Η Μπαγιαντέρα - Ηρώδειο

Photo : La Bayadère - Ηρώδειο 15/09/2006

La Bayadère

Ηρώδειο, Παρασκευή 15 Σεπτεμβρίου 2006


Το Βασιλικό Μπαλλέτο της Σουηδίας ανεβάζει την Μπαγιαντέρα,
σε μουσική του Leon Minkus, και χορογραφία της Natalia Makarova, βασισμένη στην πρωτότυπη χορογραφία του Marius Petipa.
Η παράσταση δεν με ενθουσίασε.
Ειδικά η δεύτερη πράξη, κατά την οποίαν, μέσα στη λάγνα, πολύχρωμη και γεμάτη μεθυστικά αρώματα Ανατολή, συγκεκριμένα στις Ινδίες, ξεπετάγεται ένα κακέκτυπο απομίμησης της Λίμνης Των Κύκνων, (είναι το όνειρο του Σόλορ, ο οποίος βρίσκεται υπό την επήρεια του οπίου). Η δεύτερη πράξη – κύκνοι, κάνει «κοιλιά», δεν τραβάει, αναρωτιέσαι τι ακριβώς παρακολουθείς, μήπως έχεις μπει σε άλλη παράσταση, ενώ συγχρόνως γίνονται φανερές οι αδυναμίες του Chore de Ballet, και κάποιων από τους σολίστες. Δηλαδή, έλλειψη τέλειας ισορροπίας και άψογου συγχρονισμού (!!), κάτι που είναι ιδιαίτερα απογοητευτικό! Παρακολουθώντας μάλιστα κάποια από τις σολίστες του chore de ballet, αναρωτιέσαι αν θα καταφέρει να κρατήσει την ισορροπία της μέχρι το τέλος της performance της.
Επιμένοντας στο όνειρο του Σόλορ, παρατηρεί κάποιος ότι δεν είναι δυνατόν να έχει τέτοιες παραστάσεις, αφού σίγουρα δεν έχει παρόμοια βιωματική οπτική, ζώντας στις Ινδίες.
Απλά, η Μακάροβα, έχοντας η ίδια υπάρξει μια ανεπανάληπτη Οdette - Odile, ερμηνεύοντας μοναδικά τον Λευκό και Μαύρο Κύκνο της Λίμνης του Pyotr Ilyich Tchaikovsky, θέλησε να αποτίσει φόρο τιμής στο θεϊκό αυτό έργο.
Δεν έδεσε όμως το γλυκό!
Η παράσταση, χωρίς να είναι κακή, δεν απογειώνεται ούτε μία στιγμή.
Της λείπει αυτό το κάτι, το μαγικό touch, που θα την έκανε μια σπουδαία δουλειά.
Η Μουσική του Minkus είναι καλή, αξιοπρεπής, με κάποιες εξάρσεις και κορυφώσεις, λυρικά σημεία, αλλά…
Αλλά δεν είναι Τσαϊκόφσκι!
Δεν είναι μεγάλη μουσική!
Δεν μπορεί να σε κάνει να ριγήσεις, δεν μπορεί να σε βυθίσει, να σε ανυψώσει, να σε κάνει να δακρύσεις, να σε πάρει μαζί της. Δεν μπορεί να σε συγκλονίσει!
Οι σολίστες που ερμήνευσαν τους κεντρικούς ρόλους, ειδικά η Μπαγιαντέρα Νικίια, ο Σόλορ και η Γκαμζάτι ήταν άψογοι στις κινήσεις και τις φιγούρες τους.
Όμως είχες την αίσθηση ότι απλά διεκπεραίωναν τους ρόλους τους. Ούτε αυτοί κατόρθωσαν να απογειωθούν και να απογειώσουν το κοινό, που παρ’ όλα αυτά στο τέλος χειροκροτήσαμε αρκετά θερμά, αλλά πολύ πιο συγκρατημένα και χρονικά περιορισμένα από άλλες φορές.
Δεν βοήθησε τους καλλιτέχνες και η χορογραφία, χωρίς αμφιβολία, που ήταν βαρετή και χωρίς μεγάλες στιγμές!

Φυσικά τα κορμιά των χορευτών ήταν μαγευτικά! Ειδικά οι γάμπες γυναικών τε και ανδρών χορευτών του κλασικού μπαλλέτου είναι ό, τι ωραιότερο μπορεί να αντικρίσει κάποιος σε ανθρώπινη ανατομία!
Ευτυχώς μας αποζημίωσε η αισθητική των υπέροχα "χτισμένων" σωμάτων!
Διότι τελικά:
Η παράσταση ήταν μια χρυσή μετριότητα!

Αργότερα, απέναντι, στον Διόνυσο, έχοντας μαγευτική θέα στον Παρθενώνα, πανέμορφα φωτισμένο με χρυσοπορτοκαλί διακριτικούς προβολείς, απολαύσαμε υπέροχο delicious δείπνο με συνοδεία κεχριμπαρένιου μοσχοφίλερου που γλύκιζε ευχάριστα φρουτένια στην γλώσσα!
Μερικές φορές, σε κάποια μαγικά μέρη και μακριά από αγριεμένα πλήθη η Αθήνα είναι υπέροχη!