Κρυμμένα μυστικά

Αγαπημένο μου blog…κατά το αγαπημένο μου ημερολόγιο…Σε ασπάζομαι! Αλήθεια πώς ασπάζεται κανείς ένα blog; Εντάξει, το ημερολόγιο μπορείς να το ασπασθείς, να το σφίξεις στο στήθος, να το φυλάξεις σε απόκρυφα συρτάρια, σε ρομαντικά σεκρετέρ, κάτω από το πουπουλένιο μαξιλάρι, ειδικά αν περιέχει το πολύτιμο όνομα του αγαπημένου…Όχι βέβαια, ότι είχα ποτέ μου ημερολόγιο, με την κλασσική του μορφή, ξέρετε εκείνο το χαριτωμένο τετράδιο, με τις καρδούλες, τα περιστεράκια και τα άλλα συναφή γλυκερά, αλλά πάλι και πότε ήμουν εγώ ένας κλασσικός τύπος κοριτσιού για να έχω κάτι τέτοιο; Και βέβαια έγραφα και παραέγραφα μάλιστα! Με ένα μολύβι κι ένα τετράδιο ήμουν συνέχεια, το μεγάλο μου φετίχ ήταν τα παντός είδους μολύβια, τεχνικά και συμβατικά, εδώ και χρόνια δε, διατηρώ πλούσια συλλογή από στυλό, όλες οι μάρκες και όλα τα πιθανά και απίθανα χρώματα την κοσμούν, σαν φοιτήτρια μάλιστα το αντικείμενο του πόθου μου ήταν μια χρυσή πέννα parker, την οποίαν απέκτησα μετά από οικονομίες αρκετών μηνών! Έγραφα λοιπόν όπου αλλού φανταστεί κανείς, εκτός από κλασσικό ημερολόγιο. Στα περιθώρια των σχολικών βιβλίων, σε παράξενα τετράδια, σε εξειδικευμένα pads, το αγαπημένο μου μάλιστα ήταν ένα με ριζόχαρτο! Έγραφα σε χαρτιά, χαρτιά, χαρτιά, συσσώρευα ατέλειωτα φύλλα χαρτιού, που τώρα όλα μαζί είναι φυλαγμένα σε ένα χοντροδεμένο καφέ τετράδιο. Αυτό λοιπόν είναι το αγαπημένο μου ημερολόγιο, το καφέ μου τετράδιο! Καθόλου ρομαντικό, καθόλου κοριτσίστικο! Καθόλου κομψό! Φυλαγμένο όμως με απόλυτη μυστικότητα σε διπλοκλειδωμένο συρτάρι, αόρατο για όλους, αυτή άλλωστε είναι και η μυστηριακή γοητεία του.

Πάντα με γοήτευαν τα κλειδιά! Με τραβούσαν σαν μαγνήτης. Ήθελα να αποκτήσω ό,τι κλείδωνε! Έτσι πριν μερικά χρόνια απέκτησα ένα έπιπλο σεκρετέρ! Τα μαγικά Chinese boxes που κλείνουν ερμητικά και ανοίγουν μόνον μετά από ευφυή έμπνευση ή από σύμπτωση (;;;) είναι το επόμενο ζητούμενό μου! Το γλυκό μου σεκρετεράκι δεν έχει κάποιον πολύπλοκο μηχανισμό, ανοίγει απλά με ένα μπρούτζινο κλειδί. Θα ήθελα να διπλο-τριπλο-κλειδώνει και να παιδεύει τους με την φαντασία καλπάζοντες και τους επίδοξους παραβιάζοντες… Πριν 2-3 χρόνια έπεσα πάνω σ’ ένα έπιπλο ισπανικής κατασκευής, ένα πραγματικό κομψοτέχνημα-αντίκα. Είχε άπειρα μικρά συρτάρια, όλα με τα σκαλισμένα κλειδάκια τους και πίσω από το πρώτο εκείνο επίπεδο, υπήρχε ένα άλλο με μυστικές θήκες και πορτούλες. Η φαντασία μου άρχισε να οργιάζει! Ποιος ξέρει πόσα κρυφά ερωτικά ραβασάκια δεν κρύφτηκαν σε εκείνες τις μυστικές κρύπτες, πόσοι ερωτικοί στεναγμοί δεν χάιδεψαν το τριανταφυλλένιο ξύλο του πολύτιμου αυτού επίπλου! Αχ, να μπορούσα να το αποκτήσω! Ούτε στα πιο τρελλά μου όνειρα, φυσικά! Η τιμή του ήταν απαγορευτική κι εκείνη τη στιγμή έκανα τη φριχτή σκέψη, ότι με τα πολλά, τα πάρα πολλά λεφτά, ακόμα κι αν δυστυχείς, μπορείς να το κάνεις με στυλ! Θα μπορούσα να δυστυχώ από έρωτα για μια εβδομάδα - όχι δεν είμαι εγώ για περισσότερο! - και να πνίγω τον πόνο μου ανοίγοντας τα συρταράκια και κρύβοντας μέσα σ’ αυτά τα ραβασάκια του αγαπημένου μου! Μετά να ανοίγω ένα-ένα τα συρταράκια, να διαβάζω τα ερωτικά γράμματα, να πλαντάζω στο κλάμα και να τα ξανακρύβω, ώσπου να πάρω τη μεγάλη απόφαση να τα ξαναβγάλω και να τα κάνω χίλια κομματάκια! Αχ! Τι τέλεια θα ήταν! Τι πολυτελής δυστυχία! Τι ρομαντισμός! Τώρα τι να κάνεις χίλια κομματάκια; Το κινητό; Δεν έχει κάνει βέβαια κι αυτό λίγα γκελ στον τοίχο!
Αλλά το πιο τρελλό μου όνειρο πραγματοποιήθηκε, όταν αρκετό καιρό πριν, σε κάποιο γραφικό νησί έτυχε να μείνω σε παραδοσιακό σπίτι με εσωτερικό μπαλκόνι και σοφίτα! Ε! Εκεί έζησα την ονειροφαντασία μου. Τι ταξίδια στο παρελθόν, τι να ζωντανεύουν ανέλπιδοι και παθιασμένοι έρωτες, τι η φαντασία να πλάθει ιστορίες για το τι θα μπορούσε να έχει διαδραματιστεί σ’ αυτήν τη σοφίτα! Κρίμα, όμως, γιατί το σπίτι δεν ήταν ιδιαίτερα διατηρημένο και οι ντόπιοι δεν είχαν σε μεγάλη υπόληψη την εκπληκτική αισθητική του. Ονειρεύονταν αλουμινένια κουφώματα και τσιμεντένια σκεπή! Γιατί έτσι είναι τελικά! Τα τσιμεντένια όνειρα των πολλών εξουσιάζουν τους ελάχιστους εκείνους που ονειρευόμαστε τριανταφυλλένια έπιπλα-αντίκες….
Αγαπημένο μου ημερολόγιο…ή μάλλον αγαπημένο μου blog, είναι ώρα να σε βγάλω απ’ την πρίζα…απέναντί μου αρχίζουν να ανοίγουν τα μικρά μυστικά συρτάρια του ισπανικού επίπλου, με καλούν σε υπέροχα, μαγικά, απόκρυφα όνειρα…καληνύχτα…