United 93

του Paul Greengrass

ΠΤΗΣΗ 93

Σ’ αυτήν την πτήση ήσουν εσύ, ήμουν εγώ, ήταν η μητέρα σου, ο αδελφός μου, ήταν ο παππούς σου και η εξαδέλφη μου, είμαστε όλοι μας.
Ήταν ανθρώπινες ψυχές, όχι Χριστιανοί και Ισλαμιστές, απλά ανθρώπινες ψυχές τρομοκρατημένες μπροστά στην προοπτική του θανάτου και αποφασισμένες να κάνουν ό, τι μπορούν, να το παλέψουν ως το τέλος για να κερδίσουν ένα πόντο ζωής.
Ήταν άνθρωποι με βαθειά συναισθήματα, οι οποίοι με την δαμόκλεια σπάθη του αμετάκλητου τέλους να έχει σχεδόν τεμαχίσει μέρος των κρανίων τους, επικοινωνούσαν εναγωνίως με τους δικούς τους, ψελλίζοντας λόγια αγάπης που δεν είχαν προλάβει να πουν.
Σ’ αγαπώ
Θέλω να ξέρεις πως είσαι το παν για μένα.
Υπάρχει φαΐ στο ψυγείο.
Να προσέχεις! Να μού φιλήσεις τα παιδιά.
Να τους πεις ότι τα αγαπώ!
Κάποιοι δεν ανακοίνωσαν καν το επερχόμενο μοιραίο γεγονός στους δικούς τους, αλλά με δάκρυα στα μάτια, συγκρατημένους λυγμούς και απόγνωση δήλωναν στα αγαπημένα τους πρόσωπα πόσο πολύτιμα ήταν για αυτούς.
Ίσως να ήταν και η πρώτη φορά που συνειδητοποιούσαν το μέγεθος αυτής της αγάπης!
Οι πιο ψύχραιμοι, με κομμένη ανάσα προσπαθούσαν να δώσουν όλες τις απαιτούμενες πληροφορίες στους δικούς τους σχετικά με το τι ακριβώς συνέβαινε στο αεροπλάνο, ελπίζοντας, πως ειδοποιώντας τις αρχές οι συγγενείς τους, θα λυνόταν σχετικά ομαλά το ζήτημα.
Όμως σιγά-σιγά άρχισαν και αυτοί, οι επιβάτες της μοιραίας πτήσης 93 δηλαδή, να πληροφορούνται από τους απ’ έξω, το μπαράζ των αεροπορικών επιθέσεων στο World Trade Centre, και στο Πεντάγωνο.
Αντελήφθησαν, ότι κάτι συγκλονιστικό, κάτι που ξεπερνούσε κατά πολύ τις παρούσες δυνατότητες του κρατικού μηχανισμού να αντιδράσει έγκαιρα και καίρια, συνέβαινε, και ότι αυτοί ήταν έρμαια αυτού του «κάτι», αυτού του ασύλληπτου έως εκείνη τη στιγμή γεγονότος από τις αρχές των ΗΠΑ.
Και ήταν τότε που όλοι μαζί, σύσσωμοι, πήραν την μεγάλη και γενναία απόφαση να αντιδράσουν
Και όντως αντέδρασαν. Πήραν τον έλεγχο του αεροπλάνου, εξουδετέρωσαν τα νεαρά μέλη της Αλ Κάιντα, αλλά δεν μπόρεσαν να σηκώσουν το αεροπλάνο, που πλέον βουτούσε κάθετα προς το έδαφος και το θάνατο.
Το αεροσκάφος καρφώθηκε στο έδαφος. Όλοι νεκροί. Δεν χτύπησε όμως στο Καπιτώλιο, όπως ήταν ο αρχικός στόχος. Η αεροπειρατεία στην πτήση 93 απέτυχε.
Χάρη στην δύναμη και γενναιοψυχία των επιβατών, οι οποίοι αντίκρισαν τον θάνατο κατάματα, πάλεψαν μαζί του, και παρά λίγο, παρά τόσο δα λιγάκι να τον νικήσουν
Έζησα τις τελευταίες στιγμές αυτών των επιβατών σαν θεατής με κομμένη την ανάσα. Έζησα την επιθανάτια αγωνία τους και όταν το σκάφος συντρίφτηκε στο έδαφος ένιωσα, όλοι στην αίθουσα νιώσαμε παγωμένοι!
Το ερώτημα που καρφώνεται στο μυαλό κάποιου, τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό έχει καρφωθεί έκτοτε περισσότερο έντονα από ποτέ, είναι ποια τρομαχτική δύναμη οπλίζει αυτά τα νεαρά παιδιά, τους ισλαμιστές, ώστε να γίνονται ζωντανές βόμβες, να πηγαίνουν κατ’ ευθείαν στο θάνατο, χωρίς καμία διαμαρτυρία, αλλά σε κάθε περίπτωση με φόβο;
Γιατί οι νεαροί ισλαμιστές έδειχναν αποφασισμένοι μεν να θυσιαστούν για τους «ιερούς σκοπούς» του αγώνα τους, αλλά συγχρόνως έδειχναν να είναι τρομοκρατημένοι στην ιδέα του θανάτου, όσο και οι υπόλοιποι επιβαίνοντες στο αεροσκάφος.
Ποια είναι λοιπόν αυτή η ασάλευτη δύναμη, που τους οπλίζει χέρια, σώματα και ψυχή;
Η αδικία που υφίστανται εδώ και πολλά χρόνια, η απουσία μέλλοντος, η παντελής έλλειψη προοπτικής!
Όλες αυτές οι απαντήσεις είναι δεκτές, αλλά δυστυχώς δεν αρκούν.
Επειδή, ακόμα και μέσα στην πιο πηχτή λάσπη, ακόμα και μέσα στο τέλμα, ο άνθρωπος είναι ικανός να αντλήσει ελπίδα, να βρει ένα φως, μια προοπτική, έστω και αχνή.
Πιστεύω, ότι η κινητήρια δύναμη και το κλειδί πίσω από όλες αυτές τις ανέλπιδες και απέλπιδες πράξεις είναι η υστερία του θρησκευτικού φανατισμού με τον οποίον (θρησκευτικό φανατισμό) γαλουχούνται κάποιοι λαοί, και η σταδιακή προετοιμασία τους να παραδώσουν τις ζωές τους στις υπηρεσίες του Θεού.
Με άλλα πιο απλά λόγια, ο μεγαλύτερος δολοφόνος της ανθρωπότητας όπως μέχρι στιγμής έχει καταδείξει η Ιστορία είναι ο Θρησκευτικός φονταμενταλισμός!

Η ταινία Πτήση 93 είναι άψογα και με ντοκυμαντερίστικο τρόπο σκηνοθετημένη από τον Paul Greengrass, τον σκηνοθέτη του Βloody Sunday.
Το πρώτο μέρος της ταινίας διεξάγεται στο κέντρο ελέγχου πτήσεων του Cleveland, όπου οι εντελώς ανύποπτοι και απροετοίμαστοι ελεγκτές, χάνουν τις πτήσεις από τα ραντάρ την μία μετά την άλλη, αλλά μέχρι να αρχίζουν να αντιλαμβάνονται τι ακριβώς συμβαίνει, σπαταλιέται πολύτιμος χρόνος! Ακόμα και όταν έχουν κάποιες αμυδρές ενδείξεις από τα cockpits των αεροσκαφών, δηλαδή πνιχτές φωνές και ύποπτους ήχους, αδυνατούν να συλλάβουν την τραγικότητα του γεγονότος.
Έως ότου, μπροστά στα αποσβολωμένα μάτια τους και μέσα από το monitor, βλέπουν τις επιθέσεις στους Δίδυμους Πύργους, ( World Trade Centre ) , την μία μετά την άλλη.
Μετά από το τρίτο χτύπημα στο Πεντάγωνο, φαίνεται να βγαίνουν από αυτήν την περίεργη νάρκη, ( είπαμε είναι εντελώς ανίκανοι να συνειδητοποιήσουν αυτό που γίνεται, τόσο απίστευτο φαντάζει για την υπερδύναμη ), και ο υπεύθυνος εναέριας κυκλοφορίας αποφασίζει να: Shut The Whole Country Down! Ούτε αφίξεις, ούτε αναχωρήσεις, ούτε προσγειώσεις!
Η χώρα κλείνει. Το κόστος σε δολάρια τεράστιο, αλλά η χώρα ΚΛΕΙΝΕΙ.


Ενώ συγχρόνως έχοντας πεισθεί ότι και η Πτήση 93 θα έχει την ίδια εξέλιξη, ότι κάπου θα χτυπήσει και αυτό το κάπου θα είναι ίσως πολύ πιο καθοριστικό από τα άλλα χτυπήματα, διερωτώνται: « Shall we shoot the flight down?»

Η Πτήση 93 λοιπόν, ήταν καταδικασμένη ούτως ή άλλως. Οι επιβάτες της επέπρωτο να βρουν τον θάνατο!
Μόνο που το αεροπλάνο δεν καταρρίφθηκε. Οι γενναίοι επιβάτες ΑΥΤΗΣ της πτήσης έκαναν την υπέρβαση.
Το έριξαν πριν χτυπήσει το στόχο του!

Η ταινία αρχίζει με τους νεαρούς ισλαμιστές να προσεύχονται, να κάνουν μπάνιο, να ξυρίζουν τα πρόσωπα και τα γεννητικά τους όργανα, για να είναι καθαροί και αμόλυντοι όταν συναντήσουν τον Αλλάχ, να ντύνονται καθαρά ρούχα και να ξεκινούν για το αεροδρόμιο.
Με τα μάτια όμως γεμάτα φόβο.
Κι αυτοί έχουν οικογένειες, αγαπημένα πρόσωπα και αυτοί θέλουν να ζήσουν!!!

Το μοντάζ της ταινίας είναι κοφτό και γρήγορο, μεταδίδει το άγχος, η κάμερα τρέχει ιλιγγιωδώς, αποτυπώνει πρόσωπα, βλέμματα, εκφράσεις, αγωνίες, φόβο, απελπισία, αποφασιστικότητα και χιλιάδες άλλες εναλλαγές συναισθημάτων.
Οι ηθοποιοί είναι όλοι άγνωστοι, απλά καθημερινά πρόσωπα, που βλέπουμε συνεχώς γύρο μας. Οι επιβάτες της Πτήσης 93 είστε εσείς, εγώ, οι γονείς μας, τα αδέλφια μας, οι φίλοι μας.
Είναι ανθρώπινες ψυχές.

Και μπροστά στο θάνατο, Όλα Μα Όλα φαντάζουν τόσο παράλογα!

Το ανθρώπινο ον είναι το πιο παράλογο και δολοφονικό ον αυτού του πλανήτη!
Τελικά!

Lucyluce 2006