Κομματιασμένη μοναξιά
σε χρόνο αδέσποτο,
το χαμόγελο της παγίδας
καρφωμένο στον τοίχο,
μόνος ο διαλεχτικός σου
αναβρασμός,
φεγγερό απολίθωμα
στην καρδιά μου.
Ξέρω, πως θάρθεις αύριο
σαν πάντα,
να μιλήσεις για πεμπτουσίες
διαλογικών ελιγμών.
Μιλάς με την καθάρια φωνή
της λαμπερής
ορείας κρυστάλλου,
που ανάβει
ένα φως στην καρδιά μου.
Μιλάς σε χρόνο πετρωμένο
από ορυκτά διαζώματα
της εφιαλτικής σου
μαζικότητας.
Δεν μπορώ να σηκώσω
τα μάτια μου πάνω σου.
Πόσο υποφέρουν οι αχτίνες
της αδύναμης πίστης μου!
Πόσο πονούν
οι κερατοειδείς χιτώνες μου
στο αντίκρυσμα
της ψυχής σου!
© Lucy 2004
2 comments:
Ωραιος Νταλί, ωραιο κομματάκι αλλα δε με λες, πεντε-πεντε αν ποσταρεις πως θα σε προλαβαίνουμε; Ειναι καιρος νομιζω για μια ποιητικη συλλογη. Ναι είναι!
Καλέ μου, dr. σ'ευχαριστώ πολύ! You are so kind!
Τα έχεις διαβάσει και στο άλλο μου blog, αρκετούς μήνες πριν, αλλά με εικόνες είναι διαφορετικά.
Πες-πες, θα το πάρω πάνω μου, θα καβαλήσω το καλάμι και μη με είδατε! Just kidding!
:-)
Post a Comment