ’ αυτά τα ραβασάκια του αγαπημένου μου! Μετά να ανοίγω ένα-ένα τα συρταράκια, να διαβάζω τα ερωτικά γράμματα, να πλαντάζω στο κλάμα και να τα ξανακρύβω, ώσπου να πάρω τη μεγάλη απόφαση να τα ξαναβγάλω και να τα κάνω χίλια κομματάκια! Αχ! Τι τέλεια θα ήταν! Τι πολυτελής δυστυχία! Τι ρομαντισμός! Τώρα τι να κάνεις χίλια κομματάκια; Το κινητό; Δεν έχει κάνει βέβαια κι αυτό λίγα γκελ στον τοίχο!
Αλλά το πιο τρελλό μου όνειρο πραγματοποιήθηκε, όταν αρκετό καιρό πριν, σε κάποιο γραφικό νησί έτυχε να μείνω σε παραδοσιακό σπίτι με εσωτερικό μπαλκόνι και σοφίτα! Ε! Εκεί έζησα την ονειροφαντασία μου. Τι ταξίδια στο παρελθόν, τι να ζωντανεύουν ανέλπιδοι και παθιασμένοι έρωτες, τι η φαντασία να πλάθει ιστορίες για το τι θα μπορούσε να έχει διαδραματιστεί σ’ αυτήν τη σοφίτα! Κρίμα, όμως, γιατί το σπίτι δεν ήταν ιδιαίτερα διατηρημένο και οι ντόπιοι δεν είχαν σε μεγάλη υπόληψη την εκπληκτική αισθητική του. Ονειρεύονταν αλουμινένια κουφώματα και τσιμεντένια σκεπή! Γιατί έτσι είναι τελικά! Τα τσιμεντένια όνειρα των πολλών εξουσιάζουν τους ελάχιστους εκείνους που ονειρευόμαστε τριανταφυλλένια έπιπλα-αντίκες….
Αγαπημένο μου ημερολόγιο…ή μάλλον αγαπημένο μου blog, είναι ώρα να σε βγάλω απ’ την πρίζα…απέναντί μου αρχίζουν να ανοίγουν τα μικρά μυστικά συρτάρια του ισπανικού επίπλου, με καλούν σε υπέροχα, μαγικά, απόκρυφα όνειρα…καληνύχτα…

Mozart Requiem

Μετά από τη μέθεξη με το Requiem του Mozart, ο άνθρωπος δεν μπορεί παρά να αισθάνεται συγκλονισμένος. Το μεγαλείο της ζωής, η τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης εξ αιτίας της συνειδητότητας της αναπόφευκτης φθοράς, η απόγνωση, η κατάρρευση, η παραφορά, η ικεσία, το τελεσίδικο του θανάτου, η ανθρώπινη μοναξιά , η αγωνιώδης ανάγκη για ένωση με ένα υπέρτατο Ον, η φυγή και η καταδίωξη, η επιστροφή, η αποδοχή, η ανύψωση, η ενδοσκόπηση, η ηρεμία και πάλι η οργή, το ξέσπασμα και τέλος η παραίτηση και η υποταγή. Ο Mozart συνέθεσε αυτό το μεγαλειώδες έργο, που κατά την γνώμη μου είναι μαζί με τα "κατά Ματθαίον πάθη" του Bach, τα μεγαλύτερα μουσικά αριστουργήματα όλων των ειδών όλων των εποχών, στη δύση της σύντομης και πολυτάραχης ζωής του, έχοντας απόλυτη συνείδηση, πως πρόκειται για το δικό του Requiem, γιαυτό είναι και τόσο συγκλονιστικό, γιαυτό σε παρασύρει μαζί του μέσα στα ερέβη αλλά και στο απόλυτο φως της ανθρώπινης ύπαρξης.

Παρακολούθησα εχτές στο Μέγαρο Μουσικής το θεσπέσιο έργο του Mozart, με οπτική παρεμβολή από σολίστ και corps de ballet του Μπαλέτου του Αμβούργου, σε χορογραφία του John Neumeier. Και λέω οπτική παρεμβολή, γιατί θεωρώ, ότι ένα τέτοιο μοναδικό μουσικό έργο, δεν έχει ανάγκη από κανενός είδους συνοδεία. Ό,τι κι αν εμπνευσθεί ο όποιος χορογράφος, απλά θα είναι κατώτερο από το Requiem. Απλά θα αποσπά την προσοχή!

Η χορογραφία, βέβαια, κινήθηκε σε πλαίσια σεβασμού προς το έργο του Mozart, με εξαίρεση κάποιες στιγμές που έγινε grotesque, με κάποιες τούμπες ή χορευτικές φιγούρες που παρέπεμπαν σε μεταμοντέρνο μπαλέτο, μιμούμενο τα καμώματα της Pina Bausch.

Requiem by Wolfgang Amadeus Mozart

III. Sequentia
CHORUS:
Dies irae, dies illa,
The day of wrath, that day will solvet saeculum in favilla, dissolve the world in ashes, teste David cum Sibylla. as David and the Sibyl prophesied. Quantus tremor est futurus, How great will be the terror, quando judex est venturus, when the Judge comes cuncta stricte disccussurus! who will smash everything completely!
SOLOISTS:
Tuba mirum spargens sonum, The trumpet, scattering a marvelous sound per sepulcra regionem, through the tombs of every land, coget omnes ante thronum. will gather all before the throne. Mors stupebit et natura, Death and Nature shall stand amazed, cum resurget creatura, when all Creation rises again judicanti responsura. to answer to the Judge. Liber scriptus proferetur, A written book will be brought forth, in quo totum continetur, which contains everything unde mundus judicetur. for which the world will be judged. Judex ergo cum sedebit, Therefore when the Judge takes His seat, quidquid latet apparebit: whatever is hidden will will be revealed: nil inultum remanebit. nothing shall remain unavenged.
Quid sum miser tunc dicturus? What can a wretch like me say? Quem patronum rogaturus, Whom shall I ask to intercede for me, cum vix justus sit securus? when even the just ones are unsafe?
CHORUS:
Rex tremandae majestatis, King of dreadful majesty. qui salvanos salvas gratis: who freely saves the redeemed ones, salva me, fons pietas. save me, O Fount of Pity.
SOLOISTS:
Recordare, Jesu pie, Recall, merciful Jesus, quod sum causa tuae viae: that I was the reason for your journey: ne me perdas illa die. do not destroy me on that day. Quaerens me, sedisti lassus; In seeking me, you sat down wearily; redemisti crucem pacem: enduring the Cross, you redeemed me: tantus labor non sit causas. do not let these pains be in vain.
Juste judex ultionis: Just Judge of punishment: donum fac remissionis give me the gift of redemption ante diem rationis. before the day of reckoning. Ingemisco tamquam reus, I groan as a guilty one, culpa rubet vulus meus; and my face blushes with guilt; supplicanti parce, Deus. spare the supplicant, O God. Qui Mariam absolvisti, You, who absolved Mary Magdalen, et latronem exaudisti, and heard the prayer of the thief, mihi quoque spem dedisti. have given me hope, as well. Preces meae non sunt digne, My prayers are not worthy, sed tu, bonus, fac benigne, but show mercy, O good one, ne perenni cremer igne. lest I burn forever in fire. Inter oves lacum praesta, Give me a place among the sheep, et ab hoedis me sequestra, and separate me from the goats, statuens in parte dextra. placing me on your right hand.

Ghostly Lover

A wild flowers wreath
Upon waving gold
Catches his glimpse
Makes him jealous
His wrath tears his heart
His mind courts with the inevitable
Never before has he hated so
Never before has he adored so
His hands touch emptiness
His cry flies on silken roses
By the lake
Beneath bending birches
He recalls shadowy eyes
Flaming lips like glorious petals
Pale hands like poisonous birds
In the deep forest
He seeks for the ghostly lover
The lady of his soul
In the cradle of water lilies he
Falls into merciless dreams
And from the greenish emeralds
Under the moonlight she rises
For him alone
Playing the harp harmoniously
Singing a lullaby
Weaving his hair in an eternal
And never ending stillness
Pulling him
In her deep
Turquoise sleep
For ever.

(2006) © Lucy

Vanishing Flesh

Don’t dream within dreams
Don’t turn away your mystic veil
From the fragments of my soul
On the innocence exile I am melting
Tearing spectrum into teardrops.
The velvet shroud of your crypt
Is scattering my breath away
On yellow autumn leaves I am pacing
Beneath my delirium visions
The endless chaos is tormenting me.
On my bosom your tender hand lay
On my forehead your silent breath rest
Eternal shadow of my jewel, shiver
Emerge from scraping darkness
To sacred flowery beds
On my lips your deep kiss sighs
Through my misty gown
Your cold hands
Embrace vanishing flesh…

(2006) © Lucy

Τρωκτικά

Εναγώνιες κραυγές τρωκτικών
Σε μαύρες στοές λιμναζόντων υδάτων,
Περιτυλιγμένες με την γυαλιστερή επίφαση
Της συνειδητοποιημένης τους ανικανότητας
Να βγούν στο φως της ιλιγγιώδους μέρας.
Σε σκοτάδια προφυλακτικά τρυπώνουν
ορέγονται αιμοδιψείς να καταφάνε σάρκα ροδαλή
Και ανυπέρβλητη για τις δικές τους μιασματικές εξάρσεις.
Σε βαθειά ύπνωση ντελιριακής τραυλότητας
Σε αλλόφρονα παραζάλη βαμπιρικής στειρότητας
Τα τρωκτικά ροκανίζοντας μονίμως το δρύινο
παραπέτασμα της δομημένης ωραιότητας
ορέγονται συμπόσια και δείπνα
με του γοργόνειου του φρικιαστικού την
ανίερη συγκατάβαση.
Οι αρουραίοι, τα τρωκτικά
Σερνάμενες υποστάσεις της πιο αξημέρωτης νύχτας
Με τη χολέρα δώρο τους με τη σήψη μες τα μάτια
Και τα μουσούδια σαν διψασμένες ύαινες
Για αίμα ζεστό για σάρκα τρυφερή
Για κύτταρα εγκεφαλικά και απλησίαστα
Για απαλούς βολβούς και δάχτυλα λευκά
Οι αρουραίοι, τα τρωκτικά
Στήνουν χορό στήνουν φλεγόμενο σταυρό
Οι αρουραίοι, τα τρωκτικά
Σέρνονται μες τη λάσπη
προσφέροντας τις απαίσιες υπάρξεις τους
σε περιτύλιγμα διάφανου φωτός και
λαμπυρίζοντος χαρτιού πολυτελείας
συσκευασμένοι οι αρουραίοι και τα τρωκτικά
σε φανταχτερή παραπλάνηση δώρου πολύτιμου,
δώρου μοναδικής προχωρημένης σηψαιμίας
σέρνουν τα βήματα αγωνιώντας να δοθούν στον παραλήπτη
σέρνουν τα πόδια τους οι αρουραίοι, τα τρωκτικά
με τρόμο διαπιστώνοντας
πήλινα πόδια να φορούν τι ακριβώς σημαίνει….
(2006)© lucy

Burn

THE CURE

BURN

Don't look, don't look
the shadows breathe
whispering me away from you
don't wake at night to watch her sleep
you know that you will always sleep
this trembling, adored, toussled bird-mad girl

every night i burn
every night i call your name
every night i burn
every night i fall again
don't talk of love the shadows purr
murmuring me away from you
don't talk of worlds that never were

the end is all that's ever true
there's nothing you can ever say
nothing you can ever do still
every night i burn
every night i scream your name
every night i burn
every night the dream's the same
every night i burn waiting for my only friend
every night i burn waiting for the world to end

just paint your face
the shadows smile slipping me away from you
oh it doesn't matter how you hide
find you if we're wanting to
so slide back down and close your eyes

sleep awhile - you must be tired
when every night i burn
every night i call your name
every night i burn
every night i fall again
every night i burn
scream the animal screams
every night i burn
dream the crow black dream
dream the crow black dream
Still every night I burn,
every night I scream your name.
Every night I burn,
Every night the dream's the same.
Every night I burn,
screaming the animal scream
Every night I burn,
dreaming the crow-black dream.
yeah, yeah Dreaming the crow-black dream...