Σπασμένη Σκάλα

Joan Miro
Dog Barking At The Moon



Ρίγη στην επιφάνεια του νερού
ρίγη και στο βυθό του

Μα πώς;

Από νερό είναι η καρδιά μου
και της νυχτιάς το φύσημα
την ρυτιδώνει;

Με σκιάζει ο βηματισμός σου
πάνω στα ξερά τα φρύγανα
και στα κλαδιά,
στις φτέρες τις κιτρινισμένες
και στα πορφυρά τα πλατανόφυλλα

Είμαι τυλιγμένη στη σιωπή
και στη σιγαλιά της νύχτας
και μόνο το μακρινό αλύχτισμα
του σκύλου που γαυγίζει το φεγγάρι
με εξημερώνει
εμένα, τη λύκαινα της στέπας

Έτσι έχω ζήσει τη ζωή μου
στέπες και υπερβόρειες διαδρομές
και χιόνια κρύβω στις ρίζες των δέντρων μου
και το σκυλί κρυώνει και απορεί
πώς το κοιτάζει από ψηλά αυτό το άτρομο φεγγάρι
μάταια γαυγίζει
μάταια αλυχτάει

Πώς λάμπει αυτό από κει πάνω
μέσ' στo σκοτάδι
μού απλώνει χέρια από κισσούς
poisonous ivy
θα με αγκαλιάσουν
και θα με σφίξουν
ζεστά όπως πάντα
σε ύπνους και σε όνειρα θα με βυθίσουν

Μα το σκυλί ακόμα αλυχτάει
θα με ξυπνήσει με το πνιχτό παράπονό του
και από την δηλητηριώδη του κισσού αγκαλιά
θα με τραβήξει

Εκείνο θα θυμώνει
που δεν μπορεί να σκιάξει το φεγγάρι
κι εγώ η λύκαινα της στέπας
θα μασουλάω του κισσού τα φύλλα

Και θα βαδίσουμε αργά
πάνω στα ξεραμένα χόρτα
εκείνο, το σκυλί που μάταια αλυχτάει
κι εγώ η λύκαινα της άσπρης στέππας
αφήνοντας το άτρομο φεγγάρι
να παίζει με τη μοναξιά του
και τη σπασμένη σκάλα
του ονείρου μου.

Το όνειρό μου πάντα ίδιο
μια σπασμένη σκάλα
κι εγώ να κρέμομαι από κει πάνω
κι ούτε σκυλί για να με κατεβάσει
κι ούτε κισσός για να μπλεχτώ
στη γη για να γλιστρήσω
κι ούτε σε λύκαινα να μεταμορφωθώ μπορώ
με ελιγμούς αιλουροειδούς για να ξεφύγω.

Πάντα στο όνειρό μου

μια σπασμένη σκάλα.

2006 © Lucyluce