«When I have fears that I may cease to be»
by John Keats
WHEN I have fears that I may cease to be
Before my pen has glean’d my teeming brain,
Before high piled books, in charact’ry,
Hold like rich garners the full-ripen’d grain;
When I behold, upon the night’s starr’d face,
Huge cloudy symbols of a high romance,
And think that I may never live to trace
Their shadows, with the magic hand of chance;
And when I feel, fair creature of an hour!
That I shall never look upon thee more,
Never have relish in the faery power
Of unreflecting love!—then on the shore
Of the wide world I stand alone, and think
Till Love and Fame to nothingness do sink.
Όταν φοβάμαι, πως ίσως πάψω να υπάρχω.
Όταν φοβάμαι, πως ίσως πάψω να υπάρχω,
πριν η πένα μου προλάβει να ρουφήξει
το γεμάτο εμβρίθεια μυαλό μου,
πριν οι σωροί από βιβλία με όλα τα πρόσωπα,
αγκαλιάσουν σαν πλούσιοι ποιητές
τους μεστωμένους καρπούς.
Όταν ατενίζω το πρόσωπο της νύχτας,
το γεμάτο άστρα, τεράστια νεφελώδη σύμβολα
μιας μεγάλης αγάπης, και σκέφτομαι,
ότι ίσως να μη ζήσω να αναζητήσω τις σκιές τους
με το μαγικό χέρι της τύχης.
Και όταν αισθάνομαι, όμορφο, εφήμερο πλάσμα,
ότι ποτέ πια δεν θα ρίξω τη ματιά μου πάνω σου,
ότι ποτέ δεν θα έχω ούτε μια στάλα
από τη δύναμη της ανιδιοτελούς αγάπης! –
τότε στην ακτή του απέραντου κόσμου,
μόνος στέκομαι και συλλογιέμαι,
έως ότου η αγάπη και η δόξα
βυθιστούν στην ανυπαρξία.
(μετάφραση-απόδοση Lucy 2005).
16 comments:
Είμαι σαν το σφουγάρι που απορροφάει εκατό φορές πιο πολύ νερό από το βάρος του και...
Που να το στείψω;
This comment has been removed by a blog administrator.
To nothingness, my dear...
to nothingness...
Tο διάβασα καμιά δεκαριά φορές κι ακόμα έχω την εντύπωση ότι μου διαφεύγει. Εν τουτοις έχει μια μυστική γοητεία ιδίως με την μουσικότητα της Αγγλικής
Try not to be afraid of the dark my dear. Fears reside in our minds, like the dark clouds that bring the rain. Let the sunshine take them all away, let yourself deside which side of the moon you do prefer...
Thank so very much for the poem, kissez, M.
Καλησπέρα σας!
@χαρτοπόντικα,
ναι, it's much too challenging,
γιαυτό και με τράβηξε να το αποδώσω στα ελληνικά. Κάποια σημεία βέβαια, θα ήθελα να τα αποδώσω με ένα σωρό διαφορετικούς τρόπους, αλλά δεν με ικανοποιούσαν τόσο, ή χανόταν το νόημα.
Θα ήθελα και την άποψη του cyrusgeo.
:-)
@ Μαριαλένα μου, ευχαριστώ πολύ για το όμορφο σχόλιό σου!
Σίγουρα είμαι στη φωτεινή πλευρά της σελήνης, αλλά ενίοτε βυθίζομαι και στη σκοτεινή!
Πολλά φιλιά!
:-)
Όντως, είναι δύσκολο ποίημα -- ειδικά αν προσπαθήσει κανείς να του δώσει και μορφή, εκτός από περιεχόμενο (το οποίο είναι πολύ δύσκολο από μόνο του, αλλά μια χαρά σε βρίσκω...).
Τι λες, να το θεωρήσω υποψήφιο για τον διαγωνισμό; Ή βολεύεσαι και με κάτι άλλο της ίδιας περιόδου;
@ cyrusgeo, ευχαριστώ για το σχόλιο! Ναι, δύσκολο ποίημα, και έπρεπε να τού δώσω πιο ποιητική μορφή, αλλά το άφησα όπως το είχα διαμορφώσει πριν μήνες.
Ναι, βέβαια, να το θεωρήσεις!
Μάλιστα θα ήθελα πολύ να δω και την δική σου απόδοση σε κάποια σημεία!
Love your taste in art!
K.
"And think that I may never live to trace
Their shadows, with the magic hand of chance"
Αυτό σκεφτόμουν τις τελευταίες μέρες, πώς θα είναι άραγε ο κόσμος όταν πια θα έχω φύγει.
Θα συνεχίζει να υπάρχει; Δε νομίζω, μάλλον όλ' αυτά είναι δημιουργήματα του μυαλού μου και θα χαθούν μαζί μου, μέχρις ότου φανταστώ έναν άλλο κόσμο...
α και πες μας ποιος και ποιοού είναι αυτός ο ωραίος πίνακας
Ομορφο Lucy!
if only i could live forever...ρε γαμωτο...
Συγγνώμη αλλά επειδή περνάω από μια περίοδο παλιμπαιδισμού (που κρατάει 10 χρόνια τώρα) μπορώ να γίνω τελείως ανώριμος;
ΜΑΓΚΕΣ ΒΥΖΙΑΑΑΑΑΑΑ!
Καλημέρα σας!
@kostas,
καλωσόρισες και ευχαριστώ πολύ!
:-)
@markos,
πολύ ωραία σύλληψη...όλα είναι κατασκευάσματα του μυαλού μας.
Θα χαθούν όλα μαζί με μάς.
Όταν πάψω να υπάρχω όλα θα βυθιστούν στην ανυπαρξία...είναι εγωιστικό αλλά πολύ ανθρώπνο.
Ο ζωγράφος είναι ο William Adolphe Bouguereau.
:-)
@dr., ευχαριστώ πολύ!
:-)
@par-i-saktos,
ναι, ρε γμτ, κι εγώ θα τόθελα. Πώς νάταν άραγε?
:-)
@my man,
welcome! Don't worry! It's only words!
:-)
Post a Comment