Jeopardy

Where were you when I needed you
Well you could not be found
What can I do, oh I believed in you
You're running me around
Well you can take it as a warning
Or take it anyway you like
It's the lightning, not the thunder
You never know where it's gonna strike

Our love's in jeopardy, baby, ooh
Our love's in jeopardy, baby, ooh

Don't be cute, don't be funny now
It's later than you think
Oh what's the use, save your money now
It's hanging on the brink
Don't let go while I'm hanging on
'Cause I've been hanging on so long
It's so hard to be all alone
I know you're not that strong, yeah, yeah

Our love's in jeopardy, baby, ooh
Our love's in jeopardy, baby, ooh

Don't let go while I'm hanging on
'Cause I've been hanging on so long
It's so hard to be all alone
I know you're not that strong, yeah, yeah

Our love's in jeopardy, baby, ooh
Our love's in jeopardy, baby, ooh
Our love's in jeopardy, jeopardy, baby, ooh
Our love's in jeopardy, jeopardy, baby, ooh

Love in jeopardy, baby

Greg Kihn Band
Music & Lyrics : Kihn - Wright

Now playing Alannah Myles

You love who...

Love

You said I LOVE YOU
and everything was flooded
in light.
The tiny rain drops
fell on your lips
as you were breathing in
my soul.
Exquisite vision of my mind
never leave me
never leave
never
No

Lucy 2006

Μη Καρτεράς

Μη καρτεράς
αλαργινές υποστάσεις
από θαμμένα ξόανα
γλειμένα, πλυμένα
στο χώμα, στη μοναξιά
της πατρίδας, της νιότης,
του θάνατου.
Μη καρτεράς
και πάλι τα βράχια
της γκρίζας κοιλάδας
να σoύ μιλήσουν.
Μη καρτεράς
και πάλι ρουφήχτρες
της θάλασσας
να σε ξεχάσουν.
Μη καρτεράς
χαώδικες οάσεις
ναρθούν να σε βρουν.
Αύριο η παράσταση
στην κεντρική πλατεία
θα πει:
Μη καρτεράς τώρα.
ΠΟΤΕ

ΠΑΝΤΑ - ΜΗ

2004 © Lucy

Obsessions

Obsessions
cut the obsessed
deeper than a blade
suck all the vital liquids
out of his brain and body
and leave the obsessed
an empty and dry vessel

with no escape

and no rescue.

Now playing

Moby Porcelain

Διάφανος Χρόνος

Αποστάσεις διαταγμένες
ελλειπτικά
αγγίζω τις κραυγές σου
διαβάζω τ' όνειρό σου
μαντεύω την ορμή σου.
Μόνο που είμαι κλεισμένη
σ' ένα κίτρινο φύλλο
σαν την Αλίκη
στην χώρα των θαυμάτων
μ' εναν πελώριο χάρτη
των κυκλικών αποφάσεων.
Αποφάσεις, θέσεις, μιλάς
δεν σ' ακούω.
Ποιά είναι η σάρκινη
εκείνη παρουσία
που μένει καρφωμένη
στον διάφανο χρόνο;
Μάταια, μάταια.
Η ζωή μου
γέμισε απολίθώματα.

(2002) © Lucy

Δαγκωματιά

Ήταν νύχτα, σκοτεινή. Το φεγγάρι ήταν στη χάση του. Μόνο άστρα, πάρα πολλά άστρα, κένταγαν το σκοτάδι.
Είχαμε φύγει από το club γύρο στις 3:30. ξεθεωμένοι, αλλά ζωντανοί. Με το αίμα να κοχλάζει και το μυαλό να τρέχει ιλιγγιωδώς στις επόμενες ώρες και να τις καταβροχθίζει, προτού καν τις βιώσει.
Φορούσα τα λευκά sneakers και το παντελόνι στο χρώμα της άμμου. Είμαστε οι δυό μας, άντεχες το ποτό, ο Αντρέας είχε ζαλιστεί και πήγε για ύπνο. «Θα σε συνοδεύσω εγώ», είπες.
Μικρή η απόσταση, αλλά βαδίζαμε αργά. Μιλούσαμε, δεν θυμάμαι τι λέγαμε. Απλά μιλούσαμε για να σπάμε το χρόνο, την αμηχανία και την ένταση.
Πλησιάζαμε, όταν ξαφνικά ρώτησες: «θες να περπατήσεις;» Όχι «θες να περπατήσουμε», αλλά «ΘΕΣ», ενικός. Σαν να μην υπήρχες εσύ, ή μάλλον σαν να είχες υποταχτεί σε μια αόρατη θέληση. Τη δική μου θέληση.
Δεν απάντησα, αλλά συνέχισα να βαδίζω πλάι σου, προσπερνώντας την πόρτα μου. Με μια υπολογισμένη κίνηση ήλθες στα δεξιά μου, άρχισες να κατευθύνεις την πορεία μας. Προς τη θάλασσα…
Φύσαγε ένας γλυκός νοτιάς, υγρός και ζεστός, το δέρμα κολλούσε, η θάλασσα έσκαγε απαλά στα πόδια μας με ανεπαίσθητους παφλασμούς.
Νυχτερινές ευωδιές και μια σιγαλιά που όλο και πύκνωνε καθώς απομακρυνόμαστε.

«Ας κάτσουμε», είπες. Είχες τόση σιγουριά, απέπνεες θέρμη και δύναμη.
Καθίσαμε στην ακρογιαλιά ο ένας δίπλα στον άλλον κι εγώ τα έβρισκα όλα απολύτως φυσικά…
Έβγαλες τσιγάρο. «Θα καπνίσεις;» ήξερες ότι δεν κάπνιζα, αλλά ήθελες να μοιραστούμε κάτι μαζί. Μού το άναψες, τράβηξες μια βαθειά ρουφηξιά και το έβαλες στα χείλη μου. Ήταν υγραμένο από τα δικά σου.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτήν την αίσθηση!
Καπνίζαμε σιωπηλά, μόνο η κάφτρα έλαμπε στο σκοτάδι και τσίριζε καθώς ρουφούσαμε το καπνό.
Γύρισες και με κοίταξες. «Απόψε λάμπουν τα σμαράγδια σου», είπες.
Ναι, έλαμπαν από τρελή αναμονή και από φόβο. Μετά από αρκετά λεπτά απόλυτης σιωπής είπες: «Batman καλεί batwoman». Βάλαμε τα γέλια, η αμηχανία και η έξαψη όμως φούντωναν.
Άρχισα να κρυώνω, δεν ξέρω αν ήταν από την υγρασία της νύχτας. Το στομάχι μου ήταν κόμπος.
«Άλλο ένα τσιγάρο και φεύγουμε», είπες.
«Εγώ δεν θέλω άλλο».
«Ε, τότε ούτε κι εγώ θα καπνίσω»
Ήλθες πιο κοντά μου. Έσκυψες και βύθισες το πρόσωπό σου στο λαιμό μου, εκεί στη λακκουβίτσα, παραμερίζοντας λίγο τα μαλλιά και αναστενάζοντας. Ήταν καυτή η ανάσα σου, μού έκαιγε το δέρμα και με αναστάτωνε. Δεν με φίλησες, δεν με αγκάλιασες καν.
Είπες εκείνη τη φράση, που δεν θα ξεχάσω ποτέ!
Έμεινες αρκετή ώρα εκεί, ακίνητος σχεδόν κι εγώ δεν ήξερα τι να κάνω.
Δεν ήξερα τι ήθελα να κάνω.
Μάλλον με τρόμαζε η ιδέα αυτών όλων, που περνούσαν από το μυαλό μου με αστραπιαία ταχύτητα.
Αλλά ο χρόνος είχε σταματήσει.
Πέρασα τα δάχτυλα μου μέσα από τα μαλλιά σου, ήταν νοτισμένα από την υγρασία και η αναπνοή σου ανέδινε μια γλυκύτητα από καπνό ανακατεμένο με αλκοόλ. Από τότε αυτή είναι για μένα η πιο διεγερτική μυρωδιά σε έναν άντρα! Ο συνδυασμός που μπορεί να με τρελάνει!
«Γιατί δεν με αγκαλιάζεις;» σε ρώτησα.
«Σε θέλω πάρα πολύ, για να σε αγκαλιάσω!»

Δεν κατάλαβα τίποτα, ήμουν μεσ’ τα ερωτηματικά.

Μετά από λίγη ώρα σηκώθηκες, με πήρες από το χέρι και με κράτησες για να σηκωθώ.
«Φεύγουμε, σε λίγο θα ξημερώσει».

Καθώς σηκωνόμουν, με τράβηξες κοντά σου και μού έδωσες μια δαγκωματιά, τρυφερή αλλά με κάποιον τρόπο βίαιη στη κορυφή του κεφαλιού, στα μαλλιά!
Έμεινα στην αγκαλιά σου, λίγη ώρα σχεδόν λιπόθυμη από την ηδονή αυτού του παράξενου αγγίγματος.
Μετά ισιώσαμε τα ρούχα, τινάξαμε την άμμο και φύγαμε σιωπηλοί.
Έξω από την πόρτα μου με φίλησες στο μέτωπο, με καλημέρισες και μού είπες: «θα σε ονειρευτώ».

Το υπόλοιπο καλοκαίρι πέρασε χωρίς τίποτα να μαρτυράει τι είχε συμβεί εκείνη τη νύχτα.
Μόνο κάποια μελαγχολικά βλέμματα και μερικές αμήχανες σιωπές φανέρωναν ότι είχε ανάψει μια κάφτρα και σιγόκαιγε.

Lucy 2006

Xάος

ΣΤΗ ΚΟΦΤΕΡΗ αστραπή

της τρίτης διάστασης

τα λόγια περνάνε

θρυμματισμένα, νοσηρά.

Στο πληγωμένο φευγιό

των άλλων δυό διαστάσεων

μια ματωμένη γραμμή

καθορίζει το ΧΑΟΣ.

(2003) © Lucy

Now playing

Antony and the Johnsons

You are........

Συγκατάθεση Αρουραίων

Πάντα μιλούσες
για τούτη τη μέρα
θάταν κάπως αλλιώς
θάταν η αρχή
της αδιάπτωτης κυριαρχίας σου
στο φασματικό περίγυρο
των ουράνιων τόξων.
Βραδιά στις ανεξιχνίαστες
αίθουσες αερίων
τα μάτια σου στημένα στον τοίχο
η ανάσα σου εξαντλημένη
φιγούρα αεικίνητη
πουλί που παίζει με το θάνατο.
Τώρα μιλάς για τα ίδια
χωρίς τη συγκατάθεση
των αρουραίων.
Τώρα στις υπόγειες αίθουσες
το συμπόσιο έχει αρχίσει.

(2003) © Lucy

Tennessee Williams

Cat On A Hot Tin Roof : Η Λυσσασμένη Γάτα.

Tο θεατρικό έργο του Tennessee Williams, γραμμένο το 1955 είναι ένα μοναδικό ψυχογράφημα χαρακτήρων, οι οποίοι παραπαίουν ανάμεσα στα όρια της λογικής και της παράνοιας. H κεντρική ηρωίδα Maggie είναι εγκλωβισμένη σε ένα γάμο συμβιβασμού και συμφέροντος και ζητά απεγνωσμένα attention (προσοχή, αγάπη). Η Maggie είναι η Cat, η Γάτα, που έχει παγιδευτεί από τις ίδιες της επιλογές και γιαυτό αντιδρά πρωτόγονα, λυσσασμένα. Ο τίτλος του έργου αποδόθηκε πολύ επιτυχημένα στα ελληνικά: "H Λυσσασμένη Γάτα".
Έχει ανεβεί σε πολύ σπουδαίες θετρικές παραστάσεις, αλλά την ηρωίδα, την Maggie, σημάδεψε με την ερμηνεία της στον κινηματογράφο η πανέμορφη Elizabeth Taylor, στην ταινία του 1958, σκηνοθετημένη από τον Richard Brooks, ο οποίος αντικατέστησε τον George Cukor, που ήταν η αρχική επιλογή των studios για τη σκηνοθεσία.

Με τον ίδιο τρόπο, τον κεντρικό ήρωα Stanley Kowalski του θεατρικού έργου A streetcar Νamed Desire, που έγινε ταινία υπό τη σκηνοθετική μπαγκέττα του Elias Kazan το 1951 και αποδόθηκε στα ελληνικά "Λεωφορείον ο Πόθος", σημάδεψε με την δική του μοναδική, τρυφερή και συνάμα ανάλγητη περσόνα ο στοιχειώσας τα όνειρα των απανταχού γυναικών της εποχής Marlon Brando.
Ο Stanley Kowalski ασκεί έναν ζωώδη μαγνητισμό στην εύθραυστη και παρηκμασμένη Blanche. Η σχέση είναι κάτι παραπάνω από καταδικασμένη. Πάλι αδιέξοδα, πάλι deadend.
Το προσφιλές θέμα του Tennessee Williams.

O Tennessee Williams, (1911-1983) του οποίου το πλήρες όνομα είναι Thomas Lanier Williams, είναι ένας από τους σημαντικότερους θεατρικούς συγγραφείς της Αμερικανικής Mεταπολεμικής Λογοτεχνίας (Post War Αmerican Literature). Έχει τιμηθεί δύο φορές με το βραβείο Pulitzer δραματικού συγγραφέα για τα έργα του Α Streetcar Named Desire το 1948 και Cat On A Hot Tin Roof το 1955.

Lucy 2006

Παραπέτασμα

Ή αλλιώς Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟΥ !

Η Ερωμένη Του Σκότους

Καθώς οι όφεις έρπουν
με ακρίβεια επαγωγικής
φυσικής αρμονίας
διαταράσσοντας το κυκλοτερές
του βυθομετρικού οργάνου
των σιωπών
η ερωμένη του σκότους
αναδύεται
εκ των βυθών
των άοσμων μεταπτώσεων
για να εμπέσει εκ νέου
στην ατέρμονη δίνη
της αοράτου αιχμαλωσίας
των υποτελών της.

Lucy 2006

Now playing Wicked Games

by Chris Isaak

for a summer mood

Πανσέληνος

Η Πανσέληνος του Αυγούστου
Μπλε-Ασημένια αργοσαλεύει
βιγλίζει από ψηλά,
βουτάει και βυθίζεται
και αρμενίζει
στα κατασκότεινα

νερά του Αιγαίου
και τους χαρίζει αέρινα
και απαλα μια στάλα
από τη λάμψη της

την φευγαλέα.
Σε μια ασημοσκόρπιστη
ασημογέννητη αχτίδα
αναριχιέμαι απόψε.
Στα σκοτεινά τα βάθη
τα τρικυμισμένα
καταδύομαι,
στα υγρά παλάτια
του αγριεμένου Ποσειδώνα.
Μπλέκονται τα ξέπλεκα μαλλιά μου
στις πλατινόκοπες τις τρίαινες
του υδάτινου θεού.
Τρίτωνας και νηρηίδες
γύρο μου στήνουν χορό πλανευτικό
με άηχες μελωδίες του βυθού.
Σε άρπες φιλντισένιες
τ' ακροδάχτυλά θροΐζουν

και σε πελώριο κοχύλι

μ' εγκλωβίζουν.
Μαργαριτάρια βαθυμπλέ κυλούν
στα μάγουλα και στα όνειρά μου.
Σε χίλιες δυό σταγόνες διάθλασης
διάφανης και γαλάζιας σκορπούν
σιωπή αντηχώντας
κυματιστή και μεταξένια.
Ιππόκαμποι σε δίχτυα,
κοράλλια πορφυρά,
γίνονται η νέα φορεσιά μου.
Φύκια μαβιά και πρασινόχροα
με παγιδεύουν
σε μυστικά σαν χέλια μονοπάτια,
τραβώντας με γλυκά, λικνιστικά,
σε βυθισμένες πολιτείες,
σε απροσπέλαστους
θαμμένους θησαυρούς,
σε χαμένες και πανώριες
Ατλαντίδες.

Εκεί στ' ανεξερεύνητα τα βάθη

πλάσμα ουράνιο θεϊκό,

τα χέρια σου στη μέση μου τυλίγεις

και στα παλάτια σου γλυκά

με παρασέρνεις.

Μεσ' τα φιλιά σου

τα γλυκόπιοτα

με το νερό της λήθης σου

σαν σε άλλο νησί των λωτοφάγων

αφήνω πίσω παρελθόν

και θλίψη

και ντύνομαι το ένδυμα σου

το χρυσοποίκιλτο

με τ' άστρα

που ξερρίζωσες για μένα.

Είναι γλυκειά η λησμονιά σου

μεσ' τα νερά του φεγγαριού

είναι πλάνη θανατερή

η Ποσειδώνεια τρίαινά σου.

Υπνωτισμένη από χέλια

ηλεκτροφόρα

και μέδουσες ηδονικές

βυθίζομαι σε πελαγίσιο ύπνο

μέσα στα χέρια σου

τα υγρά ερέβη

μέσα στα βλέφαρα

τ' ανήλιαγα σου σπήλαια

και μεσ' τα όνειρα

κάθε ρανίδα πόθου

μού στραγγίζεις

κάθε ίνα στα σκοτάδια βυθισμένη

μού μεθάς.

20/8/2005 © Lucy

(μεταφορά από το path blog μου)

ΕΞΟΔΟΣ

Εικόνες διαλειπτικές στο μυαλό μου
παραστάσεις αδιέξοδου
με φωτεινή ταμπέλλα

Nα αναβοσβήνει: ΕΞΟΔΟΣ
Κυματιστή φωνή φτάνει στ’ αυτιά μου
Κομμάτια διαδοχικού διαμελισμού
Σκόρπια στα σκαλιά
Σταλαματιές αίμα αχνιστό
Αντανακλά η ματιά σου.
Σε φοβάμαι.
Στόχω πει ποτέ;
Σε φοβάμαι καθώς το καρφί
Σού τρυπάει το κρανίο.
Στον υπόγειο πάντα μαζί.
Ρολόι που μας ξεγελούσε
Λαχεία, φυλλάδες, προκηρύξεις
Και μυρωδιά
Από ζωντανή πτωματίλα.
Μακριά από 'δω, κάπου
Υπάρχει η πεδιάδα
Μακριά από 'δω, κάπου
Δεν υπάρχει τίποτα πια.
Περιστρεφόμενη σκάλα
Κι ύστερα
Παραδεισιακό βασανιστήριο
Ο μακρύς διάδρομος
Κι απ’ το απέναντι παράθυρο
Το βιολί
Και κάπου εκεί κοντά
Αναμαλλιασμένες ελπίδες
Να αιμορραγούν
Ανάμεσα στους γιωταχίδες
Και τους μπάτσους.
Το δωμάτιο πρώην κουζίνα
Το δωμάτιο πρώην παράδεισος
Το δωμάτιο μια σφαίρα στο τίποτα
Μεσοτοιχία με τα’ όνειρο.
Το Δωμάτιο.
Σπασμένο τζάμι να μπαίνει η βροχή
Και οι φωνές από το σύλλογο.
Δωμάτιο με αλυσίδες στη ματιά σου.
Τα χέρια ενωμένα να κομματιάζουν
Το ψεύτικο τοπίο
Να στήνουν βουνοκορφές στο τσιμέντο
Να φυτεύουν φτέρες στους τοίχους.
Μπαλώματα πορνό και εικόνες
Χαοτικές διαστάσεις
Στον άκαρπο καιρό.
Δοσμένες ανάστασες
Κάθε μεσάνυχτα
Κάτω απ’ το παράθυρο παρουσίες
Που παθιασμένα ορμάνε να ζήσουν.
Κι εμείς εκεί, παρουσίες που ορμάνε
Να τα βάλλουν με τον τρύπιο ουρανό.
Τροπάρι κουρελιασμένο στην πλατεία
Με τα χέρια σου
Να γυρεύουν τη φωτιά
Σ’ ατέλειωτους δρόμους χαμένος
Τσουχτερό κρύο κι ημίπαλτα οι δυό μας
Θαμμένοι κι αναστημένοι
Σε πυροδοτημένη μπόμπα.
Στο τέλος του δρόμου: ΕΞΟΔΟΣ
Αναβοσβήνει και σ’ έχει ξεγελάσει
Γωνιακό βιβλιοπωλείο
Να χώνεσαι μέσα στο κρανίο μου
Και άδειο πεζοδρόμιο,
Βράδυ ώρα δώδεκα μόνος
Χωρίς εμένα και δέκα βήματα πιο ‘κει
Περιπολεί ο μπάτσος
Εξάρχεια. Λέξη που μ’ ανασταίνει
Εξάρχεια. Μνήμες που με καρφώνουν
ίσια στη καρδιά.
Εξάρχεια. Τώρα χωρίς εσένα.

© Lucy 2004

Still playing The Mercy Seat

by Nick Cave

The Bear

How come

When someone

Is beating one's drums

The ugly big bear

Is dancing... ! ?

It Always will...

Angel

Talk To Me Dirty



But Treat Me
Like An Angel
Fallen Right Into
Your Heart



Lucy 2006

Now Playing

The Mercy Seat

by Nick Cave

Ballistic

Don't Go Ballistic..



Go Surrealistic...!

Now playing

Second Floor

By the Creatures

(ex Siouxsie and the Banshees)

Διάθλαση

Ακρωτηριασμένες ιαχές
Πλήθους αλαλάζοντος
Διαγράφουν ελλειπτικές τροχιές
Ρίχνοντας εκτυφλωτικούς
Προβολείς από νέον
Στους αλώβητους βολβούς
Της διάστικτης ματιάς μου.
Κλείνω τα βλέφαρα
Κύκλοι γαλάζιοι
Αέναοι, ανεπανόρθωτοι
Διαστέλλονται εντός μου.
Απλώνω το χέρι
Ο νέος κούρος
Της αλαβάστρινης φωτεινότητας
Αποκαλύπτει την προτομή
Της χαοτικής ηρεμίας.
Σε νερά λιμνάζοντα
Καθρεφτίζεται
Η περιρρέουσα ενατένιση
Του οράματος.
Σε διαθλάσεις
Κομματιασμένης ανταύγειας
Σκορπίζεται
Σε χιλιάδες
Αιμάσσουσες
Σταγόνες
Η σιωπή μου.

18 Οκτώβρη 2005

© Lucy

Riders-Rapture Playing here

Now Playing No Woman No Cry by The Fugees

When I Have Fears...

«When I have fears that I may cease to be»
by John Keats

WHEN I have fears that I may cease to be
Before my pen has glean’d my teeming brain,
Before high piled books, in charact’ry,
Hold like rich garners the full-ripen’d grain;
When I behold, upon the night’s starr’d face,
Huge cloudy symbols of a high romance,
And think that I may never live to trace
Their shadows, with the magic hand of chance;
And when I feel, fair creature of an hour!
That I shall never look upon thee more,
Never have relish in the faery power
Of unreflecting love!—then on the shore
Of the wide world I stand alone, and think
Till Love and Fame to nothingness do sink.


Όταν φοβάμαι, πως ίσως πάψω να υπάρχω.

Όταν φοβάμαι, πως ίσως πάψω να υπάρχω,
πριν η πένα μου προλάβει να ρουφήξει
το γεμάτο εμβρίθεια μυαλό μου,
πριν οι σωροί από βιβλία με όλα τα πρόσωπα,
αγκαλιάσουν σαν πλούσιοι ποιητές
τους μεστωμένους καρπούς.
Όταν ατενίζω το πρόσωπο της νύχτας,
το γεμάτο άστρα, τεράστια νεφελώδη σύμβολα
μιας μεγάλης αγάπης, και σκέφτομαι,
ότι ίσως να μη ζήσω να αναζητήσω τις σκιές τους
με το μαγικό χέρι της τύχης.
Και όταν αισθάνομαι, όμορφο, εφήμερο πλάσμα,
ότι ποτέ πια δεν θα ρίξω τη ματιά μου πάνω σου,
ότι ποτέ δεν θα έχω ούτε μια στάλα
από τη δύναμη της ανιδιοτελούς αγάπης! –
τότε στην ακτή του απέραντου κόσμου,
μόνος στέκομαι και συλλογιέμαι,
έως ότου η αγάπη και η δόξα
βυθιστούν στην ανυπαρξία.

(μετάφραση-απόδοση Lucy 2005).

Life Of Brian

MONTY PYTHON'S
Life Of Brian

ROMANES EUNT DOMUS

[scary music]

CENTURION:
What's this, then? 'Romanes Eunt Domus'?
'People called Romanes they go the house'?
BRIAN:
It-- it says, 'Romans, go home'.
CENTURION:
No, it doesn't. What's Latin for 'Roman'? Come on!
BRIAN:
Aah!
CENTURION:
Come on!
BRIAN:
'R-- Romanus'?
CENTURION:
Goes like...?
BRIAN:
'Annus'
CENTURION:
Vocative plural of 'annus' is...?
BRIAN:
Eh. 'Anni'?
CENTURION:
'Romani'. 'Eunt'? What is 'eunt'?
BRIAN:
'Go'. Let--
CENTURION:
Conjugate the verb 'to go'.
BRIAN:
Uh. 'Ire'. Uh, 'eo'. 'Is'. 'It'. 'Imus'. 'Itis'. 'Eunt'.
CENTURION:
So 'eunt' is...?

BRIAN:
Ah, huh, third person plural, uh, present indicative. Uh, 'they go'.
CENTURION:
But 'Romans, go home' is an order, so you must use the...?
BRIAN:
The... imperative!
CENTURION:
Which is...?
BRIAN:
Umm! Oh. Oh. Um, 'i'. 'I'!
CENTURION:
How many Romans?
BRIAN:
Ah! 'I'-- Plural. Plural. 'Ite'. 'Ite'.
CENTURION:
'Ite'.
BRIAN:
Ah. Eh.
CENTURION:
'Domus'?
BRIAN: Eh.
CENTURION:
Nominative?
BRIAN:
Oh.
CENTURION:
'Go home'? This is motion towards. Isn't it, boy?
BRIAN:
Ah. Ah, dative, sir! Ahh! No, not dative! Not the dative, sir! No! Ah!
Oh, the... accusative! Accusative! Ah! 'Domum', sir! 'Ad domum'!
Ah! Oooh! Ah!
CENTURION:
Except that 'domus' takes the...?

BRIAN:
The locative, sir!
CENTURION:
Which is...?!
BRIAN:
'Domum'.
CENTURION:
'Domum'.
BRIAN:
Aaah! Ah.
CENTURION:
'Um'. Understand?
BRIAN:
Yes, sir.
CENTURION:
Now, write it out a hundred times.
BRIAN:
Yes, sir. Thank you, sir. Hail Caesar, sir.
CENTURION:
Hail Caesar. If it's not done by sunrise, I'll cut your balls off.
BRIAN:
Oh, thank you, sir. Thank you, sir.
Hail Caesar and everything, sir! Oh. Mmm!
Finished!
ROMAN SOLDIER STIG:
Right. Now don't do it again.

[CENTURIONS chase BRIAN]
MAN:
Hey! Bloody Romans.

More Photos here

Καρδιά Αγγινάρα...Fuck Off

I need NO MORE guys

με καρδιά αγγινάρα!

You, Just FUCK OFF..!!

Still Playing Massive Attack : Live With Me

Fresh Flesh Vibes

Εκείνη τη βραδιά η περιρρέουσα ατμόσφαιρα ήταν τόσο έντονη, τόσο πηχτή,
που καθόταν στα κεφάλια μας με δύναμη για να μας καθυποτάξει
κι εμείς αντιδρούσαμε απεγνωσμένα, προσπαθώντας να εκτοξευτούμε στο διάστημα και να τρυπήσουμε το κενό.
Εκείνη τη βραδιά, ένοιωσα για πρώτη φορά την γλυκειά ηδονή
του να είμαι συν-συνωμότης σε κάποιο φοβερό και απόκρυφο μυστικό.

Κι όλα αυτά χωρίς προηγούμενες διαδικασίες, έτσι, να γεννιούνται από το πουθενά και να καταλήγουν στο μηδέν.

Εκείνη τη βραδιά είμαστε όλοι πολύ ευτυχισμένοι, με μια βαριά και απειλητική ευτυχία.
Με μια ευτυχία που γύρευε ανταλλάγματα και μετά έλιωνε και διαλυόταν σαν να μην είχε υπάρξει ποτέ.

Πώς γίνεται ξαφνικά σε ένα χώρο γεμάτο κόσμο να εξαφανίζονται όλοι κι εγώ να νοιώθω πως υπήρχα μόνο για δυο μάτια, που με κάρφωναν με μια αλλόκοτη προσμονή, πρωτόγνωρη, που με φόβιζε αλλά με συνέπαιρνε ταυτόχρονα, γιατί την δύναμή της δεν είχα ποτέ πριν αισθανθεί…
Χορέψαμε, εγώ κι ο Αντρέας, ώρες πολλές κάτω από βαριά decibelle, με τα vibes να μεταδίδονται σε κάθε ίνα των κορμιών μας…

Ιδρωμένοι και εκτός εαυτού, σαν να συμμετείχαμε σε κάποια μυστικιστική τελετή…παρασύραμε ο ένας τον άλλον και τους δυο μάς παρέσυρε το διαπεραστικό βλέμμα του Μ.

Με ένα υπομειδίαμα να απλώνει άγνωστες φωτοσκιάσεις στο πρόσωπο του Μ., κλείναμε τα μάτια και αφηνόμαστε να ταυτιστούμε με τους ρυθμούς από τα percussions και τα strings, ακουμπώντας σφαίρες απόλυτης φυγής.

Τα κορμιά μας ήταν σαν τα κύματα της θάλασσας, κλυδωνιζόμαστε και στροβιλιζόμαστε και μόνο νοιώθαμε, το μυαλό είχε αδειάσει, τα ένστικτα ήταν πιο ζωντανά από ποτέ...

Τα ζούσα όλα αυτά, υπήρχαν αυτά τα vibes στην ατμόσφαιρα,
ή μήπως τα δημιουργούσε η καλπάζουσα φαντασία μου;

Εκείνη τη νύχτα ο Μ. δεν πήρε τα μάτια του από πάνω μου ούτε λεπτό.

Τα decibelle γίνονταν όλο και πιο βαρειά κι εμείς χτυπιόμαστε όλο και πιο άγρια,
τα δίναμε όλα, ο Αντρέας για μένα κι εγώ για τον Μ.

Συνεχίζεται…

© Λούσυ 2006

Now Playing:

Massive Attack - Live With Me

Fresh Flesh

Η φρέσκια σάρκα μπορεί να σε τρελάνει.

Αυτό μού είπε ένας φίλος του πατέρα μου 6 καλοκαίρια πριν.

Είμαστε σε διακοπές στο Πλωμάρι της Λέσβου, δύο οικογένειες, εμείς, δηλαδή εγώ και οι γονείς μου και ο καλύτερος φίλος του πατέρα μου με την δική του οικογένεια, δηλαδή την γυναίκα και τον γιό του.
Μέναμε στην παραλία του Άγιου Ισίδωρου, σε ξεχωριστά διαμερίσματα, αλλά ήμαστε σχεδόν όλη μέρα μαζί!
Εδικά εγώ με τον Αντρέα, που σπούδαζε ιατρική τρίτο έτος τότε, κάναμε ατέλειωτες βόλτες και νοικιάζαμε μηχανάκι αφήνοντας τους «γέρους» πίσω, για να εξερευνήσουμε το νησί και να γνωρίσουμε και άλλες παραλίες.
Οι γονείς γκρίνιαζαν μερικές φορές, αλλά στο τέλος χαμογελούσαν με κατανόηση κι έλεγαν απλά «να προσέχετε, μη τρέχετε με το μηχανάκι…» κι εμείς σκάγαμε (σκούσαμε που λένε και οι Πλωμαρίτες!) στα γέλια, γιατί φανταζόμαστε ότι αυτοί θα έκαναν σενάρια με το μυαλό τους για μάς τους δυο!
Εμείς όμως είμαστε απλά φιλαράκια και κάναμε μαζί πολύ πλάκα!
Εντάξει, ίσως όχι και τόσο απλά φιλαράκια, υπέβοσκε κάποια ερωτική φιλία, γιατί όπως μού είπε και ο Αντρέας κάποια στιγμή, φιλία ανάμεσα σε άντρα και γυναίκα δεν υπάρχει!
Έτσι περνούσαν οι μέρες των διακοπών, ξέγνοιαστες με πολύ γέλιο, βουτιές, και ελαφρά κραιπάλη για μας τους δύο τα βράδια. Δηλαδή με clubbing και χορό μέχρι τελικής πτώσης! Για μένα το καλύτερο μέρος του εικοσιτετραώρου, καθότι είμαι και νυχτερινός τύπος…

Ένα βράδυ, με αεράκι αιγαιοπελαγίσιο, (στο Αιγαίο και δη το ανατολικό σχεδόν πάντα φυσάει, αλλά ευχάριστα), που δρόσιζε το ηλιοκαμένο δέρμα μας, ειδικά το δικό μου αφού είχα ξεροψηθεί σαν τηγανίτα, συναντηθήκαμε όλοι μαζί σε ταβέρνα της περιοχής για να φάμε και να πιούνε οι γονείς τα ουζάκια τους.
Εγώ με τον Αντρέα πίναμε μια μπύρα στα δύο, γιατί μετά θα ακολουθούσε ποτό στο club.
Αφού τελειώσαμε το φαΐ και χαβαλέψαμε λίγο με αστεία και ανέκδοτα, εμείς αρχίσαμε να σηκωνόμαστε για να την κάνουμε σιγά-σιγά για τα δικά μας…
Οι γονείς δεν πήγαιναν ποτέ νωρίς για ύπνο. Άραζαν σε καθιστικό μπαράκι με lounge music για ποτό ή παγωτό ή κάτι σχετικό…
Οι μαμάδες, όπως πάντα, άρχισαν: «Μην ξημερωθείτε πάλι, μην πιείτε, Αντρέα να την προσέχεις» κλπ…
Εκείνη τη στιγμή ο κ. Μ. ο πατέρας του Αντρέα, εκτοξεύει την ατάκα:
«Δεν πάμε κι εμείς στο club μια φορά ρε παιδιά (sic), να θυμηθούμε τα νιάτα μας;»
Γέλια και ειρωνείες από τους υπόλοιπους:
«Μα τι λες τώρα, θες το πρωί να σε τρέχουμε;»
«Α, πα πα , εκεί γίνεται το σώσαι από θόρυβο» και να τα γελάκια από τις μαμάδες και οι χαριεντισμοί,
«έλα μωρέ Μ., δεν είναι για μας αυτά τώρα πια!» κι άλλα χαριτωμένα...
Ο κ. Μ. όμως απτόητος. Έρχεται κοντά μας.
«Μόλις τους στείλω για ύπνο θα έρθω να σας βρω. Με θέλετε;»
Ο Αντρέας πέταξε από τη χαρά του.
«Μα τι λές βρε πατέρα, άκου αν σε θέλουμε! Μάνα απόψε θα κυκλοφορήσω τον πατέρα, θα στον γυρίσω το πρωί !»
«Τι λές κι εσύ Λουκία; Με θέλεις μαζί σας; Δεν σε πειράζει να έρθω, ε;»
«Μα τι λέτε τώρα…! Και βέβαια να έρθετε!»

Η αλήθεια είναι, ότι ο κ. Μ. ήταν ένας ευθυτενής γοητευτικός άντρας, πετυχημένος δικηγόρος και ιδιαίτερα έξυπνος και καλλιεργημένος!
Και η γυναίκα του όμως, όμορφη και αριστοκρατική!

Συνεχίζεται…

© Λούσυ 2006

Los Olvidados

Όταν στις 28/4/2006 έκανα αυτό το post,
το σχετικό με την ταινία του Luis Bunuel "Los Olvidados", δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο ανατριχιαστικά, συγκλονιστικά επίκαιρος θα ήταν ο μεγάλος αυτός καλλιτέχνης και δημιουργός για την κοινωνία του 2006.
Μέσα σε ένα κινηματογραφικό δίωρο ξετυλίγει στο Celluloid, όσα δεν μπορούν να εκφέρουν σε δεκάδες μελέτες κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι, διδάκτορες και πανεπιστήμονες.
Μιλάει απροκάλυπτα, χρησιμοποιώντας ρεαλιστικά και σουρρεαλιστικά πλάνα για το κοινωνικό σώμα που έχει ήδη άρχίσει να αποσυντίθεται και για τις ευθύνες όλων μας ανεξαιρέτως.
Μιλάει για το:
Κοινωνικό σώμα που σήπεται μέσα στην μακαριότητα και την αδιαφορία για όλα όσα διαδραματίζονται δίπλα του, στις φτωχογειτονιές, στους δρόμους, στα σοκκάκια.
Κοινωνικό σώμα που έχει αποχαυνωθεί από την κοινωνία του θεάματος μέσα στην οποίαν αφήνεται να βυθιστεί καθημερινά.
Κοινωνικό σώμα που αρέσκεται στην αυτοδικαίωσή του μέσα από πλασματικούς καταναλωτικούς παραδείσους.
Αυτό το κοινωνικό σώμα ευνοεί, είναι υπέυθυνο και υποθάλπει τις άγριες κοινωνικές διακρίσεις και την παιδική παραβατικότητα (εύσχημος όρος για να μη χαρακτηριστεί εγκληματικότητα), με την ίδια ευκολία, με την οποίαν ξεστομίζει καθημερινά τις εκφράσεις του ωχαδερφισμού και του "δε βεριέσαι".

Μέσα σε μερικά συγκλονιστικά πλάνα μιλάει για την έλλειψη στοργής και την αδιαφορία της μάνας, που με τη σειρά της είναι θύμα της ανελέητης φτώχειας που μαστίζει μεγάλα πλήθη της δυτικής κοινωνίας της αφθονίας.
Αυτή η κοινωνία της αφθονίας εγείρει άγρια ένστικτα σε άτομα που στερούνται των βασικών αγαθών χωρίς να κατανοούν το γιατί, είδικά όταν είναι παιδιά.
Θέλουν να αποκτήσουν αυτά που τους λέιπουν χρησιμοποιώντας το μόνο μέσον που έχουν διδαχθεί καλά. Την Βία.
Έχοντας γνωρίσει μόνο το βίαιο και στερητικό πρόσωπο της ζωής, θα απαντήσουν χρησιμοποιώντας τα ίδια εργαλεία.

Σε σχόλιο που έκανα στο post μου σχετικά με την ταινία The Basketball Diaries, έκανα λόγο για τους Bullies, που δρουν στα σχολεία των δυτικών κοινωνιών εδώ και πολλά χρόνια.
Λειτουργούν με τη λογική της βίαιης εξουσίας, που κάποιοι έχουν ήδη εξασκήσει επάνω τους.
Όσο πιο γνώριμο τούς είναι το κομμάτι εκείνο της πραγματικότητας που τούς πληγώνει, τόσο περισσότερο έχουν ανάγκη να το διοχετεύσουν με την μορφή σωματικού και ψυχικού εκβιασμού σε άτομα πιό αδύναμα από τους ίδιους.

Το φαινόμενο των bullies συναντάται όχι μόνο σε υποβαθμισμένες περιοχές και σε περιθωριόποιημένα τμήματα της κοινωνίας, αλλά και σε εύπορες περιοχές και σχολεία "περιωπής".
Παρ' όλα αυτά, και σε αυτήν την περίπτωση για έλειψη θα κάνουμε λόγο, μόνο που η έλλειψη εδώ διαφοροποιείται, συνίσταται σε άλλου είδους στερήσεις, αυτές της αδιαφορίας και της κατάχρησης εξουσίας του γονέα, ο οποίος φέρνει στον κόσμο μια ανθρώπινη ζωή χωρίς πλήρη συναίσθηση του ρόλου του!

Παραθέτω το σχόλιο:

"..ούτε κατά διάνοιαν κι εγώ θα ήμουν ποτέ υπέρ του να απαγορευτούν βιβλία ή ταινίες, γιατί όπως πολύ σωστά το έθεσες τα παιδιά έχουν πλέον πρόσβαση σε videogames και στο net, άλλωστε οι προσλαμβάνουσές τους έχουν κατά πολύ διαφοροποιηθεί από αυτές προηγούμενων γενεών.
Κατά τη γνώμη μου η λέξη κλειδί σε όλο αυτό είναι ΓΟΝΕΙΣ και κατ' επέκταση ΣΥΣΤΗΜΑ.
Όχι το σύστημα με κάποια μεταφυσική έννοια, αλλά ουσιαστική και διαρκής παιδεία, των γονέων πρωτίστως και κατόπιν των ανηλίκων από τους ήδη έχοντας αξίες και σταθερές.
Δυστυχώς είναι στατιστικά διαπιστωμένο, ότι οι περισσότεροι γονείς κάνουν παιδιά στην τύχη ή απλά υπακούοντας στο χοντρό άλλοθι που λέγεται βιολογικό ρολόι, ας καγχάσω (!!!), έχοντας πλήρη άγνοια του ρόλου τους. Ακόμα χειρότερα, ζουν στα μαύρα σκοτάδια σχετικά με το τι ακριβώς σημαίνει να φέρνεις στον κόσμο ένα παιδί.
Κι εδώ πάλι έρχεται το σύστημα, σαν πολιτική δυναμική, που εξωθεί τους ανθρώπους να εξελίσσουν σταδιακά τα πιο κανιβαλλιστικά τους ένστικτα και τις πιο λανθάνουσες σκοτεινές διανοητικές καταστάσεις.
Το συμπέρασμα είναι ότι οι δυτικές κοινωνίες ευνοούν και υποβάλλουν την ανθρωποφαγική διάσταση στις πολύ μικρότερες πλέον ηλικίες.
Ήδη και στην Ελλάδα δρουν εδώ και κάποια χρόνια συμμορίες ανηλίκων, που επιδιδονται σε μικροκλοπές αλλά και σε χουλιγκανισμούς, ξυλοδαρμούς ακόμα και τραυματισμούς "αντιπάλων" ομάδων.
Το φαινόμενο των bullies στα σχολεία, άλλωστε δεν είναι κάτι νέο.
Η κοινωνία της αφθονίας έχει κάνει το θαύμα της!"
Λούσυ 2006

Αιμάσσον

Εναλλασσόμενα

τεμνόμενα επίπεδα

από σκοτάδι και φως,

προαναγγέλλουν

το επερχόμενο τέλος

του διαλογικού ρεμβασμού.

Πότε μεταλλάχτηκαν οι λέξεις

σε γλυκόπιοτο βάλσαμο

και τρυφερό δηλητήριο,

πότε απιθώθηκε απαλή θωπεία

με βίαιο λάκτισμα;

Πότε το αιμάσσον τοπίο

εγκαταστάθηκε

στην ανυπαρξία της μνήμης;

Γλυκό αγκάθι είναι αυτό,

όχι από ρόδο λυρισμού,

μα από χέρι δοσμένο

σε άνυδρης πεδιάδας

το χορτάριασμα,

σε θάλασσας αντιφεγγίζουσας

την πλάνη...

13 Nov 2005 © Lucy

The Basketball Diaries

Ταινία Αμερικανικής παραγωγής, 1995,
του σκηνοθέτη Scott Kalvert, με πρωταγωνιστή τον Leonardo Dicaprio.

Πρόκειται για μια ταινία σχετική με τις ανησυχίες και τα προβλήματα της εφηβείας,
βασισμένη στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του Jim Carroll "The Basketaball Diaries".

Η ταινία παρ' ότι αφηγείται τα βιώματα και τις ανησυχίες ενός έφηβου με ταλέντο στο basketball,
υπήρξε σημείο αναφοράς και έμπνευση για εγκληματική ενέργεια σε σχολείο των Η.Π.Α.

Το 1998, αφού οι δύο ανήλικοι εισέβαλαν σε σχολείο, στο Jonesborough του Arkansas, και μακέλεψαν τόσες ανθρώπινες υπάρξεις, (μαθητές-καθηγητές), όταν προσήχθησαν στον εισαγγελέα, υποστήριξαν, πως δεν έφταιγαν, απλά αντέγραψαν τις πράξεις του ήρωά τους Leo, όπως ακριβώς τις είχαν δει στην ταινία «The Basketball Diaries».

Έχω δει την ταινία και πράγματι υπάρχει σχετική σκηνή, όπου ο έφηβος ήρωας κάποια στιγμή φαντάζεται, ότι λύνει τα προβλήματά του, «καθαρίζοντας» μερικούς από το περιβάλλον του σχολείου, μαθητές και καθηγητές.
Απλά, όμως το φαντάζεται, η φαντασία λειτουργεί γι'αυτόν σαν εκτόνωση και λύτρωση,
από την φοβερή καταπίεση που υφίσταται.
Όμως η σκηνή, παρ’ όλο που βρίσκεται ξακάθαρα στην φαντασία του ήρωα, θα μπορούσε να λειτουργήσει καταλυτικά στον ευαίσθητο ψυχισμό, ενός ανηλίκου, όπως και τελικά λειτούργησε.


Κι αυτό γιατί, ο πρωταγωνιστής (Dicaprio), παρουσιάζεται εξαιρετικά ελκυστικός, ντυμένος στα μαύρα δερμάτινα, να κινείται σε slow motion, ο φακός να εστιάζει στο όμορφο, είναι αλήθεια, πρόσωπό του, και γενικά να δίνει την εικόνα ενός άγγελου της αποκάλυψης.
Ο κάθε νέος αμερικανός, αλλά και ο οποιοσδήποτε έφηβος θα μπορούσε και θα επιθυμούσε, ίσως, να ταυτιστεί με αυτήν την εικόνα.
Αν οι αρχές και οι αξίες του είναι κάπως ρευστές, όπως αυτές των δύο ανηλίκων, θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει ένας εν δυνάμει «εξολοθρευτής».

Οι δύο ανήλικοι Αμερικανοί, ομολόγησαν πως ετοίμαζαν αυτήν την πράξη για μεγάλο χρονικό διάστημα, και ήταν σίγουροι, πως κατόπιν θα γίνονταν ήρωες.
Ο δε Dicaprio, αναγκάστηκε να απολογηθεί, μετά από αυτό το συμβάν, για την συμμετοχή του και την ερμηνεία του σε αυτήν την ταινία.
Οι νεαροί καταδικάστηκαν σε ισόβια, και κλείστηκαν σε αναμορφωτήρio.

Η ταινία ELEPHANT του Gus Van Sant για την οποία τιμήθηκε με το Χρυσό Φοίνικα και το βραβείο σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ των Καννών το 2003, αναφέρεται στα ανατριχιαστικά γεγονότα του Λυκείου Columbine και στο μακελειό που προκάλεσαν 2 μαθητές μια μέρα, που φαινόταν να κυλά ειρηνικά, σαν όλες τις άλλες.


Ο Gus Van Sant θέλησε με αυτήν την ταινία να καταδείξει τα πραγματικά κίνητρα, πίσω από τις κατά τα φαινόμενα φυσιολογικές νεανικές ανησυχίες.
Κατά την διετία 1997-1999 τα Αμερικανικά σχολεία βρέθηκαν στο επίκεντρο οπλοχρησίας, πυροβολισμών και εν ψυχρώ εκτελέσεων από ανήλικους μαθητές, σε βάρος συμμαθητών και καθηγητών τους.

Πάνω σ' αυτό το μοτίβο κινείται και το documentary film του Michael Moore, ΒΟWLING FOR COLUMBINE, που προβλήθηκε στις ελληνικές αίθουσες με τον τίτλο "Ακήρυχτος Πόλεμος", και στο οποίο ξεσκεπάζει το στυγερό και ανατριχιαστικό πρόσωπο της άλογης οπλοχρησίας στις U.S.A.


O Bill Walton, πρώην παίκτης του basket και νυν αθλητικογράφος είπε:

"I actually did something other than watch NBA TV the other night. I took my bride, Lori, to the movies to see Michael Moore's "Bowling for Columbine." It's powerfully brilliant. Never forget that sacred cows make the best hamburger. Then driving away from Sacramento, I heard Moore interviewed on "60 Minutes" over the radio. I am often criticized for doing too much. But like every time I speak with coach Wooden, I realize, as I did last night, that I'm not doing nearly enough."

--Basketball Great, Bill Walton.

Η ταινία του Michael Moore βραβεύτηκε με Όσκαρ καλύτερου documentary film το 2002 και με το βραβείο κριτικών στο φεστιβάλ Καννών τον ίδιο χρόνο.

Όπως δείχνουν τα γεγονότα κι επειδή ο Πλανήτης Γη είναι ένα μικρό χωριό τελικά, η βία μεταξύ των ανηλίκων εξαπλώνεται ταχύτερα από όσο φανταζόμαστε.
Ας είμαστε σε ετοιμότητα σαν κοινωνία, να προλάβουμε παρόμοια φαινόμενα και να τα συρρικνώσσουμε στην κατηγορία των μεμονωμένων. (Το πώς είναι θέμα για άλλα, πολλά posts ).

Λούσυ 2006

Αλήτισσα

Αλώμαι σημαίνει Περιπλανώμαι
Ο Αλήτης και η Αλήτισσα είναι
Ο Περιπλανώμενος και

Η Περιπλανώμενη.

Αλήτισσα μέρα
Αλήτισσα καρδιά
Αλήτης ρυθμός
Αλήτης λυγμός
Αλήτισσα νύχτα
Αλήτισσα προσδοκία
Αλήτης άγγελος
Αλήτης διάβολος
Αλήτισσα μούσα
Αλήτισσα ιστορία
Αλήτισσα παρωδία
Αλήτης εξόριστος
Αλήτης φυλακισμένος
Αλήτης ελεύθερος
Αλήτης στα όνειρα
Αλήτης στο βίωμα
Αλήτισσα ερωμένη
Αλήτισσα ειμαρμένη
Αλήτης ποιητής
Αλήτης παρατηρητής

Αλήτης στίχος

Αλήτης ήχος

Αλήτης Εσύ
Αλήτισσα Εγώ

Δύο Αλήτες
Του Τυχαίου
Και
Του Χρόνου.

Lucy 2006

Στοχοποίηση

Γλωσσοπλάστης ο λαλίστατος (;) κ. Βουλγαράκης !

Πέραν της συμπάθειας στο πρόσωπό του για το συμβάν που θα στοίχιζε τη ζωή του και την ακεραιότητα της οικογένειάς του, όπως μας βεβαιώνουν τα media, δεν μπορώ να μη χαμογελάσω με την εμβρίθεια του πνεύματός του μια τέτοια δύσκολη στιγμή!
Λίγο ως πολύ τα έβαλε με τους δημοσιογράφους, που τον στοχοποίησαν!
Λέει λοιπόν: Μη με αναφέρετε, μη με κριτικάρετε, μη τζιζ καίει ( ! ! ) κάνετε αποκαλύψεις σχετικά με το σκάνδαλο των Πακιστανών, γιατί με στοχοποιείτε!
Από τώρα και στο εξής, το ακούτε media ( ; ; ) σας βάζουμε φίμωτρο, γιατί κινδυνεύει σύμπασα η κυβέρνηση μη σού πω και η αντιπολίτευση να στοχοποιηθεί.

Η κυβέρνηση, που έχει σπάσει ρεκόρ παραιτήσεων μέχρι στιγμής (δεν ειν’ κακό!) πρέπει να δείχνει πιο συχνά την πόρτα, όπως φαίνεται.
«Περάστε, από δω είναι η έξοδος, χαρήκαμε για την γνωριμία
και να μη μας ξανάρθετε»

Happiness

A Film About Pederasty

Shakespeare's Hamlet: " Something is (DEFINITELY) rotten in the state of Denmark ..."

Director: Todd Solondz
Producer: Ted Hope, Christine Vachon/Good Machine
Screenplay: Todd Solondz

Cast: Lara Flynn Boyle, Ben Gazzara, Jane Adams, Elizabeth Ashley, Dylan Baker

Janet Maslin called it "Subtly savage, evilly funny, " but for those not used to laughing at pederasty and desperate characters jacking off on screen, it could easily be the most electrifying American film to break out of Cannes winning an International Critics' prize. The movie was controversial even before it was distributed since Universal cancelled its release in deference to the concerns of higher-ups.

Todd Solondz, the director of Welcome to the Doll House, paints a broad, satiric portrait of contemporary suburbia and the psychological demons that haunt its inhabitants. While it is beautifully shot, compassionate, and unnervingly clear-eyed, it also makes you practically gag at times. Solondz describes his film as "a series of intertwining love stories, stories of connections missed and made between people, how people always struggle to make a connection, and to what degree they succeed or don't." Three middle-class New Jersey sisters all have their problems with their families and sex lives... problems that include pedophilia, obscene phone calling and murder.

Happiness explores the "demonic side of our nature," and cleverly gets you to see that no one is without it. In this sense, the film is act of understanding because it recognizes that horrifying behavior must come from some dark place in all of us. At all times he maintains a fine balance between heartbreak and humor. "You're often unsure," says Todd proudly, "whether to laugh or cry."

Tormented by his sickness, a father called Bill (who is also a therapist) has a heart-to-heart with his 11-year-old son about how he drugged and raped the boy's best friend. Solondz refuses to depict Bill as a monster, and he continues to impress us as a honest and caring father. The irony between Bill's powerful, honest relationship with his son and his monstrous pedophilia is calculated and contrived while managing to be powerful and moving. Solondz offers us the complicated duality of a man who hates the monster inside him while embracing the emotions such actions bring. Good people don't help us cultivate our compassion, so characters like Bill can help us understand ourselves better.

Happiness definitely pushes the boundaries of taste and convention, and as the director says, "it's not for everyone and it's not designed for everyone and I don't think I'll ever write anything that's designed to appeal to everyone." Todd says the film exposes the cruelty and capacity for cruelty which is the most difficult and painful thing for anyone to acknowledge. Happiness is a sad movie, but it challenges us to look within and accept the dark side that lurks there-- and to laugh at it... perhaps even with it.

interview with Todd Solondz by Nitrate critic Sean Axmaker, and the site here.