Χωρίς τίτλο

Αυτό το post δεν διαγράφηκε τελικά, κατόπιν παραίνεσης φίλων...22/5/2006 23:23 μμ

Αυτό το post θα διαγραφεί μετά από 2-3 ώρες. Γιατί το ανεβάζω τότε; Για να πω αυτά που θέλω σαν εκτόνωση, ακόμα κι αν δεν αφορούν σε κανένα!
Κάνοντας εντελώς πρόσφατα μια βόλτα σε blogs που δεν συνήθιζα να διαβάσω γιατί δεν ταιριάζουν οι ώρες μας κυρίως, διαπιστώνω με τρομο(!!!) ότι ή ελληνική blog-σφαίρα είναι ένα τεράστιο online ριαλιτάδικο ή ακόμα χειρότερα κουτσομπολιτάδικο.
Φευ!
Απ' την άλλη κάνοντας μια βόλτα σε blogs του MSN αμιγώς ξένα, χαίρομαι να σερφάρω και να διαβάζω.
Είχα πει κάποτε-πρόσφατα, σε κάποιο σχόλιό μου σε άλλο blog, ότι περιμένω ανυπόμονα την ημέρα που ο Ελληνάρας θα πάψει να έχει και να κραδαίνει με μεγάλη περηφάνια σαν σημαία του τη γελοιότητα και την αγένεια!
Ό,τι τηλεόραση έχει ο Ελληνάρας, αυτή τον αντιπροσωπεύει. Ό,τι δημοσιογράφους έχει και προσκυνάει, αυτοί τον αντιπροσωπεύουν και τού αξίζουν! Ό,τι σίριαλ βλέπει-φωνακλάδικα και κακίστης ποιότητας, αυτά είναι στα μέτρα του!
Όπως παρκάρει, πάνω στα πεζοδρόμια, σε κεντρικούς δρόμους κωλύοντας την κυκλοφορία, όπως σπρωχνεται, όπως βρίζει, όπως αρπαζεται αν κάποιος τον στραβοκοιτάξει (νομίζει), έτσι και blog-άρει.
Όπως ανέχεται τα κακότεχνα κτίρια και την αβάσταχτη αισθητική των πόλεων που ζει, έτσι και ανέχεται και υποδαυλίζει ποταπότητες μέσα στην blog-σφαίρα.
Όπως καταριέται τη "ρημάδα τη ζωή" γιατί δεν γεννηθήκε χαλίφης στη θέση του χαλίφη, έτσι καταριέται και όσους βρίσκονται κάπου διαφορετικά και του αφήνουν μόνο τη σκόνη τους!
Με ένα σωρό απωθημένα και το σπουδαιότερο φοβάμαι, με frustrated libido!

Ο Ελληνάρας σίγουρα είναι ο άνθρωπος της ΜΕΓΑΛΗΣ ΑΡΠΑΧΤΗΣ και της ΠΟΝΗΡΙΑΣ, θα αναγάγει σε επιστήμη το πώς θα κερδοσκοπήσει, πώς θα σε πατήσει κάτω για να βγάλει περισσότερα, πώς θα σού πουλήσει σκουπίδια. Οι νόμοι για τον νεοβάρβαρο δεν ισχύουν!
Δεν σέβεται και δεν πειθαρχεί πουθενά. Κάθε ένας έχει και δικό του μπαϊράκι!Φαίνεται, τελικά πως όλο αυτό το ανακάτεμα μυαλού και παράκρουσης έχει περάσει και στους χώρους των blogs.

Τι με ώθησε σ' αυτό το ξέσπασμα; Κάποια πράγματα-απανωτά που είδα τελευταία, που λίγο ως πολύ ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΥΝ σε κάποιους να έχουν την γνώμη τους και να την εκφράζουν όπως αυτοί θέλουν!

Με απλά ελληνικά κάποιοι έχουν φρυάξει για την ας πούμε, δημοτικότητα κάποιου blog, κάποιοι άλλοι κουτσομπολεύουν εκ συστήματος κάποιους συν-bloggers και άλλα παρόμοια φολκλορικά!
Αλλά καλέ, σιγά μην ξέρουμε τι θα πει το πρόσφυμα συν-.

Έχω πολλές φορές βλαστημήσει την ώρα που γεννήθηκα σ' αυτήν την χώρα, αλλά το να το επιβεβαιώνω καθημερινά, ε, αυτό είναι ιδιαίτερα επώδυνο!


Και κάτι από τον Μακρυγιάννη!

Σελ.192
Το βράδυ βλέπω έναν φερμένον από το Κρανίδι. Λεωνίδα τον λένε. Ήταν σταλμένος από την νέαν Κυ-βέρνησιν. Τότε τόμαθα αυτό. Δεν μας τόλεγαν πρωτύτερα. Μού λέγει αυτός ότι έγινε νέα Κυβέρνηση, κι αυτή με το Βουλευτικόν μού παραγγέλνουν να γυρίσω μ’ αυτούς και μού δίνουν διακόσιες χιλιάδες γρόσια. Τούς παραγγέλνω: «Την δικαιοσύνη οπούχουν ετούτοι εδώ, να μην την έχουν κι εκείνοι εκεί, και να κυβερνήσουνε πατριωτικώς, ότι κιντυνεύει η πατρίς κι εγώ γρόσια δεν θέλω, δεν πουλιώμαι διά γρόσια. Δεν ορκίστηκα δι’ αυτά,ορκίστηκα διά πατρίδα. Και αν είναι διά την πατρίδα, δέχομαι να την βοηθήσω εγώ. Αφήστε με εμένα να τους διαλύσω αυτηνών εδώ την δύναμή τους όλη. Αλλά να μην ξέρει κανένας ότι αγρικιώνται με τ’ εμένα και κιντυνέψω αδίκως και δε βγάλω και τ’ αποτέλεσμα». Μού στείλαν οπίσου ό,τι γνωρίζω να κάμω και η πατρίς θα μού το γνωρίζει πολύ.
σελ.196
Μίαν ημέρα έγραψαν από μέσα έξω εις τους δικούς τους, Κολιόπουλο κι’ άλλους. Τους λέγανε: «Την αυγή, δυό ώρες να φέξη, να πιάσετε όλοι τα Τρίκορφα κι’ όλες αυτές τις θέσεις και βγαίνομε κι εμείς από μέσα κι εσείς απ’ όξω, να ριχτούμε όλοι συγχρόνως, να μην αφήσουμε γλώσσα από τους αντπατριώτες». Στο ίδιον χαρτί αποκρίθηκαν εκείνοι οπίσου, ότι δεν είχαν φαίνεται, άλλο χαρτί, κι’ έλεγαν. «Είμαστε έτοιμοι και δυνατοί και κάτα το γράφει σας πιάνομε τις θέσες. Και να τους ριχτούμε συγχρόνως να μην αφήσουμε ποδάρι από τους αποστάτες». (Εμείς είμαστε αποστάτες, εκείνοι νόμιμοι!) Εγώ ο δυστυχής όλο πρόσεχα τις αναγκαίες θέσες, ότι όλοι αυτήνοι εμένα φοβέριζαν, οπού τους έγινα άπιστος. Ήμουνε από κάτω τα Τρίκορφα μέσα σ’ ένα ρέμα και φύλαγα. Να ένας καλόγερος και διαβαίνει. Ευτύς οπού μας είδε εμάς πέταξε το γράμμα. (Δεν τόδαμε). Του λέγω:
«Καλόγερε, πού πας;
-Πάγω εις τ’ Άργος.
–Πούναι το γράμμα; Του λέγω ψέματα. Το ξέρω οπούχεις γράμμα.
–Δεν έχω, μού λέγει.
–Πάρτε τον, σύρτε να τον σκοτώσετε! Λέω διά φόβον.
Μού λέγει, στέκα, μη με σκοτώνετε. ‘Λατε να σας δώσω το γράμμα».
Πάμε και το παίρνομε, ανάβομε κερί και το διαβάζομε. Είδαμε όλα αυτά. Ευτύς κατέβηκα εις το Λόντο και Νοταρά και του Ζαΐμη τους ανθρώπους κι’ αφήσαμε από λίγους εις τα πόρτα. Κι’ ευτύς το Νάση Φωτο-μάρα και πήγαμε ομπρός και πιάσαμε τα Τρίκορφα κι όλα εκείνα τα πόστα.
σελ.197
Μίαν ημέραν έλαβα ένα καψομηνιάτικον να πλερώσω τους ανθρώπους μου. Παίρνω τους αξιωματικούς μου και τους λέγω:
«Να λέτε ότι εμείς κάθε εικοσιοχτώ του μηνός πλερωνόμαστε από την νέαν Διοίκησιν». Είχαν έρθει μέσα οι αξιωματικοί του Δυσσέα, του Καραϊσκάκη και του Γκούρα. Τους πήρα και τους έκανα ένα τραπέζι ολουνών. Είπα των αξιωματι-κών, των δικώνε μου, να μού χαλέψουν τον μιστόν και να μού ειπούνε ότι «έχομε είκοσι οχτώ ημέρες απλέρωτοι. Και θέλομε τους μιστούς μας» να μού ειπούνε. Κι εγώ θα τους μαλώσω. Το μηναίον οπούχα ήταν όλο τάλαρα. Πήρα μια κασέλα και την γιόμισα χώμα κι’ έβαλα ένα πανί να μη φαίνεται το χώμα. Και βάνω από πάνου τα τάλα-ρα, ότι ήταν η κασέλα γιομάτη χρήματα. Φάγανε ψωμί όλοι οι μουσαφιραίοι. Εκεί οι αξιωματικοί μου γυρεύουν ά-γρια τους μιστούς τους. Τους λέγω:
«Τι με φοβερίζετε δια μιστούς, οπού έχετε να πλερωθείτε είκοσι οχτώ μέρες; Μηνά είναι εδώ ο Δυσσέας, ο Γκούρας, ο Καραϊσκάκης να μη σας πλερώνουν ποτές; Εδώ είναι Κουντουριώτης, οπούφερε ένα καράβι γιμάτο τάλαρα. Νόμους θέλει καλούς να γίνουν διά την πατρίδα και χρήματα ξοδιάζει όσα θέλει κάθε Έλληνας. Μίαν κασέλα γιομάτη τάλαρα μόδωσε, σπαθί, άλογο, μουλάρια (αυτά τα είχα αγοράσει μόνος μου)».
Γυρίζω και λέγω των ίδιων μισαφιρέων:
«Φέρτε μου αδελφοί, αυτήνη εκεί την κασέλα να τους πλερώσω, οπού μας χάλασαν το φαΐ μας».
Πάνε εκείνοι οι καημένοι να σηκώσουνε τη κασέλα, πού σηκώνεταν από τα χώ-ματα; Τους λέγω:
«Αφήστε την κι έρχομαι μόνος μου». Πήγα τους πλέρωσα. «Σύρτε εις τα κονάκια σας, τους λέ-γω, κι’ όποιος θέλει και παραπανισμένα χρήματα να του δώσω». Τότε ακούνε όλοι αυτήνοι:
«Νάρθωμε μαζί σου κι’ εμείς, καπετάνιε, με τους συντρόφους μας, μού λένε, να γνωρίσουμε την Κυβέρνησιν!
–Νάρθετε παιδιά μου!» Αφήνουν τον Δυσσέα μοναχόν και του μένουν κάτι ολίγοι. Και οι άλλοι ήρθαν όλοι μαζί μου.