τον στεναγμό στα βάθη
τον τεντώνει απαλά σαν χορδή
με τρυφερή σκληράδα τον εκτοξεύει
πάνω στης θάλασσας την ακινησία.
Σε adagio η θλιμμένη ηχώ
τα όνειρά μου νανουρίζει
κι εγώ στο δείλι που αίμα στάζει
τι ν' ατενίσω;
Τα βράχια του Φτελιού θαμπώνουν
απ' το βασίλεμα του ήλιου
κρατάω σφιχτά στη φούχτα
το φιλντισένιο κοχύλι
που μια νυχτιά μού χάρισες
κι αστράφτανε τα μάτια σου.
Η θάλασσα αμόλυντη αγάπη
γλυκειά μου λησμονιά
αφουγκράζεται τη σιωπή
και ριγεί
ξαποσταίνει μεσ' τη νηνεμία.
Η λειτουργιά ρίχνει τα μύρα της
μεσ' τη ψυχή μου
το στεναγμό καταλαγιάζει
σιγεί η πνοή
απ' τη γαλήνη της νυχτιάς
αλαργεύει το αντάριασμα
κοντά στη φύση τη ξομπλιάστρα.
Κράτησέ με ακόμα εδώ
μη με διώχνεις μακριά
κάπου ανάμεσα σε δείλι
θάλασσα και ουρανό
θαρρώ
πως θάρθει η λήθη.
Lucy 21 Απρίλη 2006
2 comments:
αχ, ανατριχιασα, μου θυμισες ολες τις ρομαντικες ή μοναχικες στιγμες που κοιταζα το ηλιοβασιλεμα στο Σουνιο και τη Βαρκιζα
λουσυ, δες λιγο το μπλγκ του Νικου Δημου, εγινε της κακομοιρας, δεχεται επιθεση τρολλς , μερικα εχουν πλακα μερικα ειναι βαθεως προσβλητικα
Καλησπέρα, anula, μάλλον έχασα επεισόδια, είχα πρόβλημα με τον κομπιούτορα! Θα μπω κάποια στιγμή, μόλις μπορέσω, αλλά είχα δει κι εγώ πολλά περίεργα να γράφονται. Όμως έχω πάψει πλέον να διαβάζω σχόλια σ' αυτό το μπλογκ!
Post a Comment