Δαγκωματιά

Ήταν νύχτα, σκοτεινή. Το φεγγάρι ήταν στη χάση του. Μόνο άστρα, πάρα πολλά άστρα, κένταγαν το σκοτάδι.
Είχαμε φύγει από το club γύρο στις 3:30. ξεθεωμένοι, αλλά ζωντανοί. Με το αίμα να κοχλάζει και το μυαλό να τρέχει ιλιγγιωδώς στις επόμενες ώρες και να τις καταβροχθίζει, προτού καν τις βιώσει.
Φορούσα τα λευκά sneakers και το παντελόνι στο χρώμα της άμμου. Είμαστε οι δυό μας, άντεχες το ποτό, ο Αντρέας είχε ζαλιστεί και πήγε για ύπνο. «Θα σε συνοδεύσω εγώ», είπες.
Μικρή η απόσταση, αλλά βαδίζαμε αργά. Μιλούσαμε, δεν θυμάμαι τι λέγαμε. Απλά μιλούσαμε για να σπάμε το χρόνο, την αμηχανία και την ένταση.
Πλησιάζαμε, όταν ξαφνικά ρώτησες: «θες να περπατήσεις;» Όχι «θες να περπατήσουμε», αλλά «ΘΕΣ», ενικός. Σαν να μην υπήρχες εσύ, ή μάλλον σαν να είχες υποταχτεί σε μια αόρατη θέληση. Τη δική μου θέληση.
Δεν απάντησα, αλλά συνέχισα να βαδίζω πλάι σου, προσπερνώντας την πόρτα μου. Με μια υπολογισμένη κίνηση ήλθες στα δεξιά μου, άρχισες να κατευθύνεις την πορεία μας. Προς τη θάλασσα…
Φύσαγε ένας γλυκός νοτιάς, υγρός και ζεστός, το δέρμα κολλούσε, η θάλασσα έσκαγε απαλά στα πόδια μας με ανεπαίσθητους παφλασμούς.
Νυχτερινές ευωδιές και μια σιγαλιά που όλο και πύκνωνε καθώς απομακρυνόμαστε.

«Ας κάτσουμε», είπες. Είχες τόση σιγουριά, απέπνεες θέρμη και δύναμη.
Καθίσαμε στην ακρογιαλιά ο ένας δίπλα στον άλλον κι εγώ τα έβρισκα όλα απολύτως φυσικά…
Έβγαλες τσιγάρο. «Θα καπνίσεις;» ήξερες ότι δεν κάπνιζα, αλλά ήθελες να μοιραστούμε κάτι μαζί. Μού το άναψες, τράβηξες μια βαθειά ρουφηξιά και το έβαλες στα χείλη μου. Ήταν υγραμένο από τα δικά σου.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτήν την αίσθηση!
Καπνίζαμε σιωπηλά, μόνο η κάφτρα έλαμπε στο σκοτάδι και τσίριζε καθώς ρουφούσαμε το καπνό.
Γύρισες και με κοίταξες. «Απόψε λάμπουν τα σμαράγδια σου», είπες.
Ναι, έλαμπαν από τρελή αναμονή και από φόβο. Μετά από αρκετά λεπτά απόλυτης σιωπής είπες: «Batman καλεί batwoman». Βάλαμε τα γέλια, η αμηχανία και η έξαψη όμως φούντωναν.
Άρχισα να κρυώνω, δεν ξέρω αν ήταν από την υγρασία της νύχτας. Το στομάχι μου ήταν κόμπος.
«Άλλο ένα τσιγάρο και φεύγουμε», είπες.
«Εγώ δεν θέλω άλλο».
«Ε, τότε ούτε κι εγώ θα καπνίσω»
Ήλθες πιο κοντά μου. Έσκυψες και βύθισες το πρόσωπό σου στο λαιμό μου, εκεί στη λακκουβίτσα, παραμερίζοντας λίγο τα μαλλιά και αναστενάζοντας. Ήταν καυτή η ανάσα σου, μού έκαιγε το δέρμα και με αναστάτωνε. Δεν με φίλησες, δεν με αγκάλιασες καν.
Είπες εκείνη τη φράση, που δεν θα ξεχάσω ποτέ!
Έμεινες αρκετή ώρα εκεί, ακίνητος σχεδόν κι εγώ δεν ήξερα τι να κάνω.
Δεν ήξερα τι ήθελα να κάνω.
Μάλλον με τρόμαζε η ιδέα αυτών όλων, που περνούσαν από το μυαλό μου με αστραπιαία ταχύτητα.
Αλλά ο χρόνος είχε σταματήσει.
Πέρασα τα δάχτυλα μου μέσα από τα μαλλιά σου, ήταν νοτισμένα από την υγρασία και η αναπνοή σου ανέδινε μια γλυκύτητα από καπνό ανακατεμένο με αλκοόλ. Από τότε αυτή είναι για μένα η πιο διεγερτική μυρωδιά σε έναν άντρα! Ο συνδυασμός που μπορεί να με τρελάνει!
«Γιατί δεν με αγκαλιάζεις;» σε ρώτησα.
«Σε θέλω πάρα πολύ, για να σε αγκαλιάσω!»

Δεν κατάλαβα τίποτα, ήμουν μεσ’ τα ερωτηματικά.

Μετά από λίγη ώρα σηκώθηκες, με πήρες από το χέρι και με κράτησες για να σηκωθώ.
«Φεύγουμε, σε λίγο θα ξημερώσει».

Καθώς σηκωνόμουν, με τράβηξες κοντά σου και μού έδωσες μια δαγκωματιά, τρυφερή αλλά με κάποιον τρόπο βίαιη στη κορυφή του κεφαλιού, στα μαλλιά!
Έμεινα στην αγκαλιά σου, λίγη ώρα σχεδόν λιπόθυμη από την ηδονή αυτού του παράξενου αγγίγματος.
Μετά ισιώσαμε τα ρούχα, τινάξαμε την άμμο και φύγαμε σιωπηλοί.
Έξω από την πόρτα μου με φίλησες στο μέτωπο, με καλημέρισες και μού είπες: «θα σε ονειρευτώ».

Το υπόλοιπο καλοκαίρι πέρασε χωρίς τίποτα να μαρτυράει τι είχε συμβεί εκείνη τη νύχτα.
Μόνο κάποια μελαγχολικά βλέμματα και μερικές αμήχανες σιωπές φανέρωναν ότι είχε ανάψει μια κάφτρα και σιγόκαιγε.

Lucy 2006