Απολιθώματα

Μέσα στις πέτρες στ’ ανθογυάλια,
στα μαζούτ και στις έρημες κοιλάδες
σπέρνω τα χνάρια
της αντανακλαστικής μου παρουσίας
κυματίζοντας ονειρική εκδίκηση.
Μαστίζει ο θάνατος
τις μαύρες πεδιάδες μας
έχει να βρέξει από τότε
που γεννήθηκαν οι κραδασμοί
της φιδίσιας σου ουράς.
Μη ψάχνεις στο απολιθωμένο δάσος
για πρόσωπα χαμένα.
Απολεσθέντα αντικείμενα
πολυτέλεια παρφουμαρισμένου
υπαλλήλου
με στολή νεκρική.
Η καρδιά σου μιλάει σιγά
τώρα τον χρειάζομαι τον ψίθυρό της.
Σπέρνω τ' άφθαρτα κομμάτια
της ύπαρξής μου
στα τρυφερά εγκεφαλικά σου κύτταρα
με θαυμαστή ακρίβεια.
Αύριο ένα κρανίο θα μού χρειαστεί
να μαζέψω το νερό της βροχής.
Αύριο ένα θαλασσινό τοπίο
θα βουλιάξει
στην κόχη του ορίζοντα.

2005 © Lucy