Bells

Οι καμπάνες που ηχούν στην σιωπή, αυτές που στέλνουν ουράνια μελωδία, οι καμπάνες της χαράς και της αγαλλίασης, αλλά και του πόνου και της θλίψης, οι καμπάνες του όρθρου, οι καμπάνες του λυκόφωτος, αλλά και οι καμπάνες του λυκαυγούς, οι καμπάνες οι αναστάσιμες, και οι καμπάνες οι πένθιμες, οι καμπάνες των καθεδρικών ναών, της Notre Dame, με τον βαρύ επιβλητικό μπαρόκ ήχο, αλλά και οι καμπάνες των κατάλευκων ξωκκλησιών, που στέκονται ολομόναχα βιγλίζοντας στις κορυφές των βράχων καταμεσίς στο πέλαγος, οι καμπάνες οι μπρούτζινες με το σοφό σμίλεμα, και την αστραφτερή καθαρότητα, και οι κωδωνοκρούστες, αυτοί που ανεβαίνουν τον ονειρικό πύργο, τη στριφτή σκάλα, για να φτάσουν στην κορυφή, εκεί που βρίσκεται η καμπάνα, να της δώσουν πνοή και ήχο, να την κρούσουν, να ξεχυθεί η μελωδικότητά της στον χώρο, σε γη και ουρανό, σε ώτα και όντα, να τα μαγνητίσει σε ένα τελετουργικό, σε μια μαγευτική ονείρωξη, όπου γίνονται όλοι μέρος ενός μικρού σύμπαντος, ενός ιδεατού ουράνιου, θείου κόσμου, ενός γλυκού και τρυφερού καλέσματος, ενός μυστικιστικού και λατρευτικού δράματος, που εξιλεώνει, που καθαίρει, που ανατείνει, που θάλπει και επαγγέλλεται.
Αυτές είναι οι καμπάνες που αγαπώ!


Πάνω στ’ αγνάντεμα του ίσκιου της σιωπής, στο ουρλιαχτό του ανέμου, στο βίγλισμα της γλυκαπαντοχής, και στις χορδές που σιγοτρέμουν, ο αγέρας λιώνει αργά στ’ αναστενάγματά σου, στις νότες, στα χαϊδέματά σου...

Lucy 2006