Εκτρώματα Διονυσιακά

Δεν μπορεί. Δεν μπορεί.
Πρέπει να γυρίσω πίσω.
Πάντα ξαναγυρίζω πίσω
και ξεκινάω πάλι tο άλλο πρωί.
Ο δρόμος του σπιτιού μου σκοτείνιασε πια.
Κι ο μπάτσος στη γωνία. Συνήθισε πια.
Κάποια μέρα θα ξανάρθεις κι εσύ
Να μού πεις. «Γύρισε πίσω, γύρνα πίσω».
Παλιές φιγούρες οστέινες
Κραδασμοί από επαναστατημένα
Εγκεφαλικά κύτταρα.
Σταθερή πορεία στην άσφαλτο
Οι κολόνες της ΔΕΗ, οι άδειοι δρόμοι,
Οι ανυποχώρητες αποστάσεις.
Το όνειρο προδόθηκε πάλι
Και οι νεκροί περιπολούν
Mε κρεμασμένα χαμόγελα
Στα γεννητικά τους όργανα.
Κι εγώ πρέπει να γυρίσω πίσω.
Τόσα χρόνια μας ευνουχίζουν
Μας ανοίγουν μια τρύπα στο κρανίο
Μια τρύπα χωρίς τέλος.
Τόσα χρόνια μια μέγγενη νοιώθω
Γύρο απ’ το πεπτικό μου σύστημα
Να γεννάει εκτρώματα διονυσιακά.
Τόσα χρόνια κραδαίνουμε το χάος
Μετρώντας τις ανελέητες τρύπες.
Κι εγώ να
ΜΗΝ
ΜΠΟΡΩ
ΝΑ
ΓΥΡΙΣΩ
ΠΙΣΩ.

© Lucy 2004