Δημήτρης Δανίκας

Σε άμεση συνάρτηση με το προηγούμενο post,
να τι σημαίνει για μένα δημοσιογραφία-αρθρογραφία:
Σύντομη, εύστοχη, δηκτική, στηλιτεύουσα and
NOT BEATING AROUND THE BUSH!

ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ
Μπάτσοι

ΤΟ ΘΕΑΜΑ έμοιαζε με στιγμιότυπο από επιθεώρηση του Γιάννη Γκιωνάκη. Παραλήρημα αντί για ομιλία. Παραμίλημα αντί για επιχειρηματολογία. Σε κατάσταση υστερίας όταν διαφήμιζε την ιδιωτική Παιδεία. Ωραία, να συμφωνήσουμε στην απελευθέρωση της αγοράς, αφού προηγουμένως εσείς κυρα-Μαριέττα μου εξαφανίσετε τα φροντιστήρια και εξισώσετε τους μισθούς των εκπαιδευτικών με εκείνους των Ευρωπαίων λειτουργών. Μπούρδες θα μου πείτε. Βουλωμένα τ' αυτιά της κυρίας. Επομένως, τι; Να αφήσω τα παιδιά μου να τα κατσιάζει; Ούτε μία στις εκατό. Γι' αυτό σας λέω: το μόνο καλό που μπορείτε να κάνετε είναι να τα στείλετε για σπουδές και εργασία στο εξωτερικό, ώστε να μη γλείψετε κατουρημένες ποδιές βουλευτών, υπουργών και άλλων κομματικών. Κάποτε φεύγαμε για να γλιτώσουμε από τον μπάτσο της Ασφάλειας, τώρα φεύγουμε για να γλιτώσουμε από τους μπάτσους της Μαριέττας. Αυτή είναι η πρόοδος της ελληνικής Παιδείας από το 1960 μέχρι σήμερα!


ΤΑ ΝΕΑ , 29/09/2006

Προβλήματα Πολυτελείας

Αγαπημένοι μου φίλοι, καλησπέρα!

(Την απάντησή μου στα σχόλιά σας
αποφάσισα να την κάνω ποστ).

Όλα τα σχόλιά σας είναι απλά υπέροχα και καλύτερα από το ίδιο το ποστ!

Όλοι έχετε γράψει κάτι με το οποίο συμφωνώ και κάτι με το οποίο διαφωνώ!

Φυσικά δεν συμφώνησα να πεθάνει το blogging, blogger και η ίδια γαρ!

Για την lifo (καλό εγχείρημα το free press), έχω την γνώμη, ότι είναι ικανοποιητική για κάποιο συγκεκριμένο target group,
σίγουρα όχι για μένα!
Αλλά την ξεφυλλίζω, όταν την πετύχω!

Με την ευκαιρία να πω, ότι η περίοδος της δημοσιογραφίας- χιουμοριστική-ατάκα-στυλ-Ακρίτα είναι πλέον παρωχημένη.
Φάγαμε στη μάπα πολλά ακριτάκια και
πολλούς τσαγκαρουσιάνους-νενεδες κλπ στον τύπο free ή μη,
ακόμα και μέσα στα μπλογκς!
Τεράστια κείμενα-εξυπνακίστικες ατάκες-ουσία καμία
δεν ανήκουν στην δημοσιογραφία του 21ου αι.
Όσο πιο γρήγορα το αντιληφθούμε, τόσο το καλύτερο!

Το ίδιο συμβαίνει και στην αλλοδαπήν και η στροφή πλέον εκεί είναι κάτι παραπάνω από επιτακτική ανάγκη!

Η δημοσιογραφία πρέπει να είναι σαφής, οξυδερκής, εύστοχη με συγκεκριμένο στόχο και αντικείμενο.
Να παίρνει σαφή θέση απέναντι στα πολιτικά δρώμενα κι όχι να τυρβάζει περί τα κάλλη του Jared, ή ποιάν/oν πήδηξε ο Κeanu!

Νομίζω, ότι το μήνυμα του Leto ήταν ακριβώς αυτό, να μη γίνει ο καθένας δημοσιογράφος στην θέση του δημοσιογράφου!

Κι αν δεν ήταν το δικό του μήνυμα αυτό, εν τοιαύτη περιπτώσει είναι το δικό μου μήνυμα αυτού του ποστ!

Συμφωνώ ΑΠΟΛΥΤΑ, πως η πραγματικότητα για τον καθένα είναι ένα προσωπικό ζήτημα, και πως υπάρχουν τόσες πραγατικότητες όσοι είναι οι άνθρωποι!

Υπάρχει όμως, πέρα από την φιλοσοφική διάσταση του πράγματος, και η ύπαρξη της αδιαμφισβήτητης αντικειμενικής πραγματικότητας, αυτής δλδ της πείνας, της φτώχειας, της μάστιγας του AIDS, των παιδιών που πεθαίνουν με πρησμένες κοιλιές στην ΑΦΡΙΚΉ, οι ζοφερές φωτογραφίες των οποίων, μέσα στις μυίγες και στην βρωμιά, κάνουν το γύρο του κόσμου για να τις βλέπουμε εμείς οι ταχτοποιημένοι, ευημερούντες δυτικοί και να αισθανόμαστε τις προσκαιρες τύψεις και ενοχές μας, και να διακαιώνεται στιγμιαία ο υποτιθέμενος ουμανισμός μας!

Μετά γυρνάμε φυσικά το βλέμμα αλλού και σκεφτόμαστε κάτι άλλο!
Δε βαριέσαι ρε, το παιδί μου είναι?

Για να μη μιλήσουμε για Guadanamo κλπ.

Θέλετε να σάς πω και το άλλο;
Θεωρώ ότι τα προβλήματα των ανθρώπων χωρίζονται σε προβλήματα ζωτικής ανάγκης, προβλήματα ζωής και θανάτου (πόλεμοι, aids, Αfrica,
πείνα-θάνατος)
και προβλήματα πολυτελείας!

Τα δικά μας προβλήματα λοιπόν, αυτά με τα οποία ασχολούμαστε στα blogs μας είναι πέρα από κάθε αμφιβολία προβλήματα πολυτελείας!

Φυσικά απ' την στιγμή που μάς απσχολούν και μάς ταλανίζουν, δεν παύουν να είναι θέματα καυτά και ζωτικής σημασίας για μας!

Συγκρινόμενα όμως με τα προβλήματα-παιδιά που πεθαίνουν από πείνα και έλλειψη νερού-φαρμάκων-υγιεινής,

ΕΠΙΜΕΝΩ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΕΠΙΜΕΝΩ,

είναι προβλήματα ήσσονος, πολύ ήσσονος σημασίας!


Σάς φιλώ όλους γλυκά!
(όπως λέει και η lady lilith!)

Αποχαύνωση

Περιδιαβάζοντας στα posts της ημέρας έπεσα πάνω σ' αυτό το post από το blog vita moderna, το οποίο βρήκα πολύ ουσιαστικό και από το οποίο ανακύπτει η εξής κρίσιμη ερώτηση:

Είναι τα blogs γενικά, ικανά για ουσιαστική ενημέρωση;

Την απάντηση (την οποίαν είδα εντελώς τυχαία στο σημερινό φύλλο της LIFO) σε αυτό το ερώτημα την δίνει ο Jared Leto, ως εξής: " Κάθε άσχετος που έχει ένα κινητό, το παίζει στην εποχή μας παπαράτσι (σημ. δική μου: παπαράτσ-ο είναι το σωστό, ενικός αριθμός δλδ) -ρεπόρτερ,
και μετά "δημοσιεύει" το υλικό του σε blog του διαδικτύου.
Εύχομαι ξαφνικό θάνατο σε όλη την κουλτούρα του blogging, γιατί πρόκειται για εντελώς ψευδή αντίληψη περί πραγματικότητας".

Αν συμφωνώ ΕΝΤΕΛΩΣ σε κάτι είναι το: "πρόκειται για εντελώς ψευδή αντίληψη περί πραγματικότητας".
Αυτό είναι αδιαμφισβήτητο και φυσικά οι ελάχιστες εξαιρέσεις- κι αυτές στο εξωτερικό-
απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα!

Η ζωή είναι εκεί έξω!
Η πραγματικότητα και η πάλη είναι εκεί έξω!
Αλλά ποιός μπορεί να ξυπνήσει από το λήθαργο της αποχαύνωσης, ε;
Πες μου κι εσύ ρε Jared!

Empty Souls

by
Manic Street Preachers



Fill my soul with emotions
I told you once and I am telling you now
my heart is cold, my soul is empty
fill it with tears
fill it with pain
fill it with your love
fill me up

Numb and Obscure
My Existence Is

Make Me Feel Again

Αρκετός για...

Ο δείκτης του δεξιού χεριού μου ανοίγει και τεντώνεται.
Ο δείκτης τραβάει το χέρι από τον καρπό.
Όχι, όχι! Από το βραχίονα.
Ο βραχίονας έλκει τον ώμο και ο ώμος ολόκληρο το σώμα.
Σε κλάσματα δευτερολέπτου βρίσκομαι δίπλα σου. Είσαι όρθιος. Με περιμένεις. Μένεις ακίνητος και σταματάς να αναπνέεις. Καρφώνεις τα μάτια επάνω μου. Με αγωνία. Με ικετευτικό βλέμμα.
Απλώνω το δεξί μου χέρι. Τεντώνω τον δείκτη, που έχει δείξει εσένα. Τον ακουμπώ στο κέντρο του κρανίου σου. Αναρριγείς. Αλλά παραμένεις ακίνητος. Ο δείκτης μου επεκτείνεται και εκτοξεύει άξονα από σμιλεμένο ατσάλι. Σε τρυπάει και σε διαπερνά από το κρανίο έως τα πόδια. Η αγωνία σου κορυφώνεται. Περιμένεις την κατάφαση. Σηκώνεις τα πέλματα από το έδαφος και μετατρέπεσαι σε ένα υποδειγματικό μοντέλο, που περιστρέφεται γύρο από τον άξονα μου.
Σε περιεργάζομαι.
Λείο αλαβάστρινο δέρμα.
Διαπεραστικό καθαρό βλέμμα.
Αισθησιακά χείλη.
Πυκνά χρυσοκάστανα μαλλιά.
Γεροδεμένοι, νευρώδεις μύες.
Υγιείς ιστοί με μηδενικό λίπος.
Σφιχτοδεμένοι γλουτοί.
Δυνατοί μηροί , λεπτά γόνατα και γυμνασμένες γάμπες.
Λεπτοί αστράγαλοι.
Καλοσχηματισμένα πέλματα.
Σε περιστρέφω γύρο από τον ατσάλινο άξονά μου και σε μελετώ.
Με το άλλο χέρι, το αριστερό σε αγγίζω.
Αίσθηση απαλή και τραχιά.
Ανάλογα με το πού αγγίζω.
Όταν η περιστροφή, φέρνει απέναντι μου το βλέμμα σου, διακρίνω ανυπομονησία.
Ανοίγεις τα χείλη.
Αρθρώνεις:
«Είμαι αρκετός για…;»
Ήχος!
Μελωδική φωνή με διακυμάνσεις.
Με μπάσα. Με ημιτόνια. Με βάθος και με όγκο.
Την έχεις!
Γιατί σιχαίνομαι τις μονότονες και στριγκές φωνές.
Αντιλαμβάνεσαι ότι μού αρέσει αυτό που ακούω και αυτό που βλέπω.
Ηρεμείς.
Ησυχάζεις.
Με κοιτάζεις γλυκά.
Μού χαμογελάς.
«Ώστε τελικά είμαι αρκετός για…»
Χαίρεσαι.
Στριφογυρίζεις μόνος σου τώρα γύρο από το ατσάλι μου.
Κάνεις φιγούρες χορευτικές, ψαλίδια στον αέρα.
Με κοιτάζεις ίσια στα μάτια.
Ξεθαρρεμένα.
Περιμένεις.
Να τραβήξω μακριά το δείκτη και τον άξονα από μέσα σου και να χωθείς στην αγκαλιά μου.
Περιμένεις…
Είσαι σίγουρος πια.
Είσαι αυτός!
Είσαι αρκετός για…

Τραβώ μακριά τον δείκτη μου.
Ο άξονάς μου, βγαίνοντας από μέσα σου συρίζει.
Μένεις να με κοιτάζεις με λατρεία.
Με ικεσία στα μάτια.
Με προσδοκίες στο μυαλό και στην ψυχή.
Απλώνω τον δείκτη μου πάλι.
Σε ακουμπώ στο μέτωπο αυτή τη φορά.
Μετά στο στέρνο.
Και σε σπρώχνω.
Μυστήριο…δεν έχεις κέντρο βάρους.
Σωριάζεσαι κάτω.
Σαν άδειο σακί.
Η ομορφιά σου σέρνεται και εξαντλείται.
Η αναπνοή σου λιγοστεύει.
Οι πανέμορφοι μύες τραντάζονται.
Τα μάτια δακρύζουν.
Ναι, είσαι ζωντανός!
Ναι, αισθάνεσαι!
Ναι, πονάς!
Ναι, ποθείς!
Ναι, ματώνεις!
Ναι, σπαράσσεις!

Μα σε έχω κιόλας αδειάσει.
Σε έχω εξαντλήσει.
Δεν έχεις τίποτα κρυμμένο.
Καλά φυλαγμένο από μένα.
Τόσο όμορφος!
Τόσο ερωτευμένος μαζί μου!
Τόσο δοσμένος!
Τόσο προβλέψιμος!
Τόσο βαρετός!
Τόσο clean cut! Τόσο καθαρός!

Δεν έχεις τίποτα να μού δώσεις!
Δεν έχεις πουθενά να με πας!
Δεν έχεις καρδιά να με πληγώσεις!
Δεν έχεις αγκάθια να σπείρεις στο διάβα μου.
Δεν έχεις τρέλλα να με παρασύρει.
Δεν έχεις τρέλλα!
Δεν έχεις ΤΡΕΛΛΑ!

Τόσο όμορφος!
Τόσο ερωτευμένος μαζί μου!
Τόσο προβλέψιμος!
Τόσο βαρετός!
Σε έχω κιόλας αδειάσει.
Σε έχω εξαντλήσει!

Δεν είσαι αρκετός για…

Είσαι ανάσκελα στο πάτωμα. Τα βλέφαρά σου πεταρίζουν.
Μια τελευταία ελπίδα.
Ίσως αλλάξω γνώμη.
Ίσως σε κρίνω αρκετό για…

Απλώνω το πόδι.
Η βαριά μαύρη μπότα μου ακουμπά τον δυνατό μηρό σου.
Είναι το τελευταίο άγγιγμά μου.
Ριγείς και λιώνεις.
Με τα μάτια με ικετεύεις.

Γελώ και σού ρίχνω ένα τελευταίο βλέμμα!
Δεν έχεις αρκετή τρέλλα!
Δεν έχεις αγκάθια για μένα.
Δεν είσαι αυτός, που θα με κάνει να πονέσω.
Δεν είσαι αρκετός για…

ΔΕΝ….

Diamanda Galas

Ain't No Grave Can Hold My Body Down



Gloomy Sunday

L.A. Woman

Am I Another Lost Angel
iN ThE CitY Of NiGhT...?

by
THE DOORS

I Who Have NOTHING

I'm jUsT a NOonE
WitH NoTHIng To GiVe YoU
AT ALL
I LOVE YOU

by
Ben King

Sometimes I Feel

(Road Of No Return - my drawing )

like a

MOTHERLESS CHILD
by
Wright

RSS

My R eally S imple S yndication
Sucks!
No Feed at all the last 24 hours.
On the other hand
my blog may suck
because of all the useless and
meaningless stuff
I've loaded.

Everybody Hurts

To
Everybody Hurts
έχει μεταφερθεί εδώ.

Traveller

by
Talvin Singh



Αγκάλιασέ με
σφίξε με
θέλω να λιώσω στη μέγγενη της ανάσας σου
ένα τραγούδι χωρίς γυρισμό
μια καυτή ανάσα χωρίς επιστροφή
ένα τελευταίο βλέμμα
δυο χέρια καυτά και υγρά
μια νύχτα χωρίς φανάρια
χωρίς όρια
χωρίς φάρους
μια νύχτα στο απόλυτο σκοτάδι

ΑΝτΕχΕιΣ;
ΧωΡΙς ΓυΡΙσΜΟ;
ΜΠορΕιΣ;

ΤαΞιΔΕψΕ
με ΙλλιΓΓιΩδΗ ΤαχΥτηΤΑ
ΧΩΡΙΣ ΓΥΡΙΣΜΟ

Grillos

(kissing the waves-abstract drawing by Lucy)

Grillos
By Paco Fernadez

Βούτηξε στη θάλασσα
πιες όλο το κύμα να σβήσεις τη φωτιά σου
άσε το αλάτι να κρυσταλλώσει στην επιδερμίδα σου
και μετά άσε με να το λιώσω με τα φιλιά μου

Βούτηξε στην αλμύρα
γεύσου την
γίνε πλάσμα της θάλασσας
τραγούδησε τον σκοπό των σειρήνων
κι άσε με να ξεχαστώ στην αγκαλιά σου
άσε με να αποκοιμηθώ στα στήθια σου επάνω

ας βουτήξουμε μαζί στα κρύα νερά
ας αφεθούμε στα υγρά φιλιά της
και στα δροσερά μουσκεμένα χάδια της
γλιστράμε στο νερό

PRiMal FeEliNg
Do yoU FeeL iT?
Do YoU FeeL mE?

Black And Blue

Drowning In BluE
( abstract drawing by LucY )

Black And Blue
by
Louis Armstrong

Sexual Healing

Σκίτσο δικό μου, εμπενευσμένο από φωτογραφία σε post του Λύσιππου.
Περιεχόμενο αυστηρώς ακάταλληλο για άτομα κάτω των 18 ετών. LOL

YΓ. Τώρα μη με ρωτήσετε ποιός είναι πάνω και ποιός κάτω.
Όπως το δει κανείς...

SexUaL HeAlinG
by
Marvin Gaye

City Lights

(A Ballet Dancer - My Sketch)


City Lights
By
William Pitt

LUCY

Some Vital Questions about LUCY
OR ELSE
The Damage of The four (4) cups of Coffee
I had, in order to stay alert
and get a project done with...


* When and where was Lucy found?
* How did Lucy get her name?
* How do we know she was a hominid?
* How do we know Lucy walked upright?
* How do we know she was female?
* Do we know how she died?
* How old was she when she died?
* Where is the "real" Lucy?
* How old is Lucy?
* How do we know that her skeleton is a single individual?

When and where was Lucy found?

Lucy was found by Donald Johanson and Tom Gray on the 24th of November, 1974, at the site of Hadar in Ethiopia. They had taken a Land Rover out that day to map in another locality. After a long, hot morning of mapping and surveying for fossils, they decided to head back to the vehicle. Johanson suggested taking an alternate route back to the Land Rover, through a nearby gully. Within moments, he spotted a right proximal ulna (forearm bone) and quickly identified it as a hominid. Shortly thereafter, he saw an occipital (skull) bone, then a femur, some ribs, a pelvis, and the lower jaw. Two weeks later, after many hours of excavation, screening, and sorting, several hundred fragments of bone had been recovered, representing 40% of a single hominid skeleton.

Το υπόλοιπο Post σχετικά με τη LUCY, έχει μεταφερθεί εδώ

Night On Fire

(Σχέδιο δικό μου)

by
VHS or BETA

Σού ανήκω

I WhO HaVe NoTHInG
By
Tom Jones


Όταν αγαπάς συγχωρείς. Και όταν σε αγαπούν σε συγχωρούν.
Τι θα πει είμαι δικός σου, μού ανήκεις, σού ανήκω; Πώς είναι δυνατόν ένα ανθρώπινο πλάσμα να ανήκει σε ένα άλλο ανθρώπινο πλάσμα; Πώς είναι δυνατόν κάποιος να οικειοποιηθεί μια ανθρώπινη ψυχή;
Τι παπαριές είναι αυτές;
Η φύση είναι σοφή!
Τα ζώα συμβιώνουν αρμονικά, όσα ζουν σε κοπάδια ή αγέλες, αλλά δεν ανήκουν το ένα στο άλλο! Κατακτούν το ένα το άλλο όσο διαρκεί η αναπαραγωγική διαδικασία!
Και μετά τίποτα. Απλή συμβίωση προς όφελος της ομάδας-αγέλης-κοπαδιού κλπ.
Ο άνθρωπος θέλει να του ανήκεις! Λες και είναι ποτέ δυνατόν κάτι τέτοιο!
Βέβαια το ξέρει εκ των προτέρων, ότι όταν αρθρώνει αυτές τι ς ακατάληπτες έννοιες, κάνει λάθος, λέει μεγαλοπρεπείς ανοησίες, ξέρει ότι ποτέ κανείς δεν είναι δυνατόν να ανήκει σε κανένα, παρά μόνο στον ίδιο του τον εαυτό!
Απλά θέλει να το λέει για να πείσει τον εαυτόν του, γιατί χωρίς την επίφαση του «ανήκω» αισθάνεται ότι δεν υπάρχει!
Κάθε ανθρώπινο όν δικαιώνεται και νοιώθει ότι υπάρχει μόνο μέσα από την ύπαρξη και τα μάτια του άλλου. Χωρίς τον άλλον είμαστε ανύπαρκτοι.
Αλλά καλό είναι να το ξέρουμε και να γνωρίζουμε ακριβώς τι εννοούμε όταν λέμε «μού ανήκεις, σού ανήκω». Δεν μού ανήκεις, ούτε με σφαίρες, ούτε και θέλεις στην ουσία να σού ανήκω και να μού ανήκεις, γιατί όταν με βαρεθείς ή σε βαρεθώ τι θα με κάνεις και τι θα σε κάνω;
Χωρισμοί, κλάματα, με πρόδωσες και άλλα τέτοια φαιδρά.
Μού είχες υποσχεθεί να με αγαπάς αιώνια λέει!
Λες και είναι δυνατόν να κατευθύνεις το συναίσθημα, πολύ δε περισσότερο το αιώνια, το για πάντα!

Κανείς δεν ανήκει σε κανένα! Το να θέλεις να οικειοποιηθείς έναν άνθρωπο να τον έχεις δικό σου είναι ό,τι πιο αφύσικο υπάρχει!
Στην ουσία την ζωή την ίδια θέλεις να οικειοποιηθείς, να ξεφύγεις από το μοιραίο, όλα όσα γίνονται πάνω σε αυτόν τον πλανήτη είναι για να δημιουργηθεί η ψευδαίσθηση ότι το μοιραίο, δηλαδή ο θάνατος δεν υπάρχει, δεν θα μας συμβεί.
‘Όλα όσα γίνονται είναι για να αγοραστεί ακόμα μια επίφαση ελπίδας ότι δεν είμαστε μόνοι σε αυτό το ταξίδι, του οποίου την κατάληξη όλοι γνωρίζουμε.
Κατά βάση ο άνθρωπος είναι τραγικό ον, γιατί ακριβώς γνωρίζει το τέλος! Όσο κι αν προσπαθεί να το αποφύγει, αυτό είναι εκεί και περιμένει αμείλικτο! Δεν είναι δυνατόν να το αποφύγει κανείς μας!
Σαν άλλοι Οιδίποδες, είμαστε τραγικά όντα επειδή γνωρίζουμε αυτήν τη συγκεκριμένη αλήθεια μας και δεν ξέρουμε πώς να την διαχειριστούμε! Η τραγικότητα του Οιδίποδα έγκειται στο γεγονός ότι έμαθε την τρομερή αλήθεια για τον πατέρα του, που ο ίδιος είχε εν αγνοία του δολοφονήσει και για την μητέρα του την Ιοκάστη της οποίας την κλίνη μοιραζόταν, πάλι εν αγνοία του.
Δεν μπόρεσε να διαχειριστεί αυτήν την αλήθεια, εξόρυξε τους οφθαλμούς του και τυφλός αυτοεξορίστηκε.
Εμείς δεν εξορύουμε τους οφθαλμούς μας, αλλά ανήκουμε. Θέλουμε να ανήκουμε και να μας ανήκουν!
Πράγματα, αγαθά, γη, χώρες, λαοί, εξουσία, ανθρώπινες ψυχές!
Λες και μ’ αυτόν τον τρόπο θα ξεχάσουμε πού οδηγεί η πορεία μας πάνω στη γη.
Κάνουμε πολέμους, δολοφονούμε, βιάζουμε, παραβιάζουμε, και προ πάντων ΑΝΗΚΟΥΜΕ και ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ!
Ε, λοιπόν όχι!
Δεν σού ανήκω. Σιγά μη! Αντιμετώπισέ το! Η ζωή είναι μια μοναχική πορεία!
Συναισθήματα όπως θλίψη, μελαγχολία, κατάθλιψη, απογοήτευση είναι καταστάσεις που από όλο το ζωικό βασίλειο μόνο ο άνθρωπος βιώνει. Και μού ασκείς συναισθηματικό εκβιασμό, πατάς πάνω στις πιο ευαίσθητες χορδές μου, ΜΕ ΠΛΗΡΗ ΕΠΙΓΝΩΣΗ για αυτό που κάνεις για να πετύχεις κάτι που είναι φυσικά αδύνατον! Να σού ανήκει ένα ανθρώπινο ον!
What the fuck?
Μυαλό δεν έχεις να σκεφτείς;
Αλλά όχι! Για να ικανοποιήσεις τον αδύναμο και φοβισμένο εαυτούλη σου, ιδεολογικοποιείς την αδυναμία σου! Ό, τι σιχαίνομαι περισσότερο!

ΔΕΝ ΑΝΗΚΩ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΟΥΤΕ ΘΕΛΩ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΜΟΥ ΑΝΗΚΕΙ!
Ευτυχώς έχω αυτήν τη δύναμη!

Wishing On A Star

To FolLoW whEre YoU ArE

By
Will Downing

Η Μπαγιαντέρα - Ηρώδειο

Photo : La Bayadère - Ηρώδειο 15/09/2006

La Bayadère

Ηρώδειο, Παρασκευή 15 Σεπτεμβρίου 2006


Το Βασιλικό Μπαλλέτο της Σουηδίας ανεβάζει την Μπαγιαντέρα,
σε μουσική του Leon Minkus, και χορογραφία της Natalia Makarova, βασισμένη στην πρωτότυπη χορογραφία του Marius Petipa.
Η παράσταση δεν με ενθουσίασε.
Ειδικά η δεύτερη πράξη, κατά την οποίαν, μέσα στη λάγνα, πολύχρωμη και γεμάτη μεθυστικά αρώματα Ανατολή, συγκεκριμένα στις Ινδίες, ξεπετάγεται ένα κακέκτυπο απομίμησης της Λίμνης Των Κύκνων, (είναι το όνειρο του Σόλορ, ο οποίος βρίσκεται υπό την επήρεια του οπίου). Η δεύτερη πράξη – κύκνοι, κάνει «κοιλιά», δεν τραβάει, αναρωτιέσαι τι ακριβώς παρακολουθείς, μήπως έχεις μπει σε άλλη παράσταση, ενώ συγχρόνως γίνονται φανερές οι αδυναμίες του Chore de Ballet, και κάποιων από τους σολίστες. Δηλαδή, έλλειψη τέλειας ισορροπίας και άψογου συγχρονισμού (!!), κάτι που είναι ιδιαίτερα απογοητευτικό! Παρακολουθώντας μάλιστα κάποια από τις σολίστες του chore de ballet, αναρωτιέσαι αν θα καταφέρει να κρατήσει την ισορροπία της μέχρι το τέλος της performance της.
Επιμένοντας στο όνειρο του Σόλορ, παρατηρεί κάποιος ότι δεν είναι δυνατόν να έχει τέτοιες παραστάσεις, αφού σίγουρα δεν έχει παρόμοια βιωματική οπτική, ζώντας στις Ινδίες.
Απλά, η Μακάροβα, έχοντας η ίδια υπάρξει μια ανεπανάληπτη Οdette - Odile, ερμηνεύοντας μοναδικά τον Λευκό και Μαύρο Κύκνο της Λίμνης του Pyotr Ilyich Tchaikovsky, θέλησε να αποτίσει φόρο τιμής στο θεϊκό αυτό έργο.
Δεν έδεσε όμως το γλυκό!
Η παράσταση, χωρίς να είναι κακή, δεν απογειώνεται ούτε μία στιγμή.
Της λείπει αυτό το κάτι, το μαγικό touch, που θα την έκανε μια σπουδαία δουλειά.
Η Μουσική του Minkus είναι καλή, αξιοπρεπής, με κάποιες εξάρσεις και κορυφώσεις, λυρικά σημεία, αλλά…
Αλλά δεν είναι Τσαϊκόφσκι!
Δεν είναι μεγάλη μουσική!
Δεν μπορεί να σε κάνει να ριγήσεις, δεν μπορεί να σε βυθίσει, να σε ανυψώσει, να σε κάνει να δακρύσεις, να σε πάρει μαζί της. Δεν μπορεί να σε συγκλονίσει!
Οι σολίστες που ερμήνευσαν τους κεντρικούς ρόλους, ειδικά η Μπαγιαντέρα Νικίια, ο Σόλορ και η Γκαμζάτι ήταν άψογοι στις κινήσεις και τις φιγούρες τους.
Όμως είχες την αίσθηση ότι απλά διεκπεραίωναν τους ρόλους τους. Ούτε αυτοί κατόρθωσαν να απογειωθούν και να απογειώσουν το κοινό, που παρ’ όλα αυτά στο τέλος χειροκροτήσαμε αρκετά θερμά, αλλά πολύ πιο συγκρατημένα και χρονικά περιορισμένα από άλλες φορές.
Δεν βοήθησε τους καλλιτέχνες και η χορογραφία, χωρίς αμφιβολία, που ήταν βαρετή και χωρίς μεγάλες στιγμές!

Φυσικά τα κορμιά των χορευτών ήταν μαγευτικά! Ειδικά οι γάμπες γυναικών τε και ανδρών χορευτών του κλασικού μπαλλέτου είναι ό, τι ωραιότερο μπορεί να αντικρίσει κάποιος σε ανθρώπινη ανατομία!
Ευτυχώς μας αποζημίωσε η αισθητική των υπέροχα "χτισμένων" σωμάτων!
Διότι τελικά:
Η παράσταση ήταν μια χρυσή μετριότητα!

Αργότερα, απέναντι, στον Διόνυσο, έχοντας μαγευτική θέα στον Παρθενώνα, πανέμορφα φωτισμένο με χρυσοπορτοκαλί διακριτικούς προβολείς, απολαύσαμε υπέροχο delicious δείπνο με συνοδεία κεχριμπαρένιου μοσχοφίλερου που γλύκιζε ευχάριστα φρουτένια στην γλώσσα!
Μερικές φορές, σε κάποια μαγικά μέρη και μακριά από αγριεμένα πλήθη η Αθήνα είναι υπέροχη!

Archive - System

(Σχέδιο δικό μου)

The SyStEM MakeS Me HuRt YoU

Ένα υπέροχο κομμάτι και καταπληκτικό clip

Moody Blues

(Σχέδιο δικό μου)

Nights In White Satin

NEVER ReAcHinG THe EnD



Lyrics

Nights in white satin
never reaching the end.
Letters I've written
never meaning to send.
Beauty I'd always missed
with these eyes before.
Just what the truth is
I can't say anymore

'Cause I loVE YoU,
yes I LOve YOu,
oh, how I loVE yOu.

Gazing at people
some hand in hand
just what I'm going though
they can't understand.
Some try to tell me
thoughts they cannot defend
just what you want to be
you'll be in the end.

And I loVe YOU,
yes I lOvE YOU,
oh, how I LOVE YOU.

Nights in white satin
never reaching the end.
Letters I've written
never meaning to send.
Beauty I'd always missed
with these eyes before.
Just what the truth is
I can't say anymore

Caribbean BLUES

(Drawing by loreley lucy)


Caribbean Blues

Σονάτα υπό το σεληνόφως

Ludwig Van Beethoven
Moonlight Sonata

Piano : Arthur Rubinstein

Broken Wings

by
Mr. Mister

Muddy Waters

Ένα αγόρι με θλιμμένα μάτια
Ένα τρυφερό, ευάλωτο παιδί
που θέλει να γίνει άντρας
που ΠΡΕπΕι να γίνει ΑΝτΡαΣ

"ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ είναι σκληροί
ΑΝελΕΗΤοι
αν δεν γίνεις ΓΡΗγοΡα
ΑντρΑΣ Θα ΧΑθεις"

Ένα μικρό αγόρι
ένα τρυφερό αγγελούδι

Α MANNISH BOY



Muddy Waters
sings
Mannish Boy

Lights

Aς βγούμε στο ΦωΣ
Ας ορμήσουμε στο ΦΩς
Ας γαντζωθούμε απ' το ΦΩΣ
κτυπώντας
κλωτσώντας
ουρλιάζοντας
αγκομαχώνταςκομματιάζοντας
σκίζοντας
παραληρώντας
ζώντας


by
Archive

Σκοτάδι

Δεν έχεις αισθανθεί ποτέ τα μάτια του μαύρου σκοταδιού να σε διαπερνούν. Δεν έχεις νιώσει την παγωμένη ανάσα του πάνω στο πρόσωπό σου. Δεν έχεις ζυγιάσει στο ένα χέρι σου τα βαρίδια της καταστροφής σου.
Ζεις μέσα στο φως. Τι ξέρεις από σκοτάδι; Από κοφτερά δόντια, που ορμούν μέσα στο μυαλό σου; Τραβάς την αυλαία και βγαίνεις στο ξέφωτο. Βαδίζεις σε ήμερους και ασφαλείς τόπους. Πώς το ονομάζεις το τέλος;

ΤΕΛΟΣ; ΑΡΧΗ; ΤΕλος και αρΧΗ;

Πώς ονομάζεις τα βήματά σου πάνω στο νερό;

ΘαύΜΑ; Ή ΘΑύμα;

Τι έχεις να μού δωσεις;

Λίγη ακόμα ΑΝόητη πίΣτΗ;

Λίγο ακόμα βοΥΒό ΠΑρόν;

Θα σού πω εγώ τι Eχω να σού Δώσω.

Έχω Ζωή.

Σε Ό,τι ΧρώΜα θέλεις.

ΜαυΡΗ
μΑΥρη
ΜΑυρη
ΜαΥρΗ

Τι ξέρεις ΕΣΥ από σκοτάδι;

Lucy 2006

Snoop Dogg

A tear (an instant sketch)

Lay Low

The Rhythm Of The Night

Mr Obmil (αναγραμματισμός της λέξης Limbo)
Σκίτσο δικό μου για τον par-i-saktos



The Rhythm Of The Night
by
Corona

Ride On Time

(Γυμνή Μέδουσα - σκίτσο δικό μου)

by
Black Fox

Still Got The Blues...

Sad Face
(Σχέδιο δικό μου-έμπνευση της στιγμής)


Still Got The BLUES ( For YOU )
by
Gary Moore

Be My Lover

by
La Bouce



Dance me on the dance floors
tonight
Drive me crazy, baby,
'cause you are the only one
who really knows
HOW!

Life is short, sugar
so let us breathe it
like sweet northern wind
let us drink it
like crystal clear wine

Let's fly together, honey
with the wings of love
for what else
is really worth living for?

So c'mon, baby
don't give it a second thought

Follow me, darling
to the mystery of
romance.

Lucyluce 2006

Tom WAITS

Blue Valentine



Somewhere Over The Rainbow


Crossroads

Notorious B.I.G.

"I saw the best minds of my generation destroyed by madness, starving
hysterical naked,
dragging themselves through the negro streets at dawn looking for an angry
fix,
angelheaded hipsters burning for the ancient heavenly connection to the
starry dynamo in the machinery of night...."

Allen Ginsberg


Hypnotize


The Sky is The Limit


Notorious B.I.G. feat R. Kelly
I 'm Fucking You Tonight

Tupac Shakur

So Many Tears


Life Goes ON


Trapped

Σπασμένη Σκάλα

Joan Miro
Dog Barking At The Moon



Ρίγη στην επιφάνεια του νερού
ρίγη και στο βυθό του

Μα πώς;

Από νερό είναι η καρδιά μου
και της νυχτιάς το φύσημα
την ρυτιδώνει;

Με σκιάζει ο βηματισμός σου
πάνω στα ξερά τα φρύγανα
και στα κλαδιά,
στις φτέρες τις κιτρινισμένες
και στα πορφυρά τα πλατανόφυλλα

Είμαι τυλιγμένη στη σιωπή
και στη σιγαλιά της νύχτας
και μόνο το μακρινό αλύχτισμα
του σκύλου που γαυγίζει το φεγγάρι
με εξημερώνει
εμένα, τη λύκαινα της στέπας

Έτσι έχω ζήσει τη ζωή μου
στέπες και υπερβόρειες διαδρομές
και χιόνια κρύβω στις ρίζες των δέντρων μου
και το σκυλί κρυώνει και απορεί
πώς το κοιτάζει από ψηλά αυτό το άτρομο φεγγάρι
μάταια γαυγίζει
μάταια αλυχτάει

Πώς λάμπει αυτό από κει πάνω
μέσ' στo σκοτάδι
μού απλώνει χέρια από κισσούς
poisonous ivy
θα με αγκαλιάσουν
και θα με σφίξουν
ζεστά όπως πάντα
σε ύπνους και σε όνειρα θα με βυθίσουν

Μα το σκυλί ακόμα αλυχτάει
θα με ξυπνήσει με το πνιχτό παράπονό του
και από την δηλητηριώδη του κισσού αγκαλιά
θα με τραβήξει

Εκείνο θα θυμώνει
που δεν μπορεί να σκιάξει το φεγγάρι
κι εγώ η λύκαινα της στέπας
θα μασουλάω του κισσού τα φύλλα

Και θα βαδίσουμε αργά
πάνω στα ξεραμένα χόρτα
εκείνο, το σκυλί που μάταια αλυχτάει
κι εγώ η λύκαινα της άσπρης στέππας
αφήνοντας το άτρομο φεγγάρι
να παίζει με τη μοναξιά του
και τη σπασμένη σκάλα
του ονείρου μου.

Το όνειρό μου πάντα ίδιο
μια σπασμένη σκάλα
κι εγώ να κρέμομαι από κει πάνω
κι ούτε σκυλί για να με κατεβάσει
κι ούτε κισσός για να μπλεχτώ
στη γη για να γλιστρήσω
κι ούτε σε λύκαινα να μεταμορφωθώ μπορώ
με ελιγμούς αιλουροειδούς για να ξεφύγω.

Πάντα στο όνειρό μου

μια σπασμένη σκάλα.

2006 © Lucyluce

It's All Over Now

BABY BLUE
by
THEM


( Lyrics and Music by Bob Dylan )


Πόθος - Μέθη - Λήθη

Στης απουσίας σου τη διεσταλμένη πίκρα
δέχομαι, ανταποδίδω τα πυρά

Προσπαθώ να καταλάβω
εσύ ξέρεις

Το βιβλίο ακουμπισμένο
στην άκρη των ματιών σου
και τα μάτια σου ακουμπισμένα
στην άκρη των χειλιών μου

Χτες
Κίτρινα φύλλα σωριάζονταν στο κορμί μου

Σκιά που ερωτοτροπεί
με αναλαμπές μια πολυπόθητης συνεύρεσης

Δεν σε βρίσκω στα μάτια σου
Ούτε στο πρόσωπό σου βρίσκω
τα φιλολογικά απογεύματα
και το απόσταγμα
από τις ηδονικές χροιές του νου

Χάθηκαν οι μέρες μας
μέσα στη λήθη
και στον πόθο
και στη μέθη του έρωτά μας

Χάθηκαν και οι νύχτες μας
μέσα στα κίτρινα φυλλώματα
του νου που ωχριά
κάτω από το βάρος
αυτού του Φθινόπωρου
που οι οπώρες σήπονται
ανάμεσα στα ξεραμμένα φύλλα

Χαθήκαμε και εμεις οι δύο
ΧΑΘΗΚΑΜΕ
ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

2005 © Lucyluce

Fine Young Cannibals

You drive me crazy, baby!
Have I ever told you?
Well, you are being told RIGHT NOW!!!

She ( HE ) Drives Me Crazy


Suspicious Minds

SWAN LAKE

Margot Fonteyn and Rudolf Nureyev
in
Pyotr Ilyich Tchaikovsky's

Swan Lake

Υγρή Σιωπή

Στου απομεσήμερου την καυτή ανασεμιά
τώρα που το ανελέητο ηλιόκαμα
πληγώνει τα χέρια και τα μάτια
ζητάω τη δροσιά της ανάσας σου
τη διαύγεια της αστραποβόλας ματιάς σου
ζητώ το απαλό άγγιγμα του χεριού σου

Κομματιαστές ανταύγειες οι στιγμές μας
γεμίζουν τις ώρες μου με υγρή σιωπή
και θλίψη
ματαιωμένη γεύση από αγωνιώδες δόσιμο
πικρή συνειδητοποίηση της απουσίας σου
από τους γνώριμους χώρους
που αντανακλούν ανέλπιδη φυγή

Για πού έχεις φύγει;

Αποπνικτικές μεταμεσονύκτιες ώρες
με σένα πλάι μου
ολόθερμη παρουσία, αγχώδική, αδιανόητα γλυκειά
μέσα σε δίνη να στροβιλίζεσαι
να με συνεπαίρνει η ματιά και η υφή σου
άγριο μετάξι, κοφτερό αστέρι
έσκιζες το μαύρο παραπέτασμα
λαμπερό σκοτάδι, φυλακισμένο τραγούδι
η φωνή σου
και η αφή σου

Ώρες άδειες
δηλωμένες σε λευκές αδιέξοδες σελίδες
τρυπούν τον ήλιο
τρυπούν το μυαλό μου

Για πού έχεις φύγει;

Καλοκαίρι 2005 © Lucyluce


Tα κομμάτια των Portishead και του Khaled έχουν μεταφερθεί εδώ

United 93

του Paul Greengrass

ΠΤΗΣΗ 93

Σ’ αυτήν την πτήση ήσουν εσύ, ήμουν εγώ, ήταν η μητέρα σου, ο αδελφός μου, ήταν ο παππούς σου και η εξαδέλφη μου, είμαστε όλοι μας.
Ήταν ανθρώπινες ψυχές, όχι Χριστιανοί και Ισλαμιστές, απλά ανθρώπινες ψυχές τρομοκρατημένες μπροστά στην προοπτική του θανάτου και αποφασισμένες να κάνουν ό, τι μπορούν, να το παλέψουν ως το τέλος για να κερδίσουν ένα πόντο ζωής.
Ήταν άνθρωποι με βαθειά συναισθήματα, οι οποίοι με την δαμόκλεια σπάθη του αμετάκλητου τέλους να έχει σχεδόν τεμαχίσει μέρος των κρανίων τους, επικοινωνούσαν εναγωνίως με τους δικούς τους, ψελλίζοντας λόγια αγάπης που δεν είχαν προλάβει να πουν.
Σ’ αγαπώ
Θέλω να ξέρεις πως είσαι το παν για μένα.
Υπάρχει φαΐ στο ψυγείο.
Να προσέχεις! Να μού φιλήσεις τα παιδιά.
Να τους πεις ότι τα αγαπώ!
Κάποιοι δεν ανακοίνωσαν καν το επερχόμενο μοιραίο γεγονός στους δικούς τους, αλλά με δάκρυα στα μάτια, συγκρατημένους λυγμούς και απόγνωση δήλωναν στα αγαπημένα τους πρόσωπα πόσο πολύτιμα ήταν για αυτούς.
Ίσως να ήταν και η πρώτη φορά που συνειδητοποιούσαν το μέγεθος αυτής της αγάπης!
Οι πιο ψύχραιμοι, με κομμένη ανάσα προσπαθούσαν να δώσουν όλες τις απαιτούμενες πληροφορίες στους δικούς τους σχετικά με το τι ακριβώς συνέβαινε στο αεροπλάνο, ελπίζοντας, πως ειδοποιώντας τις αρχές οι συγγενείς τους, θα λυνόταν σχετικά ομαλά το ζήτημα.
Όμως σιγά-σιγά άρχισαν και αυτοί, οι επιβάτες της μοιραίας πτήσης 93 δηλαδή, να πληροφορούνται από τους απ’ έξω, το μπαράζ των αεροπορικών επιθέσεων στο World Trade Centre, και στο Πεντάγωνο.
Αντελήφθησαν, ότι κάτι συγκλονιστικό, κάτι που ξεπερνούσε κατά πολύ τις παρούσες δυνατότητες του κρατικού μηχανισμού να αντιδράσει έγκαιρα και καίρια, συνέβαινε, και ότι αυτοί ήταν έρμαια αυτού του «κάτι», αυτού του ασύλληπτου έως εκείνη τη στιγμή γεγονότος από τις αρχές των ΗΠΑ.
Και ήταν τότε που όλοι μαζί, σύσσωμοι, πήραν την μεγάλη και γενναία απόφαση να αντιδράσουν
Και όντως αντέδρασαν. Πήραν τον έλεγχο του αεροπλάνου, εξουδετέρωσαν τα νεαρά μέλη της Αλ Κάιντα, αλλά δεν μπόρεσαν να σηκώσουν το αεροπλάνο, που πλέον βουτούσε κάθετα προς το έδαφος και το θάνατο.
Το αεροσκάφος καρφώθηκε στο έδαφος. Όλοι νεκροί. Δεν χτύπησε όμως στο Καπιτώλιο, όπως ήταν ο αρχικός στόχος. Η αεροπειρατεία στην πτήση 93 απέτυχε.
Χάρη στην δύναμη και γενναιοψυχία των επιβατών, οι οποίοι αντίκρισαν τον θάνατο κατάματα, πάλεψαν μαζί του, και παρά λίγο, παρά τόσο δα λιγάκι να τον νικήσουν
Έζησα τις τελευταίες στιγμές αυτών των επιβατών σαν θεατής με κομμένη την ανάσα. Έζησα την επιθανάτια αγωνία τους και όταν το σκάφος συντρίφτηκε στο έδαφος ένιωσα, όλοι στην αίθουσα νιώσαμε παγωμένοι!
Το ερώτημα που καρφώνεται στο μυαλό κάποιου, τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό έχει καρφωθεί έκτοτε περισσότερο έντονα από ποτέ, είναι ποια τρομαχτική δύναμη οπλίζει αυτά τα νεαρά παιδιά, τους ισλαμιστές, ώστε να γίνονται ζωντανές βόμβες, να πηγαίνουν κατ’ ευθείαν στο θάνατο, χωρίς καμία διαμαρτυρία, αλλά σε κάθε περίπτωση με φόβο;
Γιατί οι νεαροί ισλαμιστές έδειχναν αποφασισμένοι μεν να θυσιαστούν για τους «ιερούς σκοπούς» του αγώνα τους, αλλά συγχρόνως έδειχναν να είναι τρομοκρατημένοι στην ιδέα του θανάτου, όσο και οι υπόλοιποι επιβαίνοντες στο αεροσκάφος.
Ποια είναι λοιπόν αυτή η ασάλευτη δύναμη, που τους οπλίζει χέρια, σώματα και ψυχή;
Η αδικία που υφίστανται εδώ και πολλά χρόνια, η απουσία μέλλοντος, η παντελής έλλειψη προοπτικής!
Όλες αυτές οι απαντήσεις είναι δεκτές, αλλά δυστυχώς δεν αρκούν.
Επειδή, ακόμα και μέσα στην πιο πηχτή λάσπη, ακόμα και μέσα στο τέλμα, ο άνθρωπος είναι ικανός να αντλήσει ελπίδα, να βρει ένα φως, μια προοπτική, έστω και αχνή.
Πιστεύω, ότι η κινητήρια δύναμη και το κλειδί πίσω από όλες αυτές τις ανέλπιδες και απέλπιδες πράξεις είναι η υστερία του θρησκευτικού φανατισμού με τον οποίον (θρησκευτικό φανατισμό) γαλουχούνται κάποιοι λαοί, και η σταδιακή προετοιμασία τους να παραδώσουν τις ζωές τους στις υπηρεσίες του Θεού.
Με άλλα πιο απλά λόγια, ο μεγαλύτερος δολοφόνος της ανθρωπότητας όπως μέχρι στιγμής έχει καταδείξει η Ιστορία είναι ο Θρησκευτικός φονταμενταλισμός!

Η ταινία Πτήση 93 είναι άψογα και με ντοκυμαντερίστικο τρόπο σκηνοθετημένη από τον Paul Greengrass, τον σκηνοθέτη του Βloody Sunday.
Το πρώτο μέρος της ταινίας διεξάγεται στο κέντρο ελέγχου πτήσεων του Cleveland, όπου οι εντελώς ανύποπτοι και απροετοίμαστοι ελεγκτές, χάνουν τις πτήσεις από τα ραντάρ την μία μετά την άλλη, αλλά μέχρι να αρχίζουν να αντιλαμβάνονται τι ακριβώς συμβαίνει, σπαταλιέται πολύτιμος χρόνος! Ακόμα και όταν έχουν κάποιες αμυδρές ενδείξεις από τα cockpits των αεροσκαφών, δηλαδή πνιχτές φωνές και ύποπτους ήχους, αδυνατούν να συλλάβουν την τραγικότητα του γεγονότος.
Έως ότου, μπροστά στα αποσβολωμένα μάτια τους και μέσα από το monitor, βλέπουν τις επιθέσεις στους Δίδυμους Πύργους, ( World Trade Centre ) , την μία μετά την άλλη.
Μετά από το τρίτο χτύπημα στο Πεντάγωνο, φαίνεται να βγαίνουν από αυτήν την περίεργη νάρκη, ( είπαμε είναι εντελώς ανίκανοι να συνειδητοποιήσουν αυτό που γίνεται, τόσο απίστευτο φαντάζει για την υπερδύναμη ), και ο υπεύθυνος εναέριας κυκλοφορίας αποφασίζει να: Shut The Whole Country Down! Ούτε αφίξεις, ούτε αναχωρήσεις, ούτε προσγειώσεις!
Η χώρα κλείνει. Το κόστος σε δολάρια τεράστιο, αλλά η χώρα ΚΛΕΙΝΕΙ.


Ενώ συγχρόνως έχοντας πεισθεί ότι και η Πτήση 93 θα έχει την ίδια εξέλιξη, ότι κάπου θα χτυπήσει και αυτό το κάπου θα είναι ίσως πολύ πιο καθοριστικό από τα άλλα χτυπήματα, διερωτώνται: « Shall we shoot the flight down?»

Η Πτήση 93 λοιπόν, ήταν καταδικασμένη ούτως ή άλλως. Οι επιβάτες της επέπρωτο να βρουν τον θάνατο!
Μόνο που το αεροπλάνο δεν καταρρίφθηκε. Οι γενναίοι επιβάτες ΑΥΤΗΣ της πτήσης έκαναν την υπέρβαση.
Το έριξαν πριν χτυπήσει το στόχο του!

Η ταινία αρχίζει με τους νεαρούς ισλαμιστές να προσεύχονται, να κάνουν μπάνιο, να ξυρίζουν τα πρόσωπα και τα γεννητικά τους όργανα, για να είναι καθαροί και αμόλυντοι όταν συναντήσουν τον Αλλάχ, να ντύνονται καθαρά ρούχα και να ξεκινούν για το αεροδρόμιο.
Με τα μάτια όμως γεμάτα φόβο.
Κι αυτοί έχουν οικογένειες, αγαπημένα πρόσωπα και αυτοί θέλουν να ζήσουν!!!

Το μοντάζ της ταινίας είναι κοφτό και γρήγορο, μεταδίδει το άγχος, η κάμερα τρέχει ιλιγγιωδώς, αποτυπώνει πρόσωπα, βλέμματα, εκφράσεις, αγωνίες, φόβο, απελπισία, αποφασιστικότητα και χιλιάδες άλλες εναλλαγές συναισθημάτων.
Οι ηθοποιοί είναι όλοι άγνωστοι, απλά καθημερινά πρόσωπα, που βλέπουμε συνεχώς γύρο μας. Οι επιβάτες της Πτήσης 93 είστε εσείς, εγώ, οι γονείς μας, τα αδέλφια μας, οι φίλοι μας.
Είναι ανθρώπινες ψυχές.

Και μπροστά στο θάνατο, Όλα Μα Όλα φαντάζουν τόσο παράλογα!

Το ανθρώπινο ον είναι το πιο παράλογο και δολοφονικό ον αυτού του πλανήτη!
Τελικά!

Lucyluce 2006

Johann Sebastian Bach

Weinen Klagen Sorgen Zagen

Wolfgang Amadeus Mozart

Requiem - Lacrimosa


Requiem - Confutatis


Requiem - Dies Irae

Ludwig Van Beethoven

Violin Concert

Camille Saint-Saëns

Danse Macabre

Albinoni

Adagio



Αυτή τη νύχτα η καρδιά μου είναι βαριά

Δεν υπάρχει ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΛΕΞΗ να μού δώσεις

αλλά εσύ που μ' αγαπούσες μια φορά

όπως πριν έτσι και τώρα θα με νοιώσεις

(Νιόνιος)

Little Lies / Big Love

By
Fleetwood Mac



Big Love ( ? ? ? ? )

Alive And Kicking

Here I am, Stormrider,
And as the Simple Minds claim
I am
Alive And Kicking

7 Seconds

It Took that long to be on Top Of The World

by
Youssou N'Dour and Neneh Cherry

We Are The Champions

Of The World

by the
Queen

(καλομελέτα κι έρχεται!)



And Another One (The USA)
BITES THE DUST ! ! !




Tα μουσικά κομμάτια των Janis Joplin, OMD, Alice Cooper κλπ έχουν μεταφερθεί στο Le Tatouage Bleu

Epitaph

by King Crimson



Soldier Of Fortune
by DEEP PURPLE