Σού ανήκω

I WhO HaVe NoTHInG
By
Tom Jones


Όταν αγαπάς συγχωρείς. Και όταν σε αγαπούν σε συγχωρούν.
Τι θα πει είμαι δικός σου, μού ανήκεις, σού ανήκω; Πώς είναι δυνατόν ένα ανθρώπινο πλάσμα να ανήκει σε ένα άλλο ανθρώπινο πλάσμα; Πώς είναι δυνατόν κάποιος να οικειοποιηθεί μια ανθρώπινη ψυχή;
Τι παπαριές είναι αυτές;
Η φύση είναι σοφή!
Τα ζώα συμβιώνουν αρμονικά, όσα ζουν σε κοπάδια ή αγέλες, αλλά δεν ανήκουν το ένα στο άλλο! Κατακτούν το ένα το άλλο όσο διαρκεί η αναπαραγωγική διαδικασία!
Και μετά τίποτα. Απλή συμβίωση προς όφελος της ομάδας-αγέλης-κοπαδιού κλπ.
Ο άνθρωπος θέλει να του ανήκεις! Λες και είναι ποτέ δυνατόν κάτι τέτοιο!
Βέβαια το ξέρει εκ των προτέρων, ότι όταν αρθρώνει αυτές τι ς ακατάληπτες έννοιες, κάνει λάθος, λέει μεγαλοπρεπείς ανοησίες, ξέρει ότι ποτέ κανείς δεν είναι δυνατόν να ανήκει σε κανένα, παρά μόνο στον ίδιο του τον εαυτό!
Απλά θέλει να το λέει για να πείσει τον εαυτόν του, γιατί χωρίς την επίφαση του «ανήκω» αισθάνεται ότι δεν υπάρχει!
Κάθε ανθρώπινο όν δικαιώνεται και νοιώθει ότι υπάρχει μόνο μέσα από την ύπαρξη και τα μάτια του άλλου. Χωρίς τον άλλον είμαστε ανύπαρκτοι.
Αλλά καλό είναι να το ξέρουμε και να γνωρίζουμε ακριβώς τι εννοούμε όταν λέμε «μού ανήκεις, σού ανήκω». Δεν μού ανήκεις, ούτε με σφαίρες, ούτε και θέλεις στην ουσία να σού ανήκω και να μού ανήκεις, γιατί όταν με βαρεθείς ή σε βαρεθώ τι θα με κάνεις και τι θα σε κάνω;
Χωρισμοί, κλάματα, με πρόδωσες και άλλα τέτοια φαιδρά.
Μού είχες υποσχεθεί να με αγαπάς αιώνια λέει!
Λες και είναι δυνατόν να κατευθύνεις το συναίσθημα, πολύ δε περισσότερο το αιώνια, το για πάντα!

Κανείς δεν ανήκει σε κανένα! Το να θέλεις να οικειοποιηθείς έναν άνθρωπο να τον έχεις δικό σου είναι ό,τι πιο αφύσικο υπάρχει!
Στην ουσία την ζωή την ίδια θέλεις να οικειοποιηθείς, να ξεφύγεις από το μοιραίο, όλα όσα γίνονται πάνω σε αυτόν τον πλανήτη είναι για να δημιουργηθεί η ψευδαίσθηση ότι το μοιραίο, δηλαδή ο θάνατος δεν υπάρχει, δεν θα μας συμβεί.
‘Όλα όσα γίνονται είναι για να αγοραστεί ακόμα μια επίφαση ελπίδας ότι δεν είμαστε μόνοι σε αυτό το ταξίδι, του οποίου την κατάληξη όλοι γνωρίζουμε.
Κατά βάση ο άνθρωπος είναι τραγικό ον, γιατί ακριβώς γνωρίζει το τέλος! Όσο κι αν προσπαθεί να το αποφύγει, αυτό είναι εκεί και περιμένει αμείλικτο! Δεν είναι δυνατόν να το αποφύγει κανείς μας!
Σαν άλλοι Οιδίποδες, είμαστε τραγικά όντα επειδή γνωρίζουμε αυτήν τη συγκεκριμένη αλήθεια μας και δεν ξέρουμε πώς να την διαχειριστούμε! Η τραγικότητα του Οιδίποδα έγκειται στο γεγονός ότι έμαθε την τρομερή αλήθεια για τον πατέρα του, που ο ίδιος είχε εν αγνοία του δολοφονήσει και για την μητέρα του την Ιοκάστη της οποίας την κλίνη μοιραζόταν, πάλι εν αγνοία του.
Δεν μπόρεσε να διαχειριστεί αυτήν την αλήθεια, εξόρυξε τους οφθαλμούς του και τυφλός αυτοεξορίστηκε.
Εμείς δεν εξορύουμε τους οφθαλμούς μας, αλλά ανήκουμε. Θέλουμε να ανήκουμε και να μας ανήκουν!
Πράγματα, αγαθά, γη, χώρες, λαοί, εξουσία, ανθρώπινες ψυχές!
Λες και μ’ αυτόν τον τρόπο θα ξεχάσουμε πού οδηγεί η πορεία μας πάνω στη γη.
Κάνουμε πολέμους, δολοφονούμε, βιάζουμε, παραβιάζουμε, και προ πάντων ΑΝΗΚΟΥΜΕ και ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ!
Ε, λοιπόν όχι!
Δεν σού ανήκω. Σιγά μη! Αντιμετώπισέ το! Η ζωή είναι μια μοναχική πορεία!
Συναισθήματα όπως θλίψη, μελαγχολία, κατάθλιψη, απογοήτευση είναι καταστάσεις που από όλο το ζωικό βασίλειο μόνο ο άνθρωπος βιώνει. Και μού ασκείς συναισθηματικό εκβιασμό, πατάς πάνω στις πιο ευαίσθητες χορδές μου, ΜΕ ΠΛΗΡΗ ΕΠΙΓΝΩΣΗ για αυτό που κάνεις για να πετύχεις κάτι που είναι φυσικά αδύνατον! Να σού ανήκει ένα ανθρώπινο ον!
What the fuck?
Μυαλό δεν έχεις να σκεφτείς;
Αλλά όχι! Για να ικανοποιήσεις τον αδύναμο και φοβισμένο εαυτούλη σου, ιδεολογικοποιείς την αδυναμία σου! Ό, τι σιχαίνομαι περισσότερο!

ΔΕΝ ΑΝΗΚΩ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΟΥΤΕ ΘΕΛΩ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΜΟΥ ΑΝΗΚΕΙ!
Ευτυχώς έχω αυτήν τη δύναμη!