Αρκετός για...

Ο δείκτης του δεξιού χεριού μου ανοίγει και τεντώνεται.
Ο δείκτης τραβάει το χέρι από τον καρπό.
Όχι, όχι! Από το βραχίονα.
Ο βραχίονας έλκει τον ώμο και ο ώμος ολόκληρο το σώμα.
Σε κλάσματα δευτερολέπτου βρίσκομαι δίπλα σου. Είσαι όρθιος. Με περιμένεις. Μένεις ακίνητος και σταματάς να αναπνέεις. Καρφώνεις τα μάτια επάνω μου. Με αγωνία. Με ικετευτικό βλέμμα.
Απλώνω το δεξί μου χέρι. Τεντώνω τον δείκτη, που έχει δείξει εσένα. Τον ακουμπώ στο κέντρο του κρανίου σου. Αναρριγείς. Αλλά παραμένεις ακίνητος. Ο δείκτης μου επεκτείνεται και εκτοξεύει άξονα από σμιλεμένο ατσάλι. Σε τρυπάει και σε διαπερνά από το κρανίο έως τα πόδια. Η αγωνία σου κορυφώνεται. Περιμένεις την κατάφαση. Σηκώνεις τα πέλματα από το έδαφος και μετατρέπεσαι σε ένα υποδειγματικό μοντέλο, που περιστρέφεται γύρο από τον άξονα μου.
Σε περιεργάζομαι.
Λείο αλαβάστρινο δέρμα.
Διαπεραστικό καθαρό βλέμμα.
Αισθησιακά χείλη.
Πυκνά χρυσοκάστανα μαλλιά.
Γεροδεμένοι, νευρώδεις μύες.
Υγιείς ιστοί με μηδενικό λίπος.
Σφιχτοδεμένοι γλουτοί.
Δυνατοί μηροί , λεπτά γόνατα και γυμνασμένες γάμπες.
Λεπτοί αστράγαλοι.
Καλοσχηματισμένα πέλματα.
Σε περιστρέφω γύρο από τον ατσάλινο άξονά μου και σε μελετώ.
Με το άλλο χέρι, το αριστερό σε αγγίζω.
Αίσθηση απαλή και τραχιά.
Ανάλογα με το πού αγγίζω.
Όταν η περιστροφή, φέρνει απέναντι μου το βλέμμα σου, διακρίνω ανυπομονησία.
Ανοίγεις τα χείλη.
Αρθρώνεις:
«Είμαι αρκετός για…;»
Ήχος!
Μελωδική φωνή με διακυμάνσεις.
Με μπάσα. Με ημιτόνια. Με βάθος και με όγκο.
Την έχεις!
Γιατί σιχαίνομαι τις μονότονες και στριγκές φωνές.
Αντιλαμβάνεσαι ότι μού αρέσει αυτό που ακούω και αυτό που βλέπω.
Ηρεμείς.
Ησυχάζεις.
Με κοιτάζεις γλυκά.
Μού χαμογελάς.
«Ώστε τελικά είμαι αρκετός για…»
Χαίρεσαι.
Στριφογυρίζεις μόνος σου τώρα γύρο από το ατσάλι μου.
Κάνεις φιγούρες χορευτικές, ψαλίδια στον αέρα.
Με κοιτάζεις ίσια στα μάτια.
Ξεθαρρεμένα.
Περιμένεις.
Να τραβήξω μακριά το δείκτη και τον άξονα από μέσα σου και να χωθείς στην αγκαλιά μου.
Περιμένεις…
Είσαι σίγουρος πια.
Είσαι αυτός!
Είσαι αρκετός για…

Τραβώ μακριά τον δείκτη μου.
Ο άξονάς μου, βγαίνοντας από μέσα σου συρίζει.
Μένεις να με κοιτάζεις με λατρεία.
Με ικεσία στα μάτια.
Με προσδοκίες στο μυαλό και στην ψυχή.
Απλώνω τον δείκτη μου πάλι.
Σε ακουμπώ στο μέτωπο αυτή τη φορά.
Μετά στο στέρνο.
Και σε σπρώχνω.
Μυστήριο…δεν έχεις κέντρο βάρους.
Σωριάζεσαι κάτω.
Σαν άδειο σακί.
Η ομορφιά σου σέρνεται και εξαντλείται.
Η αναπνοή σου λιγοστεύει.
Οι πανέμορφοι μύες τραντάζονται.
Τα μάτια δακρύζουν.
Ναι, είσαι ζωντανός!
Ναι, αισθάνεσαι!
Ναι, πονάς!
Ναι, ποθείς!
Ναι, ματώνεις!
Ναι, σπαράσσεις!

Μα σε έχω κιόλας αδειάσει.
Σε έχω εξαντλήσει.
Δεν έχεις τίποτα κρυμμένο.
Καλά φυλαγμένο από μένα.
Τόσο όμορφος!
Τόσο ερωτευμένος μαζί μου!
Τόσο δοσμένος!
Τόσο προβλέψιμος!
Τόσο βαρετός!
Τόσο clean cut! Τόσο καθαρός!

Δεν έχεις τίποτα να μού δώσεις!
Δεν έχεις πουθενά να με πας!
Δεν έχεις καρδιά να με πληγώσεις!
Δεν έχεις αγκάθια να σπείρεις στο διάβα μου.
Δεν έχεις τρέλλα να με παρασύρει.
Δεν έχεις τρέλλα!
Δεν έχεις ΤΡΕΛΛΑ!

Τόσο όμορφος!
Τόσο ερωτευμένος μαζί μου!
Τόσο προβλέψιμος!
Τόσο βαρετός!
Σε έχω κιόλας αδειάσει.
Σε έχω εξαντλήσει!

Δεν είσαι αρκετός για…

Είσαι ανάσκελα στο πάτωμα. Τα βλέφαρά σου πεταρίζουν.
Μια τελευταία ελπίδα.
Ίσως αλλάξω γνώμη.
Ίσως σε κρίνω αρκετό για…

Απλώνω το πόδι.
Η βαριά μαύρη μπότα μου ακουμπά τον δυνατό μηρό σου.
Είναι το τελευταίο άγγιγμά μου.
Ριγείς και λιώνεις.
Με τα μάτια με ικετεύεις.

Γελώ και σού ρίχνω ένα τελευταίο βλέμμα!
Δεν έχεις αρκετή τρέλλα!
Δεν έχεις αγκάθια για μένα.
Δεν είσαι αυτός, που θα με κάνει να πονέσω.
Δεν είσαι αρκετός για…

ΔΕΝ….