Wednesday, May 17, 2006

Απολιθώματα


Μέσα στις πέτρες στ’ ανθογυάλια,
στα μαζούτ και στις έρημες κοιλάδες
σπέρνω τα χνάρια
της αντανακλαστικής μου παρουσίας
κυματίζοντας ονειρική εκδίκηση.
Μαστίζει ο θάνατος
τις μαύρες πεδιάδες μας
έχει να βρέξει από τότε
που γεννήθηκαν οι κραδασμοί
της φιδίσιας σου ουράς.
Μη ψάχνεις στο απολιθωμένο δάσος
για πρόσωπα χαμένα.
Απολεσθέντα αντικείμενα
πολυτέλεια παρφουμαρισμένου
υπαλλήλου
με στολή νεκρική.
Η καρδιά σου μιλάει σιγά
τώρα τον χρειάζομαι τον ψίθυρό της.
Σπέρνω τ' άφθαρτα κομμάτια
της ύπαρξής μου
στα τρυφερά εγκεφαλικά σου κύτταρα
με θαυμαστή ακρίβεια.
Αύριο ένα κρανίο θα μού χρειαστεί
να μαζέψω το νερό της βροχής.
Αύριο ένα θαλασσινό τοπίο
θα βουλιάξει
στην κόχη του ορίζοντα.

2005 © Lucy

5 comments:

Λύσιππος said...

Κάθε ποίημα κι ένας πίνακας...
Ο Dali θα ήθελε να του τα απαγγείλεις για να ζωγραφίσει.

Marialena said...

Καλησπέρα Lucy! Είμαι η Μαριαλένα. Πρώτη φορά σε διαβάζω και μου άρεσε η ποίησή σου. Είναι και δικό μου ενδιαφέρον άλλωστε. Χάρηκα και ελπίζω να τα ξαναπούμε, Μ.

Loreley-lucyluce said...

Λύσιππε, γλυκέ μου, ευχαριστώ πολύ..πολύ...
Ο Dali είναι μία μεγάλη έμπνευση..

Loreley-lucyluce said...

marialena, καλησπέρα! Ευχαριστώ πολύ καλή μου, νάσαι καλά! Σίγουρα θα τα ξαναπούμε. Θα επισκεφθώ το blog σου! :-)

Loreley-lucyluce said...

This comment has been removed by a blog administrator.