Sunday, May 21, 2006

Παρελθών Χρόνος


Σφηνωμένα τα κλαδιά
του ατημέλητου γύπα
στο νευρικό μου σύστημα
απολαμβάνουν βουή
ρέοντος αίματος
σε γαλαζωπές φλεβίτσες
απίστευτης λεπτότητας
καθώς σαν κόρη οφθαλμού
η πεταλούδα συστέλλεται-διαστέλλεται
μέσα στην χούφτα μου
λαμπυρίζοντας κιτρινωπά και μαβιά
υπενθυμίζοντας πως πρόκειται
για τεράστιο κυκλωπικό μάτι
που παραπαίει σε σαρκοβόρους βυθούς
κλυδωνίζοντας το υποτυπώδες
γεννητικό όργανο σε παρελθόντα χρόνο
κατατρώγοντας τέλος
και την τελευταία φλεβίτσα
με τον τεράστιο απονευρωμένο
κυνόδοντα.

(2002) © Lucy

2 comments:

Λύσιππος said...

Πόσα μα πόσα κρύβονται στα χρόνια τα παλιά; Σε κείνα που τα έθαβες στης αμμουδιάς το ταίρι; Εκεί, σιμά στο πέλαγο, στ'αγέρα τη ματιά - άγγιζες το αφρόκυμα με το γυμνό σου χέρι.

Loreley-lucyluce said...

Κρύβονται βαθειά θαμμένα, καλά κρυμμένα μυστικά κι απ' του αγεριού και του κυμάτου τ' άγρυπνο το μάτι...καλησπέρα...