Μπουγάζι

Ψάχνω τα χνάρια σου
σ'αυτή τη ξέρα που προσάραξες
με τα σπασμένα σου κουπιά
λαμνοκοπώντας όλη νύχτα
με το σβηστό φανό στη πλώρη
κόντρα στο κύμα
με το μπουγάζι στα ζερβά σου.
Σε ψάχνω, ο φάρος έσκισε το βύθος
και λάμψανε τα μάτια σου
είν' το σκαρί γερό, μού είπες,
δε βυθίζεται αυτό
στα οχτώ μποφώρ χοροπηδάει
λάμνει και δε σκιάζεται.
Είν' το σκαρί γερό, μού είπες.
Πώς κένταγε η αρμύρα
τα χρυσομπρούτζινα τα χέρια σου,
μικρές φλεβίτσες κι αίμα βουερό
και ανυπόμονο.
Είν' το σκαρί γερό.
Στη ξέρα αυτή
σε τούτη την ακρογιαλιά
που σκύβουν τ' αρμυρίκια
και κλαιν τη νύχτα
και που οι γλάροι πια σωπαίνουν,
η βάρκα έχει ξεβραστεί
το ένα κουπί στα δυό σπασμένο
το άλλο χίλια κομμάτια
σαν το μυαλό μου.
Εδώ σ' αυτά τα βράχια,
στη Μαύρη Ράχη, λένε αυτοί,
εγώ τα λέω "ζωή μου", στον Κάτγιαλο
με τα χοχλάδια που στραφταλίζουνε
στον ήλιο και στο κύμα
κάτω απ'του άη-Νικόλα
τ' άγρυπνο βλέμμα,
με θέα τα Αντίψαρα
που βάφονται στο αίμα
αυτό το δείλι
εδώ σ' αυτά τα βράχια τ' άγρια
αυτοί τα λένε Μαύρη Ράχη,
εγώ τα λέω "ψυχή μου",
εδώ σβηστήκανε
τα χνάρια σου.

(καλοκαίρι 2003)
© Lucy